รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 485

แววตาของซ่งซานแวบให้เห็นว่ากำลังวางแผนอยู่ “ทางที่ดีที่สุดก็คือทำให้หล่อนไม่สามารถหมั้นหมายกับสีจิ่วเฉินได้” 

“ซานซาน เธอมีวิธีอะไรเหรอ?” ในตอนนี้สมองของถังชิงชิงนั่นว่างเปล่าไปหมด 

ตอนนี้ซ่งซานไม่มีเงิน แต่ยังมีวิธีอีกมากมายที่ไม่สามารถดำเนินการต่อได้ แต่ถ้าต้องให้เธอต้องมาเห็นถังจือซย่ากับสีจิ่วเฉินหมั้นหมายกลับไปทั้งๆแบบนี้ เธอเองก็ทนไม่ได้เช่นกัน

“ชิงชิง พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ ให้ฉันกลับไปคิดหาแผนดีๆก่อน” 

“ได้ ขอเพียงเธอคิดหาวิธีได้ ฉันต้องช่วยเธออย่างแน่นอน” ถังชิงชิงพูดออกมาอย่างโง่เขลา รอให้ซ่งซานหลอกใช้เป็นเครื่องมือ

ซ่งซานตบไปที่ไหล่ของเธอเบาๆ “ชิงชิง พวกเรามีถังจือซย่าเป็นศัตรูคนเดียวกัน พวกเราต้องร่วมมือกันจัดการหล่อน” 

“ได้” ถังชิงชิงพยักหน้าอย่างแรง 

ในขณะนั้นเอง มือถือของซ่งซานก็ดังขึ้นมา เธอจึงหยิบขึ้นมาดู “ฉันขอตัวไปรับสายโทรศัพท์หน่อยนะ” 

พูดจบ เธอก็เดินออกไปรับโทรศัพท์เลย “ฮัลโหล” 

“อยู่ไหนเหรอ? คืนนี้จองร้านอาหารเอาไว้แล้ว พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ” เสียงของคังเฮ่าเซวียนดังขึ้นมา 

“ได้สิ คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะตามไป” 

“เธออยู่กับใคร” 

“เพื่อนนะ” 

“เป็นชิงชิงหรือ?” 

“คุณวางใจเถอะ หล่อนไม่มีทางรู้ความสัมพันธ์ของพวกเราหรอก” ซ่งซานพูดให้เขาสบายใจขึ้นมาหนึ่งประโยค 

“อย่าได้พูดถึงเรื่องของพวกเราให้หล่อนรู้ ซานซาน ผมเคยบอกกับคุณไปแล้วว่า หล่อนเป็นคนที่สามารถช่วยให้ผมได้ครอบครองถังซื่อกรุ๊ปได้” คังเฮ่าเซวียนพูดเตือนสติด้วยเสียงเย็นชา 

“อืม ฉันเข้าใจ” ซ่งซานตกปากรับคำ เธอรู้ว่าขอเพียงมัดหัวใจของคังเฮ่าเซวียนเอาไว้ให้แน่น ในอนาคตข้างหน้าหากเขามีหุ้นส่วนในถังซื่อกรุ๊ปขึ้นมา เธอเองก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายด้วยเช่นกัน 

และนี่ถือว่าเป็นการแก้แค้นถังจือซย่าไปด้วย 

“แฟนของเธอเหรอ” เมื่อถังชิงชิงเห็นซ่งซานวางสายโทรศัพท์ก่อนที่จะเดินเข้ามา จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย 

“เพื่อนนะ” ซ่งซานตอบไปอย่างลวกๆ “ไปเถอะ ไปเดินเล่นกันต่อเถอะ” 

ณ วิลล่าของสีจิ่วเฉิน 

เจียนจือเพ่ยกับเนี่ยเหยียนเฟิงมองตากันอย่างดีใจเล็กน้อย ความรู้สึกที่ได้เป็นที่ต้องการของใครคนหนึ่งมันมีดีจริงๆ 

หลังจากที่เด็กน้อยจากไป เจียนจือเพ่ยรีบหันหน้าไปมองเนี่ยเหยียนเฟิงทันที “เหมือนไหม?” 

“เหมือนที่สุด” เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้า 

ทั้งสองคนเดินตามหลังเด็กน้อยไป ทันใดนั้นก็เกิดรู้สึกสนิทสนมเพิ่มขึ้นมาอีก 

“ฉันกำลังคิดว่า ต่อไปถ้าพวกเราสองคนมีลูก จะดูดีแบบนี้หรือไม่นะ?” เจียนจือเพ่ยเอามือยกขึ้นกอดอกและถามขึ้นมาพร้อมกับจินตนาการภาพ ไปด้วย

“นั้นคงเป็นเรื่องอีกหลายๆปี อีกอย่าง ไม่แน่ว่าฉันอาจจะไม่มีลูก” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดขึ้นมาด้วยความเด็ดเดี่ยวเล็กน้อย 

เจียนจือเพ่ยยกมุมปากยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “งั้นพวกเรามาลองแข่งกันดู ว่าใครจะแต่งงานช้าที่สุด” 

“มีรางวัลไหม?” 

“มี ใครแต่งงานช้าต้องให้เงินอีกฝ่ายหนึ่งล้าน” 

“ฉันไม่มีเงิน” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดขึ้นมาด้วยความขี้เหนียว