รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 486

เจียนจือเพ่ยรู้สึกเอือมระอาไร้คำพูด เจ้าหมอนี้มีอุปกรณ์ที่ล้ำเลิศที่สุดในโลก กลับร้องไห้โอดครวญว่าตัวเองจน ทั้งๆที่เงินที่เขามีใช้ทั้งชาติก็คงไม่มีทางใช้หมด เมื่อคืนอยากให้เขาเลี้ยงข้าวหน่อยเขากลับไม่ยอมเลี้ยง

“ได้ แค่หนึ่งหมื่นก็ได้ น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ” 

“โอเค” 

ชายหนุ่มที่โตๆกันแล้วทั้งสองคนกำลังท้าเดิมพันกันอย่างกับเด็กๆอยู่ตรงโซฟา

ผ่านไปไม่นาน สีจิ่วเฉินที่อยู่ในชุดลำลองก็เดินลงมาจากบันได เพื่อให้เขาเดินเหินได้อย่างสะดวกยิ่งขึ้น โอวหมิงเฮ่าเลยไปหาไม้เท้าจากที่ไหนไม่รู้มาให้เขา ใบหน้าของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยการปฏิเสธ แต่ก็ทำได้เพียงต้องเอามาใช้ชั่วคราว 

“จิ่วเฉิน พวกเราตัดสินใจว่าจะอยู่ดื่มเหล้ามงคลของนายก่อนและค่อยกลับไป” เจียนจือเพ่ยพูด 

สีจิ่วเฉินนั่งลงข้างๆพวกเขา “หากไม่กินฉลองที่งานหมั้นหมายจนหมด พวกนายก็ห้ามกลับไปเด็ดขาด” 

“จิ่วเฉิน ความรู้สึกชอบผู้หญิงคนหนึ่งมันเป็นยังไงกันเหรอ ทำไมฉันพบเจอมาตั้งมากมาย แต่กลับไม่มีใครทำให้ใจฉันเต้นได้” เจียนจือเพ่ยถามด้วยความสงสัย 

“เรื่องแบบนี้ไม่มีทางอธิบายออกมาได้ ทำได้เพียงรอวันนั้นมาถึง ตอนที่นายเจอก็จะรู้เอง” สีจิ่วเฉินเองก็ไม่ชำนาญในการอธิบายเรื่องแบบนี้เหมือนกัน 

เขารู้เพียงว่า ตอนที่โชคชะตามาถึง ณ วินาทีนั้น อยากจะหนีก็หนีไม่พ้น ก็เหมือนกับเขา ที่เคยปฏิเสธการจับคู่แต่งงานที่คุณย่าเคยจัดหาให้ แต่ว่าตอนนี้ กับตามจีบภรรยามาอยู่ในมือได้สำเร็จ ช่างหอมหวานเสียจริง 

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งตัวตรงท่าทางราวกับทหาร เจียนจือเพ่ยจึงเอื้อมมือไปตบที่ไหล่เขาเบาๆ “อยู่ต่อหน้าพวกเรา ทำตัวสบายๆหน่อย” 

“เคยชินแล้ว” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ จึงเปลี่ยนท่าไปพิงโซฟาอย่างขี้เกียจ

“ฉันกับเหยียนเฟิงเพิ่งจะท้าเดิมพันกันไปอย่างหนึ่ง ถ้าหากพวกเราคนใดคนหนึ่งแต่งงานก่อน ก็จะต้องให้เงินอีกฝ่ายหนึ่งหมื่น” 

“การเงินตึงเครียดหรือ? ฉันช่วยสมทบให้อีกสิบล้านเป็นไง?” สีจิ่วเฉินรู้สึกว่าพวกเขาวางเงินเดิมพันต่ำเกินไป ไม่เหมาะสมกับฐานะของพวกเขาเสียเลย 

“ไม่ต้อง เดิมพันเล็กน้อยพอสนุกน่า! ประเด็นสำคัญก็คือเหยียนเฟิงขี้เหนียวจนเคยชินไปแล้ว กลัวเขาจะรับไม่ได้” 

“เงินของเขา ส่วนใหญ่ใช้ไปกับพวกมีดพวกดาบหมด” 

ตอนที่ลงจากรถ เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้ามองดูบาร์เล็กน้อย คิ้วเรียวงามของเขาขมวดขึ้น “นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” 

“เมื่อคืนโดนคนที่นี่รังแก เลยนัดมาต่อสู้ เลยคิดจะพานายมาช่วยกู้หน้ากลับคืนมา” เจียนจือเพ่ยพูด 

เนี่ยเหยียนเฟิงมองเขาอย่างสงสัยเล็กน้อย เพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโต เจียนจือเพ่ยเป็นคนชอบแกล้งคนอื่นมากที่สุด และเป็นคนที่มีแผนการในหัวมากที่สุด

“ตกลงนายจะช่วยฉันไหม!” เจียนจือเพ่ยเอื้อมมือไปตบเขาเบาๆ “ใช่พี่น้องกันหรือเปล่า” 

เนี่ยเหยียนเฟิงเลือกจะเชื่อเขา ผงกหัวเล็กน้อย ท่าทางที่ยืนตัวตรงสง่าผ่าเผย ภายใต้แสงไฟหลากหลายสีที่สองสว่างในที่แห่งนี้ ยิ่งทำให้เห็นว่าช่างไม่เข้ากันเสียจริงๆ

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องโถงของบาร์ที่เต็มไปความคึกคัก ก็พบว่าความบันเทิงยามค่ำคืนได้เริ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้เวลาก็ประมาณสี่ทุ่มครึ่งแล้ว แสงไฟทั่วทั้งบาร์ดูเย้าย้วนใจเป็นพิเศษ ท่ามกลางแสงไฟเหล่าผู้หญิงที่แต่งตัวที่มีสไตล์กำลังพูดคุยกันเจื้อยแจ้วละลานตาเต็มไปหมด เมื่อสายตาของพวกเธอมองมาเห็นผู้ชายทั้งสองคนเดินเข้ามา ทันใดนั้นออร่าของการล่าเหยื่อก็ถูกปลดปล่อยออกมาในทันที 

นี้ไม่ใช่แค่การล่าเหยื่อธรรมดา? เพราะผู้ชายทั้งสองคนนี้คือเหยื่อชั้นสุดยอด ออร่าของพวกเขาที่ปล่อยออกมาจากร่างกาย ทั้งซับซ้อน เย็นชา แถมยังเผยให้เห็นถึงความหรูหราและกลิ่นอายของห่วงโซ่อาหารชั้นบนสุด