รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 493

“อันนี้ของผม” สีจิ่วเฉินยิ้มแล้วพูด

ถังจือซย่าถือบัตรไว้แล้วถึงอึ้ง “ คุณให้บัตรเครดิตฉันเหรอ”

“ไม่จำกัดวงเงิน รูดได้ตามใจเลย” ชายหนุ่มยักคิ้วแล้วพูดอย่างเอ็นดู

นี่คงจะเป็นคำที่ผู้หญิงชอบฟังมากที่สุดแล้วแหละ ถังจือซย่าเอามาปิดปากแล้วยิ้ม จากนั้นหยิบอั่งเปาอีกอันแล้วพูดว่า “อันนี้ของคุณย่าเหรอ”

“เปิดดูเลยสิ”

สีจิ่วเฉินเองก็อยากรู้ว่าคุณย่าให้อะไร เพราะคุณย่าเองก็ไม่ได้บอกเขาเหมือนกัน

ถังจือซย่าเปิดซองอั่งเปาแล้วเทออกมา ก็มีการ์ดแปลกๆ อันหนึ่ง เหมือนกับคีย์การ์ดอะไรสักอย่าง

“นี่มันการ์ดอะไรกัน”

สีจิ่วเฉินเห็นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “คีย์การ์ดห้องดูเพล็กซ์ ที่อยู่ชั้นสูงสุดของอวิ๋นติ่งอีเฮ่า!”

ถังจือซย่าตะลึงอีกครั้ง ถ้าจำไม่ผิด เมื่อหลายวันก่อนเธอเพิ่งจะเห็นราคาห้องของอาคารนี้บนอินเทอร์เน็ตว่ามันแพงมาก แถมยังเห็นห้องดูเพล็กซ์นี้ที่ถูกตีราคาถึงหลักพันล้าน

แต่ในตอนนี้ คีย์การ์ดกลับอยู่ในมือของเธอแล้ว

“ฉัน…ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก!” ถังจือซย่ารับบัตรเครดิตของสามีในอนาคตได้อย่างไม่เกรงใจ แต่ของขวัญชิ้นนี้ของนายหญิงใหญ่สีมันมากเกินไปจริงๆ

“ทำไมจะรับไว้ไม่ได้ ต่อไปตระกูลสีก็จะเป็นของเธอเหมือนกัน” สีจิ่วเฉินพูด จากนั้นก็พูดอีกว่า “จำที่ผมเคยบอกคุณได้ไหม ภายในหมู่บ้านมีโรงเรียนอนุบาลเอกชนระดับสูง เรื่องความปลอดภัยก็เป็นที่หนึ่ง ระบบการศึกษาก็สูงที่สุดในประเทศ คุณย่าไม่เพียงแต่ห่วงความปลอดภัยของพวกคุณ แต่ยังคิดถึงเรื่องอนาคตการศึกษาของเฉินเฉิน”

ในใจของถังจือซย่ารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที บ้านนั้นแพงมาก แต่น้ำใจของนายหญิงใหญ่สีล้ำค่ายิ่งกว่า แถมยังอบอุ่นมากอีกด้วย

ถังจือซย่าจึงได้แต่รับไว้อย่างเงียบๆ จากนั้นเธอก็หยิบบัตรสีดำในมือขึ้นมาดู แล้วเธอก็ยิ้มออกมา “ฉันเป็นเศรษฐินีแล้ว”

“คุณคือภรรยาของผม” ชายหนุ่มพูดแก้สถานะของเธอ

ถังจือซย่ากัดริมฝีปากด้วยความเขินอาย “ยังไม่ใช่สักหน่อย!”

ไม่รู้ว่าสีจิ่วเฉินมานั่งข้างๆ เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เขายื่นแขนมาโอบเธอไว้ “อีกไม่นานหรอก” พอพูดจบ ริมฝีปากบางของเขาก็จูบไปที่หน้าผากของเธอ “ผมรอวันที่จะประกาศเรื่องนี้ไม่ไหวแล้ว”

ถังจือซย่านับเวลา อีกสิบห้าวัน เธอก็จะเป็นคู่หมั้นของเขาแล้ว

“เด็กคนนี้นี่ พูดยากขึ้นทุกวันจริงๆ” ถังจวิ้นส่ายหัวอย่างไร้ทางเลือก หลี่เจี๋ยกอดคอเขาจากด้านหลังแล้วพูดว่า “ที่รัก อย่าไปสนใจเลย ลูกโตแล้ว คุณเองก็ทำอะไรไม่ได้”

ถังจวิ้นหันไปมองภรรยาของตน หลี่เจี๋ยนั่งลงแล้วพูดว่า “อาจวิ้น จือซย่าใกล้จะหมั้นแล้ว คุณว่าเราจะให้ของอะไรดีนะ!”

ในใจของถังจวิ้นเองก็เคยตั้งใจคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน จะให้สินสอดอะไรดีนะ เขาคิดๆ แล้วก็พูดว่า “ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยากได้อะไร เดี๋ยวฉันลองถามเธอดู เธออยากได้อะไรก็ให้อันนั้นแหละ!”

สีหน้าของหลี่เจี๋ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย ณ ปัจจุบัน ถวังจิ้นทำดีอะไรกับถังจือซย่า ในใจของเธอก็พาลจะคิดว่ามันยิ่งใหญ่กว่าความเป็นจริงเสียห้าเท่า รู้สึกว่าถังจวิ้นแทบอยากจะเอาเงินทั้งหมดที่มีให้เธอไปยังไงอย่างงั้น

“ถ้าจือซย่าอยากได้บริษัทของคุณเป็นสินสอด คุณก็จะให้เหรอ”

ถังจวิ้นตะลึงไป “จือซย่าเป็นคนที่ต้องรับช่วงบริษัทต่อจากฉันอยู่แล้วนี่!”

“งั้นชิงชิงหล่ะ ถ้าชิงชิงอยากได้บริษัทคุณ คุณก็จะให้เหรอ”

“ก็ชิงชิงยังไม่มีคู่ครองที่เหมาะสมไม่ใช่เหรอ!”

ยิ่งฟังหลี่เจี๋ยก็ยิ่งโมโห เธอลุกขึ้นแล้วเดินจากไป แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็หันมามองด้วยสายตาอาฆาตแค้น