รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 534

ถ้าหากว่า!

ถังจือซย่ายกมุมปากยิ้ม ถ้าหากว่าเธออายัดบัตรของคังเฮ่าเซวียนทุกธนาคาร ดูสิว่าเธอยังจะหัวเราะออกมาได้อีกไหม?

ในเมื่อฝ่ายบัญชีตรวจสอบเจอแล้วว่ายอดเงินรายการนั้นเป็นคังเฮ่าเซวียนที่ยักยอกเงินบริษัทออกไปจริง อาศัยเรื่องเล็กน้อยนี้เพียงเรื่องเดียว ถังจือซย่าก็มีอำนาจสั่งอายัดบัตรของทุกธนาคารในนามของคังเฮ่าเซวียนทั้งหมดได้ เพื่อเริ่มขั้นตอนตรวจสอบ ในระหว่างนี้ เงินของคังเฮ่าเซวียนก็ไม่สามารถใช้จ่ายออกไปได้

ถังจือซย่าจึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อโทรออกไปหาผู้รับผิดชอบแผนกบัญชี สั่งให้พวกเขาเริ่มเตรียมตัวจัดการเรื่องนี้ ทางฝ่ายบัญชีด้านนี้สามารถดำเนินการเสร็จทุกขั้นตอนได้เร็วที่สุดภายในช่วงบ่าย บัตรของคังเฮ่าเซวียนทุกธนาคารก็จะถูกอายัดเอาไว้

ขณะนี้คังเฮ่าเซวียนกำลังประชุมอยู่ถังซื่อกรุ๊ป เพราะว่าสีจิ่วเฉินทำให้เขาต้องสูญเสียลูกค้าไปหลายคน เขาจึงจำเป็นต้องเริ่มหากลุ่มลูกค้ารายใหม่ จึงค่อนข้างยุ่งเป็นอย่างมาก

ไม่นานถังชิงชิงก็เดินเข้ามา วันนี้จิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในสมองของเธอมีแต่ภาพของผู้ชายคนนั้นที่เห็นเมื่อตอนเช้า ใบหน้าใบนั้นทำให้เธอรู้สึกรังเกียจและรู้สึกไม่อยากเห็นอยู่ในสายตา สิ่งที่น่าแค้นใจที่สุด ผู้ชายคนนั้นดันเป็นพ่อแท้ๆของเธอเสียได้

“ชิงชิง เป็นอะไรเหรอ? เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?” คังเฮ่าเซวียนถามด้วยความห่วงใย 

“เมื่อคืนคุณอยู่เจรจากับลูกค้าจริงๆเหรอ? ทำไมถึงมาเช้าตรู่แบบนี้ล่ะ?” ถังชิงชิงถามแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง 

“ผมรีบกลับมาประชุมตั้งแต่เช้าน่ะ คุณไม่เห็นเหรอว่าตาของผมแดงขนาดไหน?” คังเฮ่าเซวียนแกล้งทำตัวให้ดูน่าสงสาร 

ถังชิงชิงเชื่อตามคาด อีกทั้งยังพูดปรอบโยนเขาอย่างเป็นห่วง “ขอโทษนะ ฉันไม่ควรสงสัยคุณ คุณทำเพื่อบริษัทก็ลำบากมากแล้ว”

“ไม่เป็นไร! เพื่อคุณแล้ว ผมทนความลำบากได้หมด ใครใช้ให้คุณเป็นภรรยาของผมล่ะ?” คังเฮ่าเซวียนยังไม่ลืมที่จะแสดงความรักออกมา 

ถังชิงชิงจึงมีความสุขขึ้นมาหน่อย เธอคิดว่า ตราบใดที่ความลับเรื่องชาติกำเนิดของเธอยังคงถูกเก็บเป็นความลับต่อไป ก็ไม่มีทางเกิดปัญหาอะไร 

ถ้าหากให้ถังจือซย่ารู้เข้า เช่นนั้นถังซื่อกรุ๊ปทั้งหมดก็ต้องคืนกลับไปในมือของเธอ 

ช่วงเวลาบ่ายสามโมง คังเฮ่าเซวียนยุ่งจนงานท่วมหัว รู้สึกกดดันไปหมดแต่ถังชิงชิงเป็นเพราะว่าไม่เข้าใจเรื่องงานในบริษัท เธอจึงทำได้เพียงออกไปเดินเล่น และเธอก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ติดต่อซ่งซานตั้งนาน เธอจึงโทรศัพท์ไปหาซ่งซาน 

ซ่งซานเองก็ว่างเหมือนกัน ทั้งสองคนจึงนัดออกมาเจอกัน

ถังชิงชิงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตกใจ “ทำไมเธอถึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อฉันได้? ฉันไปบอกเธอตั้งแต่เมื่อไรเหรอ?” 

ซ่งซานตกใจจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว เธอรีบอธิบายทันที “เธอไม่ได้พูดเหรอ? งั้นฉันไปได้ยินมาจากที่ไหนได้ล่ะ? อ่อใช่แล้วครั้งนั้นตอนที่ฉันไปหาเธอที่บ้าน เผอิญไปได้ยินใครพูดนะ ฉันลืมไปแล้ว” 

ถังชิงชิงไม่ได้คิดอะไรมาก ทำเพียงถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้งก่อนเอ่ยพูดขึ้น “พ่อฉันยังสลบไม่ได้สติอยู่ ส่วนแม่ฉันก็...ก็ถูกถังจือซย่านังแพศยาคนนั้นวางแผนใส่ร้ายจนโดนจับไปขังแล้ว” 

ซ่งซานจงใจแสร้างทำเป็นตกใจ “อะไรนะ? ถังจือซย่าทำอะไรกับแม่เธอนะ?” 

“หล่อนบอกว่าที่พ่อสลบไม่ฟื้นขึ้นมาเป็นฝีมือของแม่ฉันเป็นคนทำ หล่อนนั้นเละที่พูดมั่ว” ถังชิงชิงกัดฟันพูด

ในใจของซ่งซานยิ้มอย่างเย็นชา ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่พวกเธอร่วมมือกันทำหรอกหรือ? ยังมีหน้ามาพูดหน้าตายแบบนี้ 

“ถังจือซย่าเป็นคนจิตใจอำมหิตอย่างที่คิด พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ ต่อไปเธอต้องระวังหล่อนเอาไว้” ซ่งซานพูดปลอบโยนขึ้นมาหนึ่งประโยค