รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 338

สีจิ่วเฉินพยักหน้า “ใช่”

“งั้นฉันไม่เอาให้คนอื่นแล้ว” ถังจือซย่าไม่ทำให้เขาเสียน้ำใจ ครั้งก่อนที่เขาโมโห ก็เพราะทำแบบนี้แหละ

ชายหนุ่มเม้มมุมปาก ความสุขเปล่งประกายในดวงตา ในที่สุดผู้หญิงคนนี้เริ่มยอมรับความรักของเขาแล้วงั้นเหรอ

ถังจือซย่ามองพนักงานขี้เม้าท์ที่กำลังรวมตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ที่หน้าประตูห้อง เธออดคิดไม่ได้ว่า ผู้ชายคนนี้เพิ่งจะเดินผ่านทั้งแผนกออกแบบมาด้วยท่าทางโอ้อวดก่อนที่จะมาถึงห้องทำงานของเธอนะ!

คราวนี้กลับว่าดีเลย ความสัมพันธ์ของเธอและเขา ต่อให้อธิบายยังไงก็ไม่ชัดเจนซะแล้ว

“ครั้งหน้าให้พนักงานร้านดอกไม้มาส่งก็พอ คุณไม่จำเป็นต้องเอามาให้ด้วยตัวเอง” ถังจือซย่ายิ้มและพูดเตือน

สีจิ่วเฉินหรี่ตาอันโฉบเฉี่ยว พูดรับรองว่า “ต่อไป ตราบใดที่ฉันเอาดอกไม้มาให้เธอ ฉันจะต้องเลือกด้วยตัวเอง และมาส่งให้ด้วยตัวเอง”

ถังจือซย่าหมดปัญญากับเขาแล้ว ในตอนนี้ โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเธอดังขึ้น เธอเอื้อมมือไปรับ “ฮัลโหล”

“จือซย่า ประชุมแล้ว” เสียงของหลี่เหมยดังขึ้นมา

“ได้ค่ะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้” ถังจือซย่าพูดจบ ก็วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะ และพูดกับชายหนุ่มว่า “ฉันต้องไปประชุมแล้ว”

ใครจะรู้ว่าสีจิ่วเฉินยิ้มมุมปาก “ไปด้วยกัน”

สีจิ่วเฉินผลักประตูห้องทำงานของถังจือซย่า พนักงานด้านนอกที่มุงดูกันก็กระจายออกทันที สีจิ่วเฉินไม่ได้โมโหกับพฤติกรรมของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ เขาเหลือบมองถังจือซย่า “เธอไปที่ห้องประชุมก่อนเลย”

สีจิ่วเฉินจากไป ถังจือซย่าเพิ่งจะเดินออกมา ผู้ช่วยหญิงคนหนึ่งเดินมาถาม “พี่จือซย่า ทำไมประธานสีต้องเอาดอกไม้มาให้คุณด้วย！”

“จะเพราะอะไรได้อีกล่ะ ประธานสีกำลังตามจีบพี่จือซย่าไง！”

“ทุกคนตั้งใจทำงานเถอะ!” ถังจือซย่ายิ้มครู่หนึ่ง และเดินไปยังห้องประชุม

ขณะที่เพิ่งกำลังผ่านมุมๆ หนึ่ง เธอก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง หัวไหล่เธอชนจนเจ็บ และอีกฝ่ายก็ถูกเธอเบียดเข้ากำแพงแล้ว เธอเงยหน้าขึ้น สายตาของหลินจิงจิงกวาดตามองเธอราวกับงูพิษ ขณะเดียวกันก็ด่าเธอว่า “ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง”

“พี่เหม่ย จะทำอย่างไรถ้าเกิดการลอกเลียนแบบ” จู่ๆ ไอ้หย่าก็ถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง

สายตาของหลี่เหมยเอาจริงเอาจัง “งั้นฉันขอย้ำอีกครั้ง การลอกเลียนแบบเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากสำหรับวงการของเรา เมื่อเกิดการลอกเลียนแบบขึ้น ก่อนอื่นจะต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือทำให้บริษัทขายหน้า รวมถึงทำให้บริษัทเสียหายร้ายแรง ดังนั้น การลอกเลียนแบบเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับบริษัทของเรา”

ไอ้หย่ายิ้มอย่างพอใจ “ใช่！ขอเพียงแค่พบพฤติกรรมเช่นนี้ คนคนนั้นไม่มีทางได้อยู่หอรุ่ยเป่าต่อแน่นอน”

พูดจบ สายตาของเธอก็กวาดมองมาที่ถังจือซย่าอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ นัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ

ในเวลานี้ ประตูห้องประชุมถูกผลักออก สีจิ่วเฉินก้าวเข้ามา นั่งลงข้างๆ ถังจือซย่า

ในตอนแรกถังจือซย่าสงบนิ่ง แต่ว่าตอนนี้ เธอพบว่าแขนของเธอที่วางบนโต๊ะ อยู่ใกล้กับแขนของชายหนุ่มที่วางไว้บนโต๊ะ สร้อยข้อมือคู่รักสองเส้นก็เปิดเผยออกมา

เธอหน้าแดงและรีบซ่อนแขนไว้ใต้โต๊ะ โชคดีที่ไม่มีใครเห็นเข้า

หลี่เหมยกำลังพูดถึงแนวโน้มปัจจุบันของตลาดต่างประเทศ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของถังจือซย่าดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์โทรที่ไม่รู้จัก เธอกดรับสายใต้โต๊ะเสียงเบาๆ “ใครคะ”