รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 461

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาพูดกับถังจือซย่า “เธอเข้านอนเถอะ!”

ถังจือซย่าไม่รบกวนเขาคุยโทรศัพท์ และเดินออกจากห้องไป จากหน้าประตู เธอได้ยินเสียงชายหนุ่มดังออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และเกรี้ยวกราด “ฉันให้นายจัดการยังไงกัน”

ถังจือซย่าใจเต้นแรง เมื่อครู่นี้เขายังอ่อนโยนอยู่เลย

ถังจือซย่ากลับมาถึงห้องนอนคราวนี้เธอยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปอีก เธอกำลังคิดว่า ชายหนุ่มเจอเรื่องน่าโมโหอะไรเข้า

วันนี้ เป็นวันตรุษเล็ก

ถังจือซย่าตอบรับคำของพิ่ว่าจะพาลูกชายไปที่บ้าน แต่ไปทานอาหารค่ำ ไม่ใช่มื้อเที่ยง

หลังจากที่เด็กน้อยตื่นนอน เธอก็เตรียมอาหารเช้าให้ลูกชาย จากนั้นก็เตรียมอาหารเที่ยง เธอคิดว่า วันนี้สีจิ่วเฉินคงจะนอนจนถึงเที่ยงถึงจะตื่นแน่นอน

เธอหันไปดูเวลา ตอนนี้สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว

ถังจือซย่าเดินมาที่หน้าประตูห้องนอนใหญ่ ต้องการดูว่าชายหนุ่มยังคงหลับอยู่หรือไม่ เธอค่อยๆ บิดประตูเปิดออก แล้วเดินเข้าไปเงียบๆ

ในห้องนอน สีจิ่วเฉินกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงสีเทา นานๆ ทีจะเห็นเขานอนเกียจคร้านอยู่บนเตียง ถังจือซย่าจึงอยากจะเดินเข้าไปดู!

เธอค่อยๆ ย่องเข้าไปที่ขอบเตียงของเขาเงียบๆ เหมือนแมวน้อย จากนั้นก็เอามือยันเตียงไว้ แล้วโน้มตัวลงมามองเขา ขนตาที่ดกหนาของเขาทำให้เกิดเป็นเงาเข้มบริเวณใต้ตา เหมือนกับพัดอันเล็กๆ สองอัน

ต้องบอกว่า ผู้ชายบางคนไม่ต้องทำอะไรเลย แค่นอนหลับตา ก็สามารถทำให้ผู้คนรู้สึกใจสั่น และคิดไม่ดีกับเขาได้แล้ว

ถังจือซย่ากลืนน้ำลาย มองไปที่กระดูกไหปลาร้าที่เด่นชัด และเซ็กซี่ภายใต้ชุดนอนของเขา และมองไปที่กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งที่สามารถมองเห็นได้จางๆ ใต้ชุดนอนตัวนั้น ตลอดจนร่างกายสูงใหญ่ที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียง

ช่างเป็นงานเขียนที่น่าอัศจรรย์ของเทพเจ้าจริงๆ!

ในขณะที่ ถังจือซย่ากำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น จู่ๆ ขนตาดกหนาของชายหนุ่มก็เปิดขึ้น แล้วสบเข้ากับสายตาของถังจือซย่าพอดิบพอดี ถังจือซย่าตกใจจนมือไม้อ่อน ตัวของเธอทรุดลงไปบนหน้าอกของเขาทันที

ถังจือซย่าพยายามจะยันตัวขึ้นจากอกของเขา แต่ทันใดนั้น แขนของชายหนุ่มก็โอบเอวของเธอ แล้วยกเธอขึ้น ทำให้ตัวของเธอขึ้นไปอยู่บนเตียงของเขาทันที

“คุณนอนต่อเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว” ถังจือซย่ารีบเกลี้ยกล่อมเขา เธอเพียงแค่ต้องการชื่นชมใบหน้าที่กำลังหลับไหลของเขาเท่านั้นเอง!

สีจิ่วเฉินซุกใบหน้าลงมา และจูบที่คอของเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ถังจือซย่ารู้สึกว่าร่างกายอ่อนปวกเปียกไปชั่วครู่ จากนั้นก็รีบผลักเขาออก “ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรมารบกวนการนอนของคุณ...ปล่อยฉันนะ!”

สีจิ่วเฉินยังดึงตัวเธอเข้าไปในผ้าห่ม ถังจือซย่าที่ถูกดึงเข้าไปนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอรู้สึกอุ่นสบาย แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกอันตรายด้วย

“ตอนบ่ายค่ะ”

席九宸松动了一个身子，掀被起身，然后就尴尬了！

สีจิ่วเฉินบิดขี้เกียจแล้วเลิกผ้าห่มลุกขึ้น จากนั้นก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

ถังจือซย่าเหลือบไปเห็น เธอรีบหันหลังกลับมาพร้อมกับกลืนน้ำลาย ชายหนุ่มคนนี้ไม่มองว่าเธอเป็นคนอื่นแล้วหรืออย่างไร

“หันหนีไปทำไมน่ะ นี่เป็นของของเธอนะ” สีจิ่วเฉินยืนด้านหลังเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย

ถังจือซย่าทนฟังต่อไปไม่ได้ เธอรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

สีจิ่วเฉินกลับหัวเราะชอบใจ

แอบซ่อนไปด้วยความชั่วร้ายเล็กน้อย

ถังจือซย่าทำอาหารเที่ยงเสร็จแล้ว ก็เห็นชายหนุ่มเดินลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทางสง่างาม ดูเหมือนเจ้าชายผู้สูงศักดิ์

“เฉินเฉินล่ะ” สีจิ่วเฉินถาม