รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 464

“พี่ ฉันทำให้ค่ะ!” ถังชิงชิงพูดกับถังจือซย่า โดยปกติเธอจะเรียกชื่อพร้อมแซ่ แต่วันนี้ ต่อหน้าสีจิ่วเฉิน เธอไม่กล้าเอะอะโวยวาย

เธอจะต้องทำให้สีจิ่วเฉินรู้สึกดี

ถังจือซย่าส่งต่อให้เธอ แล้วนั่งลงข้างๆ สีจิ่วเฉิน จากนั้นหยิบเชอร์รี่มาหนึ่งกำมือ แล้วยื่นให้สีจิ่วเฉิน “อะ”

สีจิ่วเฉินยื่นมือออกไปหยิบลูกเชอร์รี่แล้วเอาเข้าปาก ถังจือซย่าเห็นเขากิน เธอก็กินบ้าง เธอจ้องมองเขา ขนาดท่าทางกินผลไม้ก็ยังดูสง่า ดูแล้วเกินจริงไปหน่อย

คนคนหนึ่ง เหตุใดทำอะไรก็ดูสง่างามราวกับเจ้าชายไปเสียหมด

สีจิ่วเฉินหยิบเชอร์รี่จากมือของเธอกินจนหมด ถังจือซย่าก็หยิบขึ้นมาอีกกำ ถังชิงชิงนั่งชงชาตรงข้ามพวกเขา และมองดูความสนิทสนมอย่างออกหน้าออกตาของสองคนเงียบๆ

น่าอิจฉาเธอจริงๆ

สีจิ่วเฉินจะแสดงท่าทางเป็นกันเองต่อหน้าถังจือซย่าเท่านั้น

หากเป็นผู้หญิงคนอื่นละก็ ตัวของเขาจะถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นชา และเข้าถึงได้ยากในทันที

“เชอร์รี่นี้ฉันเป็นคนซื้อมา อร่อยใช่ไหมพี่!” ถังชิงชิงรีบหาโอกาสแสดงตัวตน

“อืม! อร่อยดี” ถังจือซย่าตอบเธอ จากนั้นเธอเปลี่ยนมาหยิบส้มสองลูกแล้วปอกเปลือก ส่วนสีจิ่วเฉินก็กินผลที่เธอปอกเปลือกให้

ดูเหมือนว่าผลไม้ที่ผ่านมือของถังจือซย่า จะมีรสชาติหวานกว่าผลอื่นๆ

“ดื่มชาค่ะ” ถังจือซย่าหยิบถ้วยชาส่งให้สีจิ่วเฉิน เขารับไปดื่มคำหนึ่ง

“ฉันอยากกินส้มอีก” สีจิ่วเฉินพูดกับเธอ

ถังจือซย่าจึงหยิบมาอีกสองลูก ปอกเสร็จลูกหนึ่งก็ส่งให้เขา และขณะที่กำลังจะปอกอีกลูก สีจิ่วเฉินก็ป้อนส้มสองกลีบเข้าปากเธอ

ในตอนแรก ถังจือซย่ารู้สึกเขินเล็กน้อย แต่ก็สุดท้ายก็กินเข้าไปถังชิงชิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองดูพวกเขาทั้งสองแสดงความรักกันต่อหน้าต่อตา

“อร่อยไหม” สีจิ่วเฉินถามเธออย่างจริงจัง

“อืม! อร่อย” ถังจือซย่าพยักหน้า

สีจิ่วเฉินหยิบอีกลูกมาปอกเปลือก แล้วป้อนถังจือซย่า ถังจือซย่าถูกเขายัดกลีบส้มเข้าปากอีกครั้ง ท่าทางของทั้งสองคนนั้นหวานเกินอัตรา

“เฉินเฉิน หนูกวนให้คุณตาซื้อของเล่นใช่ไหม” ถังจือซย่าถามลูกชายด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“ไม่ใช่นะฮะ คุณตาซื้อให้ผมเอง” เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยด้วยความน้อยใจ

ถังจวิ้นรีบพูดว่า “พ่อซื้อเอง เฉินเฉินไม่ได้ขอเลย วันนี้เป็นวันตรุษเล็ก ต้องซื้อของเล่นให้หลานบ้าง”

คุณชายใหญ่แห่งตระกูลสี เมื่อครู่นี้ยังนั่งพักผ่อนด้วยท่าทีสบายๆ แต่ตอนนี้เขากลับมานั่งหลังเหยียดตรง ท่าทางจริงจัง และสุขุมมาก

คุณชายสี ดื่มน้ำชาก่อนครับ” ถังจวิ้นนั่งลง แล้วรินน้ำชาให้เขา

“คุณอาถัง เรียกชื่อผมก็ได้ครับ” สีจิ่วเฉินพูดพลางยิ้ม

“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นผมเรียกคุณว่าจิ่วเฉินแล้วกัน” ถังจวิ้นก็ไม่ได้มองเขาเป็นคนอื่น เขาพอจะเดาได้ว่า อีกหน่อยสีจิ่วเฉินก็จะมาเป็นลูกเขยของเขา

ถังจือซย่าดึงลูกชายนั่งมาลงข้างๆ แล้วป้อนผลไม้ให้เขา ถังจวิ้นรู้สึกประหลาดใจระคนตื่นเต้น เขารู้สึกว่าหลานชายของเขากับสีจิ่วเฉินนั้นเหมือนกันมาก เหมือนกันราวกับพ่อลูกแท้ๆ เลยทีเดียว

เกี่ยวกับพ่อแท้ๆ ของหลานชายของเขา เขาเองก็ไม่กล้าที่จะถามลูกสาวตรงๆ ในตอนนั้นเนื่องจากเขาเข้าใจลูกสาวคนโตผิดไป ช่วงเวลาห้าปีจึงไม่ได้ข่าวคราวของเธอเลย ซึ่งเป็นสิ่งที่เขารู้สึกผิดอยู่ในใจเสมอมา