รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 310

“ถึงจะแย่งมันมาได้ มันก็มีส่วนหนึ่งของพวกเราอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ” ยังไงถังชิงชิงก็ยังเป็นเด็กที่ยังไม่เข้าใจวิธีการวางแผนแบบระยะยาว

“คังเฮ่าเซวียนอยู่ในมือของพวกเรา ย่อมดีกว่าอยู่เคียงข้างถังจือซย่า ตอนนี้เขากำลังไปหาแกแล้ว แกต้องจับเขาให้อยู่หมัด เพราะเขาคือหนทางที่ดีที่สุดของเราที่จะได้เข้ายึดหุ้นส่วนบริษัทของพ่อแก”

ถังชิงชิงกัดริมฝีปากของตัวเองก่อนจะพูด “ก็ได้! หนูจะยอมลำบากเอง!”

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง คังเฮ่าเซวียนโทรหาถังชิงชิง ถังชิงชิงจึงแสร้งทำเป็นเมาขึ้นมาทันที ณ ประตูบาร์ ถังชิงชิงสำลักพร้อมกระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคังเฮ่าเซวียน ก่อนจะกอดเขาเอาไว้

“ผู้จัดการคัง ขอบคุณมากนะคะที่มารับฉัน ฉันเวียนหัวมากๆเลย!”

“คุณหนูรอง คุณไม่เป็นไรแล้วนะครับ!” คังเฮ่าเซวียนยังคงประคองเธอเอาไว้ สำหรับถังชิงชิงนั้น คังเฮ่าเซวียนเป็นคนที่ช่างไม่รู้อะไรเลย

ท้ายที่สุดแล้ว คนที่จะได้รับช่วงต่อถังซื่อกรุ๊ปคือถังจือซย่า และก็เป็นผู้หญิงที่เขาชอบด้วย

ถังชิงชิงรู้สึกว่าคังเฮ่าเซวียนนั้นไม่ได้ล่วงเกินเธอ เธอหงุดหงิดอยู่ในใจ เสน่ห์ของเธอนั้นมีไม่พอหรือยังไงกัน?

“ผู้จัดการคังคะ รบกวนคุณช่วยพาฉันไปส่งที่โรงแรมใกล้ๆ หน่อยได้ไหมคะ”

“คุณหนูรอง เดี๋ยวผมพาคุณไปส่งที่บ้านนะครับ”

“ไม่เอาค่ะ ฉันไม่กลับ ฉันเปิดห้องไว้แล้ว คุณพาฉันไปส่งที่นั่นเถอะนะ!” ถังชิงชิงตัดสินใจพาคังเฮ่าเซวียนไปอยู่ด้วยในคืนนี้

คังเฮ่าเซวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาเธอไปส่งที่โรงแรม ภายในห้องของโรงแรมที่อยู่ในบริเวณนี้ เมื่อเข้ามาในห้อง ถังชิงชิงก็แสร้งทำเป็นเวียนศรีษะและกอดเขาไว้อีกครั้ง รุกเข้าหาเขาอย่างที่สุด

“คุณหนูรอง อย่าทำอย่างนี้สิครับ” คังเฮ่าเซวียนนั้นมีความทะเยอทะยาน จุดมุ่งหมายยิ่งดูชัดเจนมากขึ้น ดังนั้น เขาจะขาดสติกับถังชิงชิงที่นี่ไม่ได้

อีกอย่าง ในใจของเขานั้นมีถังจือซย่าอยู่แล้ว ถังชิงชิงไม่สามารถก่อแรงดึงดูดกับเขาได้เลย

“ผู้จัดการคัง ทำไมล่ะ ฉันไม่สวยเหรอคะ คุณไม่ชอบฉันเหรอ” ถังชิงชิงหรี่ตามองด้วยดวงตาที่ฉ่ำปรือ พลางกอดเอวของเขาไว้ และสายตาก็เต็มไปด้วยความยั่วยวน

“คุณหนูรอง ขอโทษด้วยนะครับ ในใจของผมมีผู้หญิงที่ผมชอบอยู่แล้วล่ะครับ” คังเฮ่าเซวียนผลักเธออกไปอย่างใจเย็น แม้จะไม่กล้าขัดใจ แต่ก็ไม่อยากจะใกล้ชิดสนิทสนมเช่นกัน

เหมือนกับสร้อยคอของทางช้างเผือก รอบๆประดับด้วยแสงของดวงดาว ส่องแสงสว่างแวววาวในยามค่ำคืน ทักษะการวาดภาพของถังจือซย่านั้นไม่ธรรมดา ออกแบบได้สัดส่วนที่พอดี เธอวาดเครื่องประดับทั้งชุดโดยอิงจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวในลมหายใจเดียว

เมื่อเธอวาดแบบร่างอันสุดท้ายเสร็จ ความสามารถพิเศษทั้งหมดก็หวนกลับคืนสู่ความเป็นจริง เธอมองไปที่แบบร่างพลางชื่นชมยินดีอยู่ในใจ ผลงานของการแข่งขันครั้งใหญ่ในครั้งนี้ ในที่สุดก็ได้ร่างแรกแล้ว

เธอเหนื่อยจนนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

ยามเช้าตรู่

ถังจือซย่าไปส่งลูกชายเสร็จเรียบร้อย และขณะที่คิดว่าจะกลับบริษัท เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอ

“ฮัลโหลค่ะพ่อ”

“จือซย่า มาที่บริษัทของพ่อหน่อย วันนี้มีประชุมสำคัญ ลูกก็ต้องมาเข้าร่วมการประชุมนี้ด้วย”

“พ่อ ประชุมอะไรกันเนี่ย!” ถังจือซย่าถามด้วยความประหลาดใจ