รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 350

เป็นเพราะว่าในรูปนั้นเธอและสีจิ่วเฉินกำลังจูบกัน ภาพถ่ายอีกสามสี่ภาพก็เป็นภาพจูบกันทั้งหมด ยังมีอีกสองภาพคือตอนที่สีจิ่วเฉินกำลังจูบคอของเธอและเธอเองก็กำลังยิ้มด้วย เธอพิงตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ตลอดเวลา ความใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบนี้ถ้าไม่ใช่คนรักแล้วจะเป็นอะไร?

มันให้ความรู้สึกของคู่รักที่กำลังมีความรักกันเสียมากกว่า

อ้าก!

ถังจื่อซย่าแทบอยากจะระเบิดออกมาและความคิดของเธอกำลังจะพัง เธอจะให้สีจิ่วเฉินดูรูปพวกนี้ได้อย่างไร!

เธอนึกถึงสายที่ไม่ได้รับของหลี่เหมยและพ่อของเธออีกครั้ง เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที หลี่เหมยไม่ได้ว่าอะไร งั้นพ่อของเธอจะโทรมาพูดอะไร!

ให้ตายสิ! ถังจื่อซย่าไม่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ต่อและอยากจะตายๆ ให้พ้นไปเสียทันที

คราวนี้ความสัมพันธ์ของเธอและเขาคงไม่อาจลบล้างไปได้แล้ว

หากจะให้ปฏิเสธอีก คงไม่มีใครจะเชื่อเธอแล้ว

ถังจื่อซย่าสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามอึดใจ ตอนนี้เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว ถ้าไม่ยอมรับมันแล้วจะทำอะไรได้?

ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอมองดู จิตใจก็กระวนกระวายขึ้นมาเพราะนั้นคือพ่อเธอ

พ่อจะถามอะไร? ฮึ้บ! เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรับสาย “ฮัลโหล! พ่อ”

มีเสียงถังจวิ้นหัวเราะออกมาในตอนท้าย “จื่อซย่า พ่อเห็นข่าวของลูกกับคุณชายสีแล้ว ทำไมลูกไม่บอกพ่อว่าพวกลูกอยู่ด้วยกันให้เร็วกว่านี้ เกือบจะทำพ่อหัวใจวายแล้ว”

“พ่อ หัวใจพ่อยังดีอยู่ไหม!” ถังจื่อซย่ารีบพูดออกมาเพื่อหาความสบายใจ

“ดีอยู่ ดีอยู่ ลูกกับคุณชายสีอยู่ด้วยกันจริงๆ เหรอ?” ถังจวิ้นรีบถาม

ในตอนที่อยู่ต่อหน้าพ่อ เธอก็นึกถึงภาพบนอินเทอร์เน็ต ถ้าหากเธอไม่ยอมรับ คงไม่ใช่ว่าเธอกำลังล้อเล่นอยู่กับผู้ชายคนนี้ใช่ไหม?

“ใช่ พวกเราอยู่ด้วยกันแล้ว” ถังจื่อซย่ายอมรับอย่างเขินอาย นี้เป็นครั้งแรกที่เธอยอมรับถึงความสัมพันธ์นี้ต่อหน้าพ่อ

“งั้นก็ดี พ่อดีใจกับลูกด้วย ลูกตาดีจริงๆ ที่เลือกผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างคุณชายสี และเฉินเฉินเองก็จะมีที่พึ่งพาในอนาคต” ถังจวิ้นยังคงคิดว่าฝันไปอยู่นิดหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวคนโตที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว จะโชคดีได้อยู่กับผู้ชายดีๆ อย่างคุณชายสี

แม้ว่าปาปารัสซี่คนนี้จะพยายามหาเงินจากข่าวของเขาก็ตามแต่คราวนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะใจดีเป็นพิเศษและปล่อยให้เขาโชคดีไป

สีจิ่วเฉินมองไปยังหญิงสาวที่กำลังกังวลอยู่มาก ทันใดนั้นเขาก็ยืดแขนยาวออกมาแล้วอุ้มเธอไปไว้ในอ้อมแขนชิดกับหน้าอกของเขา “นี้มันไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่จะให้คนอื่นรู้หรอกเหรอ คุณเป็นผู้หญิงของผมใช่ไหม?”

“ฉัน...ฉันไม่ใช่” ถังจื่อซย่าเอามือไปผลักเขา กลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้กลับมีความสุขมาก

สายตาของชายคนนั้นจ้องมองมาที่เธอและตอบอย่างมั่นใจ “ไม่ช้าก็เร็ว”

ถังจื่อซย่ายังคงคาดหวังว่าเขาจะทำอะไรสักอย่างเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของทั้งสองคน แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะช่วย

ถังจื่อซย่ายืนอยู่ที่ระเบียงอย่างหดหู่

สีจิ่วเฉินมองที่แผ่นหลังของเธอและเข้ามาปลอบโยนเธออย่างจริงใจ “ ถ้าหากคุณรับข่าวนี้ไม่ได้ ผมสามารถจัดการให้คุณได้นะ”

ถังจื่อซย่าอดคิดไม่ได้ว่าข่าวนี้ถูกเผยแพร่ไปหลายชั่วโมงแล้วและมันคงเกินที่จะรับมือได้ คนที่ควรรู้ก็ได้รู้หมดแล้วด้วย