รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 459

“ฉันหุบปากแล้วยังไง มันสามารถเปลี่ยนเรื่องราวได้ไหมล่ะ แถมเธอยังให้กำเนิดลูกนอกสมรสอีก จิ่วเฉินจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยหรือ เธอลองถามดูสิ มีผู้ชายคนไหนอยากจะเลี้ยงลูกของคนอื่นบ้าง แล้วยิ่งกับจิ่วเฉินที่มีสถานะสูงศักดิ์ด้วยแล้ว” ซ่งซานยิ้มเยาะ

“เธอพูดจบหรือยัง พูดจบแล้วก็ไสหัวไป” ถังจือซย่าไม่อยากฟังคำพูดเธออีก

“ลูกชายของเธอก็น่าสงสาร ชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาบนโลกในนี้ได้ยังไง” ซ่งซานพ่นคำพูดที่โหดร้ายและน่าเจ็บปวดออกมา

ถังจือซย่ากำหมัดแน่น เธอระงับความโกรธ และพูดว่า “อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือกับหน้าปลอมๆ ของเธอ”

ซ่งซานกำลังจะถอยหลังออก แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงสีจิ่วเฉินกำลังผลักประตูห้องวีไอพีเปิดออก เธอรีบเคลื่อนไหวโดยการยื่นมือออกไปทำท่าจะผลักถังจือซย่า ถังจือซย่าจึงยกมือขึ้นโดยสัญชาตญาณ แล้วผลักเธอกลับไปอย่างแรง

“โอ๊ย!” ซ่งซานส่งเสียงร้องเจ็บปวดทันที แล้วล้มลงที่พื้นอย่างแรง พร้อมกับร้องไห้ออกมา “จือซย่า เธอมาตบฉันทำไม ฉันทำอะไรผิดหรือ”

ถังจือซย่าตกใจ และเมื่อเธอหันไป ก็เห็นสีจิ่วเฉินเดินออกมาจากห้องวีไอพี เธอเข้าใจทันที

เธอมองซ่งซานที่นั่งอยู่ที่พื้น พร้อมกับกุมใบหน้าข้างหนึ่งของตัวเองไว้ จึงย่อลงไปแล้วพูดเย้ยว่า “ในเมื่อฉันถูกเธอใส่ร้ายว่าตบคน ถ้าหากว่าฉันไม่ได้ตบเธอจริงๆ แล้วละก็ มันคงจะไม่สมเหตุสมผลสินะ”

ซ่งซานยังไม่ทันได้ตอบสนอง ถังจือซย่าก็ยกมือขึ้นมา แล้วฟาดไปที่แก้มอีกข้างหนึ่งของเธอ

สิ้นเสียง เผียะ! รอยนิ้วมือทั้งห้าก็ประทับอยู่บนใบหน้า ที่แต่งจัดเต็มของซ่งซานทันที

“ถังจือซย่า...แก!” ซ่งซานโกรธจนสายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ถังจือซย่ากล้าตบเธอจริงๆ

ซ่งซานมองสีจิ่วเฉินที่กำลังเดินมา เธอลืมความเจ็บปวด แล้วร้องตะโกนด้วยความอับอาย “จิ่วเฉิน เธอผลักฉัน แล้วก็ยังตบฉันด้วย...คุณต้องจัดการให้ฉันนะ”

สีจิ่วเฉินเดินเข้ามายืนข้างๆ ถังจือซย่า สายตาที่เย็นชากวาดมองซ่งซานที่กำลังน้ำตาไหลด้วยความโศกเศร้า วินาทีนั้น เขากุมมือของถังจือซย่าแล้วก้มลงตรวจตราดู

“ต่อไปนี้ ถ้าจะตบใคร เรื่องแบบนี้ให้คนอื่นทำแทนดีกว่า มือของเธอจะได้ไม่สกปรก”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ซ่งซาน รู้สึกเหมือนมีมีดแทงเข้ามาในหัวใจของเธอ สีจิ่วเฉินไม่ได้สนใจที่เธอถูกตบเลย แต่กลับใส่ใจว่าถังจือซย่าจะมือสกปรกหรือไม่

ถือเป็นการเหยียดหยามเธออย่างมาก

ถังจือซย่ารู้สึกงุนงงเล็กน้อย คำพูดเมื่อครู่ของซ่งซานเพิ่งจะเสียดเข้าไปในหัวใจของเธอ แต่ทันใดนั้น ความอ่อนโยนของชายหนุ่มก็เข้ามาปลอบประโลมเธอ

“ไปล้างมือเถอะ” สีจิ่วเฉินจูงเธอเดินจากไป เขาไม่มองซ่งซานที่นั่งอยู่ที่พื้นแม้แต่น้อย

อีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว บรรยากาศบนท้องถนนนั้นสวยงามเป็นพิเศษ สองข้างทางเต็มไปด้วยสีสันแห่งเทศกาลยาวไปจนสุดถนน

สีจิ่วเฉินกุมมือของถังจือซย่าเอาไว้ตลอดเวลา อุณหภูมิในร่างกายของเขาส่งผ่านความอบอุ่นมาที่มือเย็นๆ ของเธอ

ที่บ้านเก่าตระกูลสี

นายหญิงใหญ่ยังไม่เข้านอน ส่วนเด็กน้อยนั้นง่วงนอนเต็มแก่แล้ว นายหญิงใหญ่พูดกับทั้งสองด้วยเสียงเบา “เพิ่งจะหลับไปน่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะอุ้มเขาขึ้นรถ” ถังจือซย่ายิ้ม ลูกชายของเธอ หากว่าหลับไปแล้ว ต่อให้อุ้มขึ้นมาก็ยังนอนหลับได้

“ฉันเอง!” สีจิ่วเฉินเดินขึ้นมา แล้วอุ้มเด็กน้อย เด็กน้อยลืมตาขึ้นมามองทีหนึ่ง เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและปลอดภัย จึงหลับตานอนต่อ

“เดินทางปลอดภัยนะ”

“คุณย่าคะ คุณย่าไปพักผ่อนเถอะค่ะ! เฉินเฉินมาอยู่ที่นี่รบกวนคุณย่านานแล้ว”ถังจือซย่ากล่าวแสดงคำขอโทษ