รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 448

เพราะจูบนี้แหละ จึงทำให้เธอตื่นขึ้นมา ถังจือซย่าลืมตาอย่างสะลึมสะลือ แต่วินาทีต่อมาตาเธอก็เบิกกว้าง

หน้าของสีจิ่วเฉินอยู่ใกล้มาก พร้อมที่จะจู่โจมลงมาตลอดเวลา

“ฉวยโอกาส คุณเป็นสุภาพบุรุษไหมเนี่ย” ถังจือซย่ายิ้มแล้วซักถามเขา กำลังจะพลิกตัวลงจากเตียง ก็ถูกมือของผู้ชายรั้งเอาไว้ “ว่าฉันแล้วยังคิดจะหนีเหรอ”

“คุณฉวยโอกาสก่อนแท้ๆ ยังไม่ให้ฉันว่าอีกเหรอ” ตากลมโตของถังจือซย่ามีความได้ใจ

“ได้ ถ้าจะหาคนมารับผิดชอบหล่ะก็ งั้นก็เป็นความผิดของคุณ ใครให้คุณมีหน้าตาที่สะสวยแล้วมายั่วยวนฉันกัน” เรื่องโยนความผิดนี่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ได้เลย

ถังจือซย่า “…” แบบนี้ก็ได้เหรอ

“เอาเถอะ! ฉันไม่ได้ผิด ถ้าผิดก็คงจะผิดที่ฉันอยู่บ้านคุณไม่ยอมไปสักที เดี๋ยวฉันจะเก็บของแล้วพาเฉินเฉินไปจากที่นี่เอง” ถังจือซย่าก็ไม่ใช่ว่าจะถูกรังแกได้ง่ายๆ นะ

จากนั้นก็เห็นนัยน์ตาของเขานั้นมีความร้อนรนตามคาด วินาทีต่อมา เขาก็กอดรั้งไว้แน่นกว่าเดิม แล้วออกคำสั่งว่า “ ห้ามไปนะ”

ในนัยน์ตาของถังจือซย่าก็มีความได้ใจมากกว่าเดิม “งั้นตอนนี้ใครกันที่เป็นคนผิด”

“ฉันผิดเอง” เขายอมรับแต่โดยดี

อยู่ๆ ถังจือซย่าก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมา “ก็ได้! ฉันให้อภัยคุณแล้ว จะไม่เอาผิดคุณแล้ว”

“งั้นเหรอ” พอเขาพูดจบ ก็ประกบเข้าที่ริมฝีปากแดงของเธอทันที จูบที่ลึกซึ้งและยืดยาว ทำให้ถังจือซย่ารับมือไม่ไหว

แต่ก็รู้สึกเคลิ้มไปด้วย เขาเป็นผู้ชายที่มีความสามารถแบบนี้อยู่ ถูกเขารุกล้ำอย่างเผด็จการแท้ๆ แต่กลับยอมเป็นเหยื่อให้เขาอย่างเต็มใจ แถมยังรู้สึกมีความสุขกับมัน

จูบนี้ทำให้ทั้งสองคนหายใจหอบขึ้นมา นัยน์ตาของถังจือซย่านั้นนู้นเลือนราง เธอยื่นมือไปผลักเขาออก “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”

“ฉันรู้ว่าคุณก็อยาก” สายตาที่คมลึกของเขานั้นมีความเจ็บปวดและความอดกลั้น

ถังจือซย่ารู้ว่าไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ไม่สามารถปิดบังเขาได้ เธอรู้สึกเคลิ้มเวลาที่ใกล้ชิดกับเขาจริงๆ แต่ก็ยังมีภาพจำที่ไม่ดีฝังใจ

“เย็นนี้ฉันทำกับข้าวเอง ขอบคุณนะที่ทำกับข้าวให้เฉินเฉินเมื่อตอนเที่ยง” ถังจือซย่าพูดขอบคุณ

“ไม่สำเร็จ” เขาตอบอย่างรู้สึกพ่ายแพ้

“ขอโทษด้วยนะ! ครั้งหน้าฉันเลี้ยงข้าวเธอเอง!” วันนี้ถังชิงชิงออกเงินไปตั้งหมื่นกว่า กระเป๋าของซ่งซานเธอก็เป็นคนจ่ายให้เอง!

“ไม่เป็นไร ไว้เจอกันใหม่นะ” ซ่งซานยังไม่อยากเสียเพื่อนอย่างถังชิงชิงไป

หลังจากที่ซ่งซานเห็นรถของถังชิงชิงจากไป นัยน์ตาของเธอก็มีความเยาะเย้ยแวบผ่านไป ถ้าถังชิงชิงรู้ว่าเธอไม่เหลืออะไรแล้ว คงจะไม่มีความอดทนกับเธอขนาดนี้แน่นอน

ซ่งซานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา อยู่ๆ ในนัยน์ตามีความได้ใจ เธออดไม่ได้ที่จะโทรไปหาคังเฮ่าเซวียน

“ฮัลโหล! คุณซ่งเหรอครับ” คังเฮ่าเซวียนได้รับสายจากเธอก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะผู้จัดการคัง ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหมคะ”

“อ้อ! ไม่ครับ! มีเรื่องอะไรเหรอครับ”

“คือว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทหนึ่งค่ะ ฉันอยากจะให้คุณให้คำแนะนำที่เป็นมืออาชีพเกี่ยวกับความรู้ด้านบัญชีหน่อยค่ะ”