รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 446

“ถังจือซย่านี่มันน่ารังเกียจจริงๆ ในสายตาของพ่อฉันมีแต่มัน แต่ไม่มีลูกสาวอย่างฉันเลย ซานซาน พวกเราไปเดินห้างดูหนังกันเถอะ!”

“ได้ เธอวางแผนเลย” ตอนนี้ซ่งซานมีเวลาว่างสุดๆ

ถังชิงชิงพูดบ่นว่าพ่อไม่ใส่ใจเธอ แต่อีกด้านหนึ่งเธอก็สนใจแต่เรื่องเที่ยวเล่น

หลังจากจบการประชุม ถังจวิ้นก็เสนอจะเลี้ยงอาหารเที่ยงทุกคน ถังจือซย่าเองก็ไม่อยากจะไปหักหน้าของพ่อ

ประมาณ 11 โมง โทรศัพท์ของถังจือซย่าก็ดังขึ้นมา พอเธอหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ยิ้มมุมปากจากนั้นก็รับสาย “ฮัลโหล!”

“ไม่กลับมากินข้าวเที่ยงเหรอ” เสียงของผู้ชายที่อยู่ปลายสายถาม

“ใช่ วันนี้ฉันจะไปกินข้าวกับพ่อและคนอื่นๆ หน่ะ” ถังจือซย่าตอบ

“คังเฮ่าเซวียนก็อยู่ด้วยเหรอ”

“ประธานไม่มั่นใจในตนเองขนาดนี้เลยเหรอ คิดว่าอยู่ข้างนอกแล้วฉันจะชอบผู้ชายคนอื่นเข้าเหรอ” ถังจือซย่ายิ้มถาม

“ห้ามพูดคุยกับเขา ห้ามสัมผัสถูกตัวกันด้วย” ผู้ชายสั่งอย่างเผด็จการ

“ได้สิ ฉันจะพยายาม” ถังจือซย่ายิ้ม

เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของผู้ชายดังขึ้นที่ปลายสาย ถังจือซย่าจึงจริงจังขึ้นมาทันที “ได้ๆ ฉันจะเชื่อฟังคุณแน่นอน โอเคไหม”

“โอเค ฉันเชื่อเธอ” สีจิ่วเฉินไม่มีทางเลือก นอกจากเชื่อเธอแล้ว จะทำอะไรได้อีก

“ช่วยฉันดูแลเฉินเฉินหน่อยนะ ตอนเย็นฉันจะกลับมากินข้าว”

“เฉินเฉินอยู่กับฉันเธอสบายใจได้เลย”

ถังจือซย่าเองก็สบายใจจริงๆ นั่นแหละ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “โอเค งั้นฉันไปกินข้าวกับพ่อก่อนนะ”

คังเฮ่าเซวียนที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ เมื่อเห็นเธอยิ้ม ก็เผลอมองอย่างหลงไหลอยู่นาน เขารู้ คนที่ทำให้เธอยิ้มอย่างเขินอายแบบนั้นได้ คงจะมีแต่ผู้ชายอย่างสีจิ่วเฉินสินะ!”

เมื่อมาถึงด้านล่าง ถังจือซย่าก็นั่งรถของพ่อไป ในขณะที่ขับผ่านรถสปอร์ตที่จอดอยู่นั้น แม้แต่ถังจวิ้นเองก็อดไม่ได้ที่จะมองไป

“จริงเหรอครับ เยี่ยมไปเลย คุณอาสี เมื่อกี้คุณอาทำกับข้าวอยู่ไม่ใช่เหรอครับ”

“เอ่อ! มันไม่อร่อย พวกเราอย่ากินเลย” สีจิ่วเฉินพูดตามความจริง

“คุณอาสี คุณอาก็เก่งอยู่นะครับ!” เจ้าตัวเล็กเห็นที่เขาตั้งใจล้างผักหันผักเมื่อกี้ แม้จะทำไม่สำเร็จ แต่เขาก็ตั้งใจที่จะทำให้ดี

ในตอนที่ได้ยินคำพูดนี้ ใจที่ถูกกระทบกระเทือนของสีจิ่วเฉินก็ถูกเยียวยาในทันที เขาโน้มตัวลงแล้วพูดกับเจ้าตัวเล็กอย่างจริงจัง “ขอบคุณนะ!”

พูดจบ สีจิ่วเฉินก็หอมไปที่แก้มของเจ้าตัวเล็กอย่างอดไม่ได้ น่ารักจริงๆ

ปกติอยู่ต่อหน้าถังจือซย่า เขาก็ไม่กล้าที่จะหอม กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่พอใจ ตอนนี้เธอไม่อยู่ เขาก็จะหอมได้หลายทีหน่อย

ในขณะนั้นเอง เด็กน้อยถังอวี๋เฉินก็กอดคอเขาไว้ แล้วหอมแก้มเขาไปหลายที “คุณอาสี คุณอาเป็นผู้ชายที่ดีเหมือนคุณอาฉินเหย่เท่าที่ผมเคยเจอมาก่อนเลยครับ”

“อื่ม!” ในใจของสีจิ่วเฉินรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก เขาจูงมือเจ้าตัวเล็กแล้วออกจากบ้านไป

หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ ถังจือซย่าก็นั่งรถของพ่อกลับไปที่ลานจอดรถของบริษัท “พ่อคะ หนูไปก่อนนะคะ”