รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 477

ฉู่เฮ่าพาถังจือซย่าไปพักผ่อนอยู่อีกห้องหนึ่ง หลังจากนั่งลงแล้ว ฉู่เฮ่าจึงบอกเรื่องหนึ่งกับเธอไปตรงๆ

“ท่านประธานสีมีเพื่อนสนิทกันอยู่สองคน พวกเขาแต่คนล้วนมีความสามารถล้นเหลือ มีฝีมือเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป ตอนนี้ พวกเขากำลังรับช่วงต่อเรื่องการเข้าช่วยเหลือท่านประธานสี พวกเราทำแค่เพียงรอฟังข่าวจากพวกเขาก็เท่านั้นครับ”

“พวกเขาเป็นใครกัน?” ถังจือซย่าไล่ถามต่อ เพราะว่าเธอเป็นกังวลจริงๆ

“ผมรู้แค่เพียงว่ามีท่านหนึ่งแซ่เนี่ย ส่วนอีกท่านแซ่เจียน พวกเขามีภูมิหลังยังไงผมเองก็ไม่แน่ชัด แต่ว่าท่านประธานสีเคยบอกกับผมไว้ว่า ตอนที่เขาอายุได้แปดขวดนางหญิงใหญ่สี ได้ส่งตัวเขาไปที่ค่ายฝึกลับๆแห่งหนึ่งฝึกจนเขาอายุสิบหกปี ตอนที่เขาอยู่ที่นั่นได้รู้จักกับคุณชายของตระกูลใหญ่อีกสองตระกูล พวกเขาใช้เวลาฝึกอยู่ที่นั่นด้วยกัยถึงแปดปี สนิทสนมดั่งพี่น้อง กลายเป็นเพื่อนซี้กัน ถ้าหากมีคนหนึ่งคนใดประสบภัย ทั้งสองคนที่เหลือไม่มีทางนั่งดูเฉยๆเด็ดขาด”

ถังจือซย่ารู้สึกตกใจ ดูเหมือนว่าเธอจะยังรู้จักสีจิ่วเฉินไม่ดีพอ

“อีกอย่าง พวกเขามีระบบติดตามตัวโดยเฉพาะของพวกเขาเอง ตำแหน่งแม่นยำแน่นอนมาก ขอเพียงพวกเขาถึงประเทศดอร์รันแล้ว พวกเขาก็จะสามารถค้นหาตำแหน่งของท่านประธานสีได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเจอตำแหน่งที่เขาอยู่แล้ว ก็จะเข้าช่วยเหลือเขาทันที” ฉู่เฮ่าเชื่อว่าถ้าพวกเขาทั้งสองคนออกโรงลงมือ ขอเพียงตอนที่พวกเขาค้นหาตัวสีจิ่วเฉินอยู่นั้น เขายังคงมีชีวิตรอดอยู่ ความสำเร็จในการช่วยเหลือมีโอกาสถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

ถังจือซย่าได้ฟังถึงตรงนี้ ก็ค่อยๆโล่งใจเล็กน้อย 

ณ สนามบินแห่งหนึ่งในประเทศดอร์รัน เครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งจอดลงอย่างราบรื่น ที่ส่วนท้ายของห่างเครื่องบิน มีรถออฟโรดหุ้มเกราะสีดำสามคันจอดอยู่ หลังจากนั้นรถทั้งหมดก็ขับตรงออกจากสนามบิน ขับด้วยความเร็วสูงมุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง

และหลังจากคนกลุ่มนี้เพิ่งออกไปไม่ถึงยี่สิบนาที เครื่องบินส่วนตัวอีกลำก็บินมาถึง ลำเครื่องสีดำเข้ม ดูดแสงไฟจากด้านข้างสนามบินไปเกือบครึ่ง ด้านท้ายเครื่องก็มีรถยนต์สองคันขับออกไปอย่างเร็วเข่นกัน พุ่งตรงออกไปท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี

หลินจิงจิงไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังหาเรื่องกับใครอยู่ ตอนนี้เธอกำลังออกคำสั่งกับลูกน้องของเธอให้ค้นหาลึกเข้าไปในป่าทึบ เพื่อค้นหาตัวของสีจิ่วเฉิน 

“รีบหาตัวเขาให้ฉันเร็วเข้า อย่าได้ให้เขาหนีรอดไปได้เด็ดขาด” หลินจิงจิงไม่อยากให้แผนที่วางไว้ล้มเหลวไปแบบนี้ นี่เป็นแผนการที่เธอใช้กำลังเงินลงทุนไปเป็นจำนวนมากเพื่อเตรียมการ 

หากวันนี้พลาดไป เธอก็ไม่มีโอกาสจะทำสำเร็จได้อีก

“ที่นี่มีเศษเสื้ออยู่ เขาต้องฉีกเสื้อออกเพื่อใช้ห้ามเลือดแน่นอน ร่องรอยเลือดเยอะมาก เขาไม่มีทางหนีไปได้ไกลแน่นอนครับ” ลูกน้องที่ไล่ตามหนึ่งคนรายงานขึ้นมาทันที 

แววตาของหลินจิงจิงส่องประกายขึ้นด้วยความดีใจ “รีบไล่ตามไป มัดเขากลับไปให้ฉัน หมอมาถึงเรียบร้อยแล้ว” 

ในเวลานี้เอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังมาจากที่ไกลๆและค่อยดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เสียงใบพัดที่หมุนอยู่ดังเป็นอย่างมาก 

หลินจิงจิงสีหน้าเปลี่ยนขึ้นมาทันที ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆเริ่มมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ดึกดื่นขนาดนี้ทำไมยังมีเฮลิคอปเตอร์บินมาทางนี้ได้กัน? 

“อย่าไปสนใจ ทุกคนรีบตามหาคนเร็วเข้า” หลินจิงจิงหวังว่าเฮลิคอปเตอร์ลำนี้คงไม่ได้จะมาช่วยสีจิ่วเฉินหรอกนะ 

เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินวนอยู่เหนือศีรษะของพวกเขาอยู่หลายนาทีก่อนจะบินจากไป และอยู่เฮลิคอปเตอร์ก็บินอยู่เหนือลานหญ้าแห่งหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าห่างออกไปไม่ไกลเท่าไร ทันใดนั้นก็ทำการลงจอด