รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 492

ถังจือซย่าเดินไปทางห้องหนังสือ แล้วก็ได้ยินเสียงของนายหญิงใหญ่สีที่ลอยมาจากห้องหนังสือที่ไม่ได้ปิดประตู

“ดี ดีมาก จิ่วเฉิน หลานแต่งงานกับจือซย่าแล้ว จะต้องทำดีกับแม่ลูกเขาให้มากๆ นะ”

ฝีเท้าของถังจือซย่าชะงักลง จากนั้นก็ได้ยินเสียงของนายหญิงใหญ่สีดังขึ้นอีกครั้ง “ของคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันได้สมหวัง ให้ครอบครัวของเราทั้งสองได้เป็นเครือญาติกัน หากวันไหนถ้าฉันตายไป ฉันก็จะขอบคุณคุณตำรวจซิงเย่ว์อย่างแน่นอน”

ใจของถังจือซย่านั้นราวกับถูกบีบแน่น นายหญิงใหญ่สีนั้นถือบุญคุณของแม่จริงๆ

“คุณย่าครับ ผมรับรองว่าจะดีกับพวกเขาแม่ลูกตลอดชีวิตอย่างแน่นอน” สีจิ่วเฉินสัญญากับคุณย่า

“หากในวันข้างหน้าจือซย่าไม่อยากจะมีลูกอีก หลานห้ามไปบังคับเธอเด็ดขาดนะ หากสั่งสอนเฉินเฉินอย่างดี ในวันข้างหน้าเขาก็เป็นผู้สืบทอดของหลานได้เหมือนกัน” นายหญิงใหญ่สีพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

“ทุกอย่างตามความสมัครใจของเธอ ถ้าเธออยากมีก็มี ไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี ผมจะไม่ไปบังคับแน่นอน สำหรับผมแล้ว เฉินเฉินก็คือลูกชายของผมครับ”

“ดี ย่าเองก็ชอบเขามาก เจ้าเหมือนกับหลานในตอนเด็กๆ มาก ฟ้าลิขิตจริงๆ” นายหญิงใหญ่พูดอย่างรู้ซึ้ง

เมื่อถังจือซย่าได้ยินแบบนี้ ก็รู้สึกสับสนในใจ เธอกับสีจิ่วเฉินจะมีลูกอีกไหมนะ เธอเองก็เริ่มจะหวั่นไหวแล้วเหมือนกัน

ความจริงแล้ว หากรักเขาจริง ก็ควรจะมีลูกให้ตระกูลสีอีกสักคน

ด้วยความคิดที่ยังไม่แน่นอนแบบนี้ ถังจือซย่าจึงไม่อยากจะไปคิดต่อแล้ว จะเป็นการเพิ่มความเครียดเปล่าๆ

เธอไม่ได้เข้าไปรบกวนการสนทนาระหว่างย่ากับหลาน เธอเดินออกไปที่สวน ลูกเล่นอยู่ที่นี่ตลอด นายหญิงใหญ่ยังสร้างสนามเด็กเล่นกลางแจ้งให้ลูกอีกด้วย แถมยังติดแอร์เอาไว้ เจ้าตัวเล็กเล่นอยู่ข้างในอย่างสนุกสนาน

นี่เป็นการกระทำที่ซาบซึ้งกินใจมากจริงๆ ถังจือซย่ารับรู้ได้ถึงความรักที่คนตระกูลสีมีต่อตนเองและลูกของเธอ

ในช่วงพรบค่ำ แสงอาทิตย์ลับหายไปในท้องทะเลที่อยู่ไกลออกไป ความมืดเข้ามาเยือน แสงไฟในเมืองนั้นสว่างไสว

มื้ออาหารข้ามปีของตระกูลสีก็หลากหลายมากเช่นกัน สีจิ่วเฉินนั่งอยู่ข้างๆ ถังอวี่เฉิน คอยคีบอาหารให้อย่างเขาตั้งใจ

เมื่อนายหญิงใหญ่สีเห็นแบบนี้ ในใจก็มีความสุขอย่างมาก ถังจือซย่าเองก็จดจำความรักที่ผู้ชายคนนี้มีให้กับลูกอย่างเงียบๆ

ในมือของเขามีอั่งเปาสี่อัน เขามองไปที่เจ้าตัวเล็ก จากนั้นก็ยื่นไปให้สองอัน “อันนี้เป็นของหนูครับ”

“ขอบคุณครับคุณอาสี” เจ้าตัวเล็กรับมาอย่างดีใจ จากนั้นก็โบกมือ “หม่ามี้ ผมกลับห้องก่อนนะครับ!”

ถังจือซย่าเงยหน้าไปมองผู้ชาย “ให้อั่งเป่าอันเดียวก็พอแล้ว คุณยังจะให้สองอันอีก”

“ผมกับคุณย่าแยกกันให้หน่ะ” สีจิ่วเฉินพูดเสียงต่ำ จากนั้น เขาก็เอาอั่งเปาอีกสองอันให้เธอ “นี่ก็เป็นอั่งเปาที่ผมกับคุณย่าแยกกันให้คุณ”

“ฉันก็มีเหรอ” ถังจือซย่ากะพริบตา เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ ยังมีอั่งเปาอีกเหรอเนี่ย

“นี่เป็นธรรมเนียมของบ้านผม แขกที่มาฉลองปีใหม่ที่บ้าน ก็จะต้องให้อั่งเปาทุกคน” สีจิ่วเฉินหาข้ออ้าง ยังไงก็จะให้เธออยู่แล้ว

ถังจือซย่ายื่นมือไปรับมา สีจิ่วเฉินพูดกับเธอว่า “เปิดออกมาดูสิ”

ถังจือซย่าเขย่าอั่งเปาในมือ มันเบามากๆ ไม่เหมือนเงินสดเลย เธอรับรู้ได้ถึงรอยยิ้มลึกลับผ่านนัยน์ตาของเขา เธอจึงรู้สึกสงสัยขึ้นมา เธอเปิดอั่งเปาแล้วก็มีบัตรเครดิตสีดำออกมา