รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 339

“ฮัลโหล ใช่คุณแม่ของถังอวี่เฉินหรือเปล่าคะ ลูกชายของคุณมีเรื่องชกต่อยจนได้รับบาดเจ็บอยู่ที่โรงเรียน คุณรีบมาเถอะ!” เสียงผู้หญิงทางปลายสายโทรศัพท์นั่นพูดอย่างร้อนใจและเร็วมาก

ถังจือซย่าลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ “อะไรนะ ลูกชายฉันได้รับบาดเจ็บเหรอ”

เสียงดังตึง สีจิ่วเฉินลุกขึ้นยืน จ้องมองหญิงสาวทางโทรศัพท์อย่างกังวลใจ ใบหน้าหล่อเหลาเครียดอย่างเห็นได้ชัด

ถังจือซย่ายังคงฟังเสียงคุณครูพูดอยู่ วินาทีต่อมาถูกใครบางคนจับข้อมือไว้ สีจิ่วเฉินพาเธอเดินออกจากประตูห้องประชุมไปแล้ว

ในห้องประชุมเงียบไปหลายวินาที ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกับฉากนี้

ลูกชายของถังจือซย่าบาดเจ็บ ทำไมประธานสีร้อนรนเหมือนกับเป็นพ่อของเด็กเลย

หรือว่าลูกชายของถังจือซย่าเป็นลูกของประธานสี?

สีหน้าของหลินจิงจิงเหมือนถูกใครตบไปสองที ดูแย่อย่างมาก

ถังจือซย่าดูเหมือนจะจงใจพิสูจน์ความรักของสีจิ่วเฉินที่มีต่อเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แม้แต่ลูกชายของเธอก็ได้รับความห่วงใยจากเขา

“แฮ่ม ประชุมต่อเถอะ！” หลี่เหมยกระแอมเบาๆ และพูดมาประโยคหนึ่ง

นั่งอยู่บนรถ ถังจือซย่าทั้งเครียดทั้งกังวล คุณครูในสายโทรศัพท์ก็พูดไม่ค่อยชัดเจน บอกเพียงแค่ว่าในครั้งนี้นอกจากลูกชายเขาแล้ว ยังมีเด็กอีกคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บด้วย แต่สาเหตุที่บาดเจ็บก็เป็นเพราะทะเลาะวิวาทกัน

ถังจือซย่ากุมหน้าผาก ลูกชายจะไปมีเรื่องทะเลาะได้ยังไงกัน

บนที่นั่งคนขับ สีจิ่วเฉินขับรถด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่บึ้งตึง เหยียบคันเร่งใต้เท้าแรงขึ้นอีก ขับรถบนถนนโล่งอย่างบ้าคลั่ง

จิตใจของถังจือซย่าเป็นห่วงลูกชาย และก็ไม่คิดว่าความเร็วมันเร็วเกินไป เพียงแต่ในใจของเธอรู้สึกซาบซึ้งใจกับสิ่งที่ผู้ชายคนทำให้เธอทั้งหมด

เขาเป็นห่วงลูกชาย เธอรับรู้ได้ด้วยตัวเอง

ในขณะนี้ มือถือของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก เธอรับสายอย่างรีบร้อน “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

เข้าไปในโรงเรียนอนุบาล ก็มีคุณครูพาเธอไปที่ห้องธุรการของโรงเรียน เห็นเพียงแค่ครูใหญ่กำลังเกลี้ยกล่อมผู้หญิงคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และเสียงแหลมของผู้หญิง ก็แผดออกมาจากปากของผู้หญิงที่แต่งตัวตามแฟชั่นและประดับด้วยเพชรพลอย

เมื่อมองดูเธอ เธอก็เป็นกลุ่มที่พื้นฐานทางครอบครัวมีสถานะและอำนาจในสังคมอยู่บ้าง

“หม่ามี๊！” ถังจือซย่าได้ยินเสียงที่ไร้เดียงสาอย่างคุ้นเคย เธอเงยหน้าเห็นลูกชายถูกนั่งทำโทษอยู่บนเก้าอี้ เธอพุ่งเข้าไปหาทันที และกอดลูกชายเอาไว้ในอ้อมแขน “เฉินเฉิน หม่ามี๊ดูหน่อย เจ็บตรงไหนแล้วล่ะ”

เจ้าตัวเล็กชี้ไปที่หน้าผากของตัวเอง ตรงนั้นมีรอยช้ำชัดเจนมาก สีจิ่วเฉินนั่งยองๆ มองดูเด็กน้อยด้วยความเป็นห่วง และถามอย่างใจเย็นว่า “เฉินเฉิน ใครต่อย”

ถังอวี่เฉินชี้ไปที่เด็กอ้วนคนนั้นที่อยู่ข้างๆ คู่สามีภรรยา “เขาต่อยผม”

“เฉินเฉิน ใครเริ่มลงมือก่อน” ถังจือซย่าถามลูกชายอีกครั้ง

“เขารังแกเสี่ยวถงก่อน ผมปกป้องเสี่ยวถงเขาก็มาต่อยผม เขาผลักผมล้มก่อน ผมก็เลยผลักเขาล้มด้วย” ในแววตาของเจ้าตัวเล็กฉายแววตาที่ไม่พอใจ

ถังจือซย่าเข้าใจแล้ว ลูกชายทะเลาะกับคนอื่นเพราะยึดถือความถูกต้อง ถังจือซย่าลูบหัวน้อยๆ ของลูกชาย อยากปลอบเขาสักคำ ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงที่แข็งกร้าวก็ดังมาจากด้านหลัง