รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 460

“ฉันสนุกจนนอนไม่หลับเลย คืนนี้ฉันมีความสุขมาก” นายหญิงใหญ่พูดจบ ก็มองเด็กน้อยในอ้อมแขนของหลานชายอีกครั้ง มันทำให้เธอนึกไปถึงช่วงเวลาแห่งความสุข ที่ได้อุ้มจิ่วเฉินหลานชายของเธอ

“คุณย่าครับ เรากลับก่อนนะครับ คุณย่ารีบเข้านอนเถอะ” สีจิ่วเฉินอุ้มเด็กน้อยเดินออกมา ถังจือซย่าเดินตามเขา เมื่อวางลงในรถ เด็กน้อยก็นอนซบถังจือซย่าหลับไป

ตลอดทางที่กลับมาถึงวิลล่า เด็กน้อยหลับไม่ตื่น สีจิ่วเฉินอุ้มเขาเข้าไปในห้องนอน เนื่องจากถังจือซย่าสวมชุดราตรี และรองเท้าส้นสูง เธอจึงไม่สะดวกที่จะอุ้มลูกชาย เมื่อเธอเปลี่ยนเป็นรองเท้าใส่ในบ้าน ก็เดินเข้าห้องนอนลูกชาย

เธอเห็นสีจิ่วเฉินกำลังย่อตัวนั่งอยู่ข้างๆ เตียงของเขา ถอดถุงเท้าและรองเท้าของเด็กน้อยออกอย่างอ่อนโยน หัวใจของถังจือซย่ารู้สึกสะเทือนใจขึ้นมา

คำพูดของซ่งซานนั้น ราวกับคมมีดเสียดแทงทะลุเข้ามาที่หัวใจของเธอ

เธอลองถามคนอื่นดูสิ มีผู้ชายคนไหน เต็มใจจะเลี้ยงลูกของคนอื่นบ้าง ยิ่งกับคนที่มีสถานะสูงศักดิ์อย่างสีจิ่วเฉินด้วยแล้ว

ถ้าหากวันหนึ่ง เธอแต่งงานกับเขาจริงๆ และไม่มีลูกกับเขา เขาจะรักเฉินเฉินเหมือนลูกของตัวเองไหมนะ

เธอไม่สามารถหลีกหนีเรื่องนี้ได้ มันเป็นเรื่องจริงที่ต้องเผชิญ

ถังจือซย่ายืนอยู่หน้าประตู ถูกคำถามเหล่านี้ดึงเอาไว้ สีจิ่วเฉินเดินออกมาจากห้องนอนของเด็กน้อย และปิดประตู

“กำลังยืนงงอะไรอยู่” สีจิ่วเฉินมองเธอที่ยืนทำสีหน้าจริงจังอยู่ใต้แสงโคมไฟ

“ไม่มีอะไรค่ะ เข้านอนเถอะ!” ถังจือซย่าพูดจบก็หันหลังเดินจากไป

สีจิ่วเฉินอยากจะดึงเธอไว้ แต่โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขาเหลือบมองโทรศัพท์ แล้วรับสาย “ฮัลโหล!”

“ประธานสีครับ ตอนนี้มีการประชุมออนไลน์ด่วน รบกวนท่านเข้าร่วมด้วยครับ” เสียงของฉู่เฮ่าดังขึ้นจากปลายสาย

สีจิ่วเฉินมองเวลา ห้าทุ่มแล้ว เขาพูดกับถังจือซย่า “ฉันมีประชุม เธอเข้านอนก่อนนะ”

ถังจือซย่ามองเขาด้วยความเป็นห่วง “ได้ค่ะ”

สีจิ่วเฉินเดินเข้าไปที่ห้องหนังสือชั้นสอง ถังจือซย่านอนอยู่บนเตียง แต่เธอกลับนอนไม่หลับ ในสมองมีแต่คำพูดของซ่งซานวนเวียนอยู่ เธอไม่สบายใจเลย

การนอนไม่หลับนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างทรมาน ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ก็ต้องตกใจ เพราะว่าเธอนอนไม่หลับมาสองชั่วโมงแล้ว

“ฉันกำลังรอโทรศัพท์อยู่น่ะ ก็เลยเผลอหลับไป” เมื่อสีจิ่วเฉินพูดจบก็ลุกขึ้นมานั่ง แล้วยื่นมือออกมาโอบเธอไว้ในอ้อมกอด “ทำไมเธอยังไม่นอนอีก”

“ฉัน...ฉันลุกขึ้นมาดูเฉินเฉินน่ะค่ะ” ถังจือซย่าไม่ได้บอกว่าเธอนอนไม่หลับ

สีจิ่วเฉินมองเธอด้วยความเป็นห่วง “รีบนอนเถอะ ฉันคอยแวะไปดูเขาอยู่แล้ว”

ถังจือซย่าในอ้อมกอดเขา ก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา “คุณดีกับเฉินเฉินมาก”

“เธอรู้ไหม เฉินเฉินเหมือนเป็นลูกชายของฉันจริงๆ ฉันเห็นหลายๆ อย่างในตัวเขาที่เหมือนกับฉันมาก” สีจิ่วเฉินก้มหน้าลง เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ

ถังจือซย่าโอบรอบคอเขา แล้วหอมแก้มของเขา “ขอบคุณที่ช่วยดูแลเฉินเฉินให้ฉันนะคะ”

สีจิ่วเฉินอึ้งไปเล็กน้อย “ขอบคุณทำไม เป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

ถังจือซย่ายังคงรู้สึกซาบซึ้งใจ เฉินเฉินมีเขาคอยดูแล ถือเป็นบุญของเขาจริงๆ