รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 483

ในเวลานั้นเอง มีข้อความดังขึ้นมาในมือถือของเธอ เธอเอื้อมมือไปหยิบมาดู เป็นข้อความจากชายหนุ่มที่นอนอยู่ห้องนอนใหญ่ส่งมา 

“มาที่ห้องนอนฉันแป๊บหนึ่ง” 

ถังจือซย่ารีบวิ่งไปที่ห้องนอนของเขาทันที แต่เมื่อดันประตูเปิดเข้าไป ก็เห็นชายหนุ่มเอนตัวพิงอยู่ตรงหัวเตียง และใช้มือตบลงไปตรงที่ว่างข้างๆตัวเขา “คืนนี้มานอนกับฉันนะ” 

ถังจือซย่าเม้มริมฝีปากและส่ายหัว “ไม่เอา” 

สีจิ่วเฉินหรี่สายตาลง แววตาเหมือนจะสื่อออกมาเชิงบังคับเล็กน้อย “เธอไม่อยู่ข้างๆฉัน ฉันก็จะนอนไม่หลับ” 

ถังจือซย่าทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ หรือเพราะว่าเขาคิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ก็เลยสามารถขู่เธอได้หรือ? 

ก็ได้! คืนนี้อยู่กับเขาก็ได้ ถึงยังไงคุณหมอโอวก็เคยพูดเอาไว้ว่า ทางที่ดีที่สุดให้ชายหนุ่มอย่าได้เคลื่อนไหวตามอำเภอใจเป็นอันขาด 

ถังจือซย่าเดินมาอยู่ที่ข้างกายเขา เลิกผ้าห่มอีกด้านขึ้นแล้วล้มตัวนอน 

เมื่อสีจิ่วเฉินเห็นเธอนอนห่างไปตั้งไกล รู้สึกรังเกียจเตียงของตัวเองที่ใหญ่เกินไปขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้ขาของเขาบาดเจ็บไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว เธอยังจงใจที่จะนอนไกลขนาดนั้นอีก 

“มานี่” เขาเอ่ยขอร้องด้วยเสียงทุ้มต่ำ 

ถังจือซย่าพลิกตัวหันตะแคงข้าง ก็เห็นดวงตาคู่สวยที่สีดำสนิทส่องสว่างเป็นประกายจ้องมองมาที่เธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเล็กน้อย “ฉันมานอนบนเตียงของคุณแล้วนะ คุณยังต้องการอะไรอีก?” 

สีจิ่วเฉินรู้สึกว่าเธอจงใจทำ ก่อนที่เขาจะเตรียมตัวขยับขาที่รับบาดเจ็บนั้น ถังจือซย่ารีบหยุดเขาทันที “คุณอย่าขยับสิ” 

สีจิ่วเฉินไม่ขยับแต่อย่างใด จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสั่งเธอ “ถ้างั้นก็มานี่ ไม่เช่นนั้น ฉันจะเข้าไปหาเอง” 

ถังจือซย่าทำได้เพียงขยับตัวเข้าไปหาอีกนิดหนึ่ง ห่างกันเพียงช่วงครึ่งแขน แต่ชายหนุ่มยังรู้สึกว่ายังไม่พอ จึงยื่นแขนยาวๆของเขาไปคว้าตัวเขาเข้ามา “นอนแนบชิดกับฉันไว้” 

ถังจือซย่าจึงได้นอนแนบชิดกับเขาทั้ง ๆ แบบนั้น นอนตะแคงข้างติดกับขาข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ แขนก็ถูกชายหนุ่มจับมาวางไว้รอบเอวของเขา ให้เธอนอนกอดอยู่แบบนี้ 

“ง่วงจังเลย” ถังจือซย่าที่ตัวแนบชิดกับร่างกายที่อบอุ่นของเขา ความง่วงจึงค่อยเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ 

“นอนเถอะ” สีจิ่วเฉินตบไปที่แผ่นหลังตรงไหล่ของเธอเบาๆ เหมือนว่ากำลังกล่อมเด็กน้อยเข้านอนก็ไม่ปาน 

ถังจือซย่ารู้สึกเหมือนถูกกล่อมขึ้นมาจริงๆ เธอหลับตาลง ไม่นานก็หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา 

“เรื่องอะไรเหรอ?” 

“หนูกับจิ่วเฉินจะหมั้นหมายกันในวันเทศกาลโคมไฟ” 

ถังจวิ้นที่อยู่ปลายสายรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา “จริงหรือ? พวกลูกจะหมั้นหมายกันแล้วเหรอ? ดีมาก ดีมากเลย” 

“พ่อค่ะ ญาติมิตรฝั่งครอบครัวของพวกเราทางนี้ ถ้ายังไงพอถึงเวลานั้นพ่อช่วยแจ้งให้หน่อยนะ” 

“ได้ พ่อจะแจ้งให้ทราบ แต่ก็คงเชิญไม่เยอะหรอก พวกญาติห่างๆก็ไม่ต้องติดต่อกันแล้ว ก็เชิญแค่ญาติสนิทบางคนและกันเนอะ” ถังจวิ้นเอ่ยพูดด้วยความตื่นเต้น 

“ดีค่ะ” 

ถังจวิ้นวางสายโทรศัพท์ลง เป็นจังหวะเดียวกับที่หลี่เจี๋ยขึ้นมาที่ห้องหนังสือพอดี เขาจึงอดไม่ไหวที่จะแชร์ความรู้สึกให้ฟัง “อาเจี๋ย ผมจะบอกเรื่องมงคลอะไรให้เธอฟังเอาไหม จือซย่าจะหมั้นหมายแล้วนะ”

“อะไรนะคะ? จะหมั้นหมายกับใครกัน?” หลี่เจี๋ยรู้สึกตามไม่ทันขึ้นมา”