รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 487

“พ่อรูปหล่อ ตรงโน้นเป็นโต๊ะนั่งของฉัน ต้องการจะไปนั่งด้วยกันไหม?” มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ใจกล้าเดินเข้ามาเชื้อเชิญ 

ตอนที่มือที่เลื้อยเหมือนงูของเธอกำลังจะเลื้อยเข้ามาที่รอบแขนของเนี่ยเหยียนเฟิง ทันใดนั้นก็ได้รับสายตาตักเตือนอันเยือกเย็นพุ่งมาที่เธอ เธอตกใจจนหดมือกลับไปทันที อยู่ก็เกิดสงครามเย็นขึ้นมาแปลกๆ

สายตาของผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวอย่างมาก 

เจียนจือเพ่ยอดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดเพื่อนรัก “ไม่เอาน่าทำแบบนี้ ทำให้คนอื่นเขาตกใจกันหมด” 

“รีบจัดการธุระของนายให้เสร็จ พวกเราจะได้ไป” เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้สักนิด รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง

“โอเค ได้ ไปกันเถอะ” 

พูดจบ เจียนจือเพ่ยก็พาเขาขึ้นไปที่ห้องVIPที่ชั้นสอง เขาชี้ไปยังห้องชุดที่อยู่ท้ายสุดของทางเดินแล้วพูดว่า “คนที่หาเรื่องฉันอยู่ในห้องนี้ นายรีบเข้าไปจัดการซะ” 

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้าวขายาวๆเดินเข้าไป สำหรับเขาแล้ว การต่อสู้ที่มีจำนวนคนน้อยกว่าสิบคน ใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น 

เนี่ยเหยียนเฟิงเพิ่งจะก้าวเดินไปเข้าในห้องชุด ก็เห็นคนนั่งกันเต็มโซฟาด้วยท่าทางสง่างาม พูดให้ถูกก็คือนั่งกันเป็นแถวๆ แต่... 

ไม่ใช่คนที่เหมาะสมจะต่อสู้ด้วย แต่เป็นหญิงสาวที่แต่งตัวทันสมัยสดใสสวยงาม ทันใดนั้นเนี่ยเหยียนเฟิงก็รู้ได้ทันทีว่า เขาถูกแกล้งอีกแล้ว 

และในตอนนั้นเอง ประตูที่อยู่ข้างหลังเขาก็ถูกปิดไป วินาทีที่ปิดประตูวินาทีนั้น ก็ได้ยินเสียงของเจียนจือเพ่ยดังเข้ามา “เหยียนเฟิง สนุกให้เต็มที่นะ ไม่ต้องขอบคุณ” 

“เจียนจือเพ่ย นายเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงของเนี่ยเหยียนเฟิงที่อยู่หลังประตูฟังดูหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว

หญิงสาวสิบกว่าคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เป็นคนที่เจียนจือเพ่ยจัดหามาให้ทั้งหมด แต่ละคนงดงามดุจดอกไม้ สวยงามไม่ธรรมดา ล้วนเป็นระดับท็อปๆทั้งนั้น

พวกเธอมองไปที่เนี่ยเหยียนเฟิง สายตาของหญิงสาวทั้งหลายต่างตกตะลึงเป็นอย่างมาก ผู้ชายคนนี้หล่อมาก มีสไตล์สุดๆ

เป็นสไตล์ที่พวกเธอไม่เคยเจอมาก่อน กลิ่นอายบนร่างกายที่ถือตัวของเขาช่างยั่วยวน ทำให้สาวๆใจเต็นเป็นพิเศษ

ขณะนี้เนี่ยเหยียนเฟิงได้ยืนอยู่หน้าบานหน้าต่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของสาวๆจากด้านหลัง เขาจึงทำเป็นไม่ได้ยิน ตอนนี้สายตาของเขากำลังคิดคำนวณว่าจะออกไปจากหน้าต่างนี้ยังไง 

ที่นี่มีระยะห่างจากพื้นสูงถึงสามเมตร ดีที่บนฝาผนังมีโคมไฟแขวนอยู่สามารถใช้ผ่อนแรงได้ แต่ที่จริงต่อให้เขากระโดดลงไปทั้ง ๆ แบบนี้ สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่ปัญหา แต่กลัวว่าจะทำให้แขกได้รับบาดเจ็บได้

ขณะที่เจียนจือเพ่ยกำลังนั่งอยู่ภายในห้องโถง ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นไปเห็นร่างของเนี่ยเหยียนเฟิงปรากฏตัวอยู่ที่หน้าต่างบนชั้นสอง ทันใดนั้นเขาก็ตกใจขึ้นมาทันที ไม่มั้ง! เจ้าหมอนี้คงไม่ได้คิดที่จะกระโดดลงมาหรอกนะ? 

ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ก็มองเห็นร่างของเนี่ยเหยียนเฟิงกระโดดหนีลงจากหน้าต่างอย่างคล่องแคล่ว ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาก็ลงมาได้อย่างปลอดภัย 

คนที่อยู่ข้างๆที่ได้เห็นเข้า ยังไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนกระโดดลงจากหน้าต่างจริงหรือไม่ เขาก็เห็นชายหนุ่มในชุดดำทั้งตัวกำลังตบมือปัดฝุ่น แล้วเดินจากไปราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น 

เจียนจือเพ่ยรู้สึกไร้คำที่จะพูดจริงๆ เขาลุกตัวขึ้นจากตรงที่นั่ง เรียกเพื่อนรักที่กำลังวางแผนจะเดินจากไป 

“ฉันจ่ายไปต้องหนึ่งแสน นายมาทำให้ฉันเสียตังค์ไปฟรีๆแบบนี้เหรอ?” เจียนจือเพ่ยทำเสียงจิจะอย่างขัดใจออกมา