รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 379

“คุณย่า ผมจะไม่ปล่อยสีรุ่ยหมิงไปแน่ ผมจะให้เขาชดใช้” สีจิ่วเฉินกำหมัดแน่น เขาเป็นศัตรูที่ฆ่าแม่ของถังจือซย่า

“จิ่วเฉิน พ่อแม่ของหลานตายเพราะเขาในตอนนั้น อย่าได้เมตตามันเป็นอันขาด มันต้องชดใช้” ดวงตาของนายหญิงใหญ่สีไม่สามารถซ่อนความโกรธได้ เธอเกลียดที่สามีของเธอทิ้งความวุ่นวายนี้ไว้ ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานในอดีต และทายาทของตระกูลเกือบจะถูกกำจัด

สีจิ่วเฉินยืนอยู่บนระเบียงบนชั้นสามของบ้านตระกูลสี ภาพเหตุการณ์ในปีนั้นแล่นผ่านเข้ามาให้สมอง และเขาเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แม่ของถังจือซย่าเสียชีวิตเพราะเขา นี่เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพยายามกดหมายเลขของถังจือซย่าหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และโทรออกอย่างหนักแน่น

หากมีสิ่งใดในชีวิตของเขาที่เขาจะต่อสู้เพื่อเขาไปจนตาย จะต้องเป็นผู้หญิงคนนี้

แม้ว่าเธอจะเกลียดเขา แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขาหยุดรกัเธอได้เลย

ถังจือซย่าทานอาหารกลางวันกับลูกชายของเธอ และกำลังดูการ์ตูนบนโซฟาพร้อมกับผ้านวม โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น

เธอหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นเบอร์ของของสีจิ่วเฉิน เธอจึงไปแอบรับสายที่อีกห้องหนึ่ง

“มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา

“จือซย่า ฉันถามคุณย่าแล้ว สิ่งที่สีรุ่ยหมิงพูดไม่ใช่ความจริง คุณย่าของฉันโทรหานายกเทศมนตรี แต่ท่านไม่ได้ข่มขู่เขาเรื่องตลาดหุ้น ปีนั้นตลาดหุ้นตก นายกเทศมนตรีต้องการให้คุณย่ากอบกู้ตลาดหุ้น พอดีวันนั้นฉันถูกลักพาตัวไป คุณย่ากังวลมากจนไม่สามารถโฟกัสกับการกอบกู้ตลาดหุ้นได้ นายกเทศมนตรีสัญญากับคุณย่าว่าฉันจะต้องรอด... ฉันรู้ว่าพูดไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”

เสียงของสีจิ่วเฉินแหบแห้งด้วยความรู้สึกผิด

“อืม ฉันเชื่อคุณ ฉันเชื่อว่าคุณย่าของคุณไม่ได้แบบนั้น” ถังจือเซี่ยพูดกับเขา “แต่ฉันไม่ต้องการที่จะพัวพันกับตระกูลสีของคุณในตอนนี้ ฉันอยากอยู่เงียบๆ”

“ไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงของชายคนนั้นดูน่าสมเพชเล็กน้อย

“ใช่ ฉันไม่อยากเจอคุณ”

“แล้วถ้าฉันอยากเจอเธอล่ะ”

“อดทนไว้ ไม่ก็ลืมไปฉันไปซะเถอะ” ถังจือซย่าพูดอย่างโหดเหี้ยม

“ฉันทนไม่ได้ และฉันก็ลืมไม่ได้ด้วย”

ในเวลาช่วงสุดสัปดาห์

ถังจือซย่าถูกเรียกตัวไปที่สถานีตำรวจอีกครั้งในวันจันทร์เพื่อบันทึกคำให้การ หลังจากให้ปากคำเสร็จ เธอไปที่บริษัทของพ่อประมาณ 10 โมง

ทันทีที่เธอมาถึงสำนักงาน เธอเห็นใบหน้าถังชิงชิงที่เธอไม่ต้องการเห็น

ถังชิงชิงกอดอกและมองดูเธออย่างภาคภูมิใจ “ได้ยินพ่อบอกว่าเธอมาทำงานในบริษัทของเขา โทษทีนะ ฉันก็มาทำงานที่นี่เหมือนกัน”

“เธออยากมาก็มาสิ ไม่มีใครห้ามเธอไว้นี่” ถังจือซย่าหวังเพียงว่าหล่อนจะไม่สร้างปัญหาให้พ่อของเธอ

“ฉันว่าเธอไม่ต้อนรับฉัน แต่ฉันก็จะมา ต่อจากนี้ไปฉันต้องมีในสิ่งที่เธอมี ฉันจะไม่มีวันยอมให้พ่อลำเอียงเด็ดขาด” ถังชิงชิงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา

ถังจวิ้นอยู่ข้างนอกยังไม่กลับมา ในขณะนั้นเองคังเฮ่าเซวียนผลักประตูเข้ามา เขาตกใจเมื่อเห็น คุณหนูตระกูลถังสองคนในสำนักงาน ไม่อยากทำให้ทั้งสองฝ่ายขุ่นเคือง “คุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง”

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูรองอะไรกัน ในสายตาของคุณ ฉันด้อยกว่ามันหรือเปล่า” ถังชิงชิงเริ่มโกรธทันที

ในใจของคังเฮ่าเซวียนไม่ชอบถังชิงชิงอย่างมาก ในสายตาของเขา ถังชิงชิงนั้นช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี