รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 447

“จือซย่า ปีใหม่กลับมากินข้าวที่บ้านไหม”

ถังจือซย่ามองดูสายตาที่คาดหวังของพ่อ เธอคิดๆ ดูแล้วจึงตอบว่า “ได้ค่ะ ปีใหม่หนูจะพาเฉินเฉินกลับไปค่ะ”

ถังจวิ้นดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “ได้ ถึงเวลาฉันจะให้ป้าเจี๋ยทำอาหารไว้เยอะหน่อย โดยเฉพาะอาหารที่เฉินเฉินชอบกิน”

ถังจือซย่ารู้ว่าใจของพ่ออยากจะให้ครอบครัวนี้ปรองดองกัน แต่เรื่องบางเรื่องมันเป็นไปไม่ได้จริงๆ

ก็เหมือนความแค้นที่ป้าเจี๋ยกับถังชิงชิงมีต่อเธอ ไม่มีทางที่จะหายไป

ถังจือซย่าขับรถสปอร์ตออกไป แล้วก็เจอกับรถของคังเฮ่าเซวียนพอดี คังเฮ่าเซวียนจอดรถแล้วลดกระจกลงเพื่อทักทาย ถังจือซย่าก็ลดกระจกลงตามมารยาท ในขณะนั้นเอง ใจของคังเฮ่าเซวียนก็ถูกเธอจับจองไปเรียบร้อย

ในรถสปอร์ตสีเทา ถังจือซย่าที่ใส่ชุดทำงานนั้นทั้งงดงามและสง่า

“จือซย่า ขับรถระวังๆ นะ” คังเฮ่าเซวียนพูดด้วยความเป็นห่วง

“โอเค ขอบคุณค่ะ” พอถังจือซย่าพูดจบ ก็เหยียบคันเร่งขับรถจากไป

ถังจือซย่าขับรถไปถึงที่บ้าน พอดูเวลาก็เป็นเวลาบ่ายสองกว่าแล้ว ไม่รู้ว่าสีจิ่วเฉินกับลูกกินข้าวเสร็จแล้วจะทำอะไรกันอยู่นะ

รถสปอร์ตของสีจิ่วเฉินเข้าระบบประตูโดยอัตโนมัติ ถังจือซย่าใส่รหัสแล้วเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ เธอรู้สึกได้ว่าสีจิ่วเฉินกับลูกไม่อยู่บ้าน ในตอนที่เธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน ก็ได้กลิ่นไหม้ที่ลอยมาจากทางห้องครัว

เธอจึงตกใจแล้วรีบวางกระเป๋าเดินไปที่ห้องครัว ก็เห็นว่าห้องครัวที่สะอาดเป็นระเบียบมีอาหารอยู่บ้าง ส่วนกลิ่นไหม้นั้นก็มาจากหม้ออบ เธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดู จากนั้นก็รู้สึกทั้งตลกทั้งซาบซึ้ง

ผู้ชายคนนี้ลงมือทำกับข้าวให้ลูกชายเองแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาก็เลยพาลูกชายไปกินข้าวข้างนอกเหรอเนี่ย

ถังจือซย่าถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นก็เริ่มลงมือเก็บกวาดห้องครัว ไม่ว่าจะจัดเก็บของอันไหน ก็สามารถจินตนาการถึงภาพที่ผู้ชายคนนี้ทำอาหารในห้องครัวได้เลย ลำบากคุณชายที่มีชีวิตอยู่ดีกินดีอย่างเขาจริงๆ

สีจิ่วเฉินอุ้มเธอขึ้นห้องไป ตอนแรกคิดว่าจะไปส่งที่ห้องของเธอ แต่สุดท้ายผู้ชายก็เปลี่ยนความคิด เขาอุ้มเธอเดินไปทางห้องนอนหลัก

ถังจือซย่าก็ได้นอนอยู่บนเตียงสีเทาที่กว้างใหญ่ของผู้ชาย เธอหาท่านอนที่สบายแล้วก็หลับต่อ

พอสีจิ่วเฉินเห็นเธอนอนหลับอยู่อย่างนั้น เขาเองก็รู้สึกง่วงขึ้นมา เขานอนลงที่ข้างๆ เธอ เขาตั้งแขนรองหน้าเอาไว้ มองผู้หญิงที่หายใจอย่างสม่ำเสมอแล้วก็ยกยิ้มที่มุมปาก

ถังจือซย่าไม่รู้เลยว่าใบหน้าของเธอกำลังถูกผู้ชายบางคนจ้องมองอย่างเปิดเผย

เขามองดูคิ้ว ตา จมูกโด่งของเธอ แล้วสุดท้ายจึงไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากแดงของเธอ ริมฝีปากแดงชมพูนั้นมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาแทบคลั่ง

สีจิ่วเฉินพยายามอดทนอดกลั้น แต่สุดท้ายแล้วมันก็ยากเหลือเกิน เขาจึงโน้มตัวลงแล้วจูบเข้าที่ริมฝีปากของเธอ

สัมผัสที่นุ่มนวล ทำให้เขายิ่งอยากได้มากกว่าเดิม