รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 484

“ยังจะมีใครได้อีกล่ะ ก็ต้องเป็นจิ่วเฉินนะสิ พวกเขาจะหมั้นหมายกันในวันเทศกาลโคมไฟ ลูกสาวของฉันกำลังจะแต่งงานแล้ว” ถังจวิ้นมีความสุขเสียจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้ลูกเขยที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ในอนาคตหากยกบริษัทของเขาให้กับลูกสาวคนโต จะต้องพัฒนาได้ดียิ่งขึ้นอย่างแน่นอน

สายตาของหลี่เจี๋ยเผยประกายความริษยาอย่างรุนแรง แต่ภายนอกยังคงแกล้งทำเป็นหัวเราะ “จริงเหรอคะ เช่นนั้นก็ดีมากเลย จือซย่ามีวาสนาดีจริงๆ”

“ผมเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน” ถังจวิ้นผงกหัวเล็กน้อย

แต่เขาไม่รู้เลยว่า ตอนที่ภรรยาของเขาหันกลับกลับไปใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที แววตามีความกรุ่นโกรธขึ้นมาแวบหนึ่ง ถังจวิ้นผู้นี้เริ่มจะเอาใจลูกสาวคนโตมากยิ่งขึ้นเสียแล้ว คงฝากความหวังทุกๆอย่างเอาไว้กับเธอไปหมดแล้วมั้ง!

ในสายตาคู่นี้ยังจะมีเธอที่เป็นภรรยากับลูกสาวคนเล็กอยู่หรือเปล่า? ตั้งแต่หลี่เจี๋ยกับถังจวิ้นแต่งงานกันมา ไม่เคยมีใจร่วมเป็นหนึ่งเดียว จิตใจของถังจวิ้นมีแต่ทำเพื่อครอบครัว ส่วนจิตใจของเธอมีแต่ทำเพื่อลูกสาวของตัวเองเท่านั้น

เมื่อหลี่เจี๋ยเดินลงไปเดินเล่นข้างล่าง เธอทนไม่ไหวจึงโทรศัพท์ไปหาลูกสาว ขณะนั้นเอง ถังชิงชิงกำลังนัดซ่งซานออกมาเดินเล่นด้วยกัน

แต่ว่าถังชิงชิงกลับไม่รู้ตัวเลยว่า คนที่ปล่อยให้เธอต้องนอนอยู่อย่างเพียงลำพังในห้องที่ว่างเปล่าของคังเฮ่าเซวียนเมื่อคืนนี้ จะเป็นเพื่อนที่แสนดีที่อยู่ข้างกายคนนี้ แม้แต่บัตรที่ซ่งซานกำลังรูดอยู่ในขณะนี้ ก็เป็นบัตรในชื่อของคังเฮ่าเซวียน

ถังชิงชิงกำลังใช้ผู้ชายร่วมกับเธอแต่เธอกลับไม่รู้ตัวเลย แถมยังโอ้อวดความรักของคังเฮ่าเซวียนที่มีต่อเธอนั่นมากมายแค่ไหน ใจกว้างกับเธอมากเพียงใดให้ซ่งซานฟัง

ซ่งซานกลับยิ้มน้อยๆไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆ ถังชิงชิงกลับไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ทำเรื่องขายขี้หน้าจนไม่มีอะไรเหลือให้ขายแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ถังชิงชิงจึงเลือนมือไปกดรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล คุณแม่ มีอะไรเหรอ?”

“ชิงชิง ถังจือซย่ากำลังจะหมั้นหมายกับสีจิ่วเฉินแล้วนะ”

“อะไรนะ?” ถังชิงชิงตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง “ถังจือซย่าจะหมั้นหมายแล้ว? กับสีจิ่วเฉินเนี่ยนะ?”

ถึงแม้สำหรับเธอแล้ว เป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี แต่พอได้ยินข่าวนี้ ก็ทำให้ถังชิงชิงเกิดความริษยาจนแทบเป็นบ้าได้อยู่ดี

ส่วนซ่งซานที่อยู่ด้านข้าง แก้วที่ถือกาแฟเอาไว้อยู่ ก็ถูกเธอบีบจนแน่น เธอจ้องเขม็งไปที่ถังชิงชิง เพื่อฟังบทสนทนาของเธอ ตอนนี้เหมือนกับมีมีดเล่มหนึ่งปักเข้าไปกลางอกของเธอก็ไม่ปาน

“สิ่งที่หล่อนพูดเมื่อครั้งก่อนจริงๆแล้วมันหมายความว่าอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงถูกตระกูลสี…” ขับไล่ออกมา คำสี่คำนี้ ถังชิงชิงไม่ได้พูดออกมา

ถังจือซย่าที่อยู่ในใจของถังชิงชิงนั้น เดิมที่เป็นแค่คนเจ้าคิดเจ้าแผนการชั่วร้ายคนหนึ่งอยู่แล้ว ดังนั้น ไม่ว่าซ่งซานจะพูดอะไร เธอล้วนเชื่อทั้งหมดอยู่แล้ว

“ดังนั้น ชิงชิง เธอกับแม่เธอก็ต้องระวัง อย่าถูกเธอคิดร้ายเด็ดขาด”

“เธอไม่เตือนขึ้นมาฉันก็คงลืมบอกกับเธอไป ถังจือซย่ายึดบริษัทของพ่อฉันเป็นของตนเองแล้ว แม้แต่พินัยกรรมของพ่อก็ร่างเอาไว้แล้ว แม่ฉันและฉันไม่มีส่วนได้อะไรเลย ทั้งหมดเป็นของถังจือซย่าเพียงคนเดียว” ถังชิงชิงพูดอย่างเย็นชาขึ้นมาหนึ่งประโยค โกรธจนกัดฟันกรอด

ซ่งซานแกล้งเป็นทำเป็นมองอย่างเห็นใจเธอเล็กน้อย “ถังจือซย่าทำกับพวกเธอสองคนแม่ลูกอย่างไม่ปรานีเลยแม้แต่นิดเดียว ทรัพย์สินของบริษัทก็ไม่ให้พวกเธอแม้แต่แดงเดียว”

ถังชิงชิงยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ “หล่อนคงอยากจะบีบฉันกับแม่ให้ตายไปรู้แล้วรู้รอดเละ”

“ชิงชิง ตอนนี้เธอเป็นคุณนายสีไปแล้ว ในภายภาคหน้าถ้าหล่อนมีโอกาสคงไม่มีทางปล่อยพวกเราเอาไว้แน่” คำพูดของซานยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวเพิ่มขึ้นไปอีก

ถังชิงชิงตกใจกลัวจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาวตามคาด เธอหันหน้ากลับมามองซ่งซาน “ถ้ายังงั้นจะทำยังไงดี? หรือว่าพวกเราต้องถูกเธอเหยียบอยู่แทบเท้าไปชั่วชีวิตอย่างนั้นเหรอ?”