รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 537

ถังชิงชิงอึ้งเล็กน้อย คังเฮ่าเซวียนถอนเงินสี่หมื่นไปให้ใคร? และถอนทีเดียวก็ถอนออกมาสี่หมื่นเลยนะ เธอรู้สึกปวดใจอย่างมาก 

แต่พอนึกได้ว่าในตอนนี้คังเฮ่าเซวียนรีบร้อนจะใช้เงิน เพื่อเลี้ยงรับรองลูกค้า เธอจึงต้องอดทนไว้ 

แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่า เงินที่คังเฮ่าเซวียนถอนออกมาสี่หมื่นนั้น ถูกส่งมอบไปอยู่ในมือของซ่งซานในทันที 

ซ่งซานเมื่อเห็นกองเงินที่ทับๆกันอยู่บนโต มีความสุขจนโผล่เข้ากอดคังเฮ่าเซวียน “เฮ่าเซวียน ขอบคุณคุณมากที่คิดถึงฉันโดยตลอด” 

“ผมไม่ปล่อยให้เธอลำบากได้หรอก” คังเฮ่าเซวียนหลงรักซ่งซานขึ้นมาแล้วจริงๆ ความอ่อนโยนและการเคารพเชิดชูที่ซ่งซานมีให้ ทำให้เขาเหมือนถูกเป็นที่ต้องการ 

บวกกับคังเฮ่าเซวียนเองก็ชอบความสวยของเธอที่มีใบหน้าเหมือนกับถังจือซย่าเป็นอย่างมาก ทำให้เขาลุ่มหลงอยู่เสมอ 

ถังชิงชิงกลับมาถึงที่หน้าประตูบ้านตัวเอง อยู่ ๆเธอก็เห็นชายคนเดิมยืนอยู่ข้างๆกำแพง ซึ่งก็คือพ่อแท้ๆของเธอ ถังชิงชิงตกใจขึ้นมา จนรีบลงจากรถมาด้วยความรวดเร็ว 

“แกมาทำอะไรที่นี่? ใครใช้ให้แกมาปรากฏตัวที่นี่?” ถังชิงชิงปฏิบัติกับเขาอย่างไม่มีความเคารพยำเกรงแต่อย่างใด เหมือนกับกำลังไล่คนขอทานให้ออกไปยังไงยังงั้น 

“ชิงชิง พ่อต้องการเงินอีกนิดหน่อย การเงินของพ่อตึงเครียด ขาดเงินไปใช้จ่าย” ผู้ชายคนนี้ขอเงินเธอตรงๆโดยอ้างความเป็นพ่อขึ้น

ถังชิงชิงรู้สึกรังเกียจเป็นที่สุด จึงพูดออกไปอย่างเย็นชา “ใครบอกว่าแกเป็นพ่อของฉัน ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก สองวันก่อนฉันเพิ่งจะให้แกไปตั้งหนึ่งหมื่นกว่า แกยังอยากได้เงินอีกเหรอ? แกเห็นฉันเป็นเครื่องถอนเงินหรือไง” 

“ถังจวิ้นมีเงิน เขาเปิดบริษัทตั้งใหญ่โต มีทรัพย์สินหลายพันล้าน ทำไมเธอถึงจะไม่มีเงินล่ะ? แม่ของเธอล่ะ?” ผู้ชายคนนี้สืบข้อมูลของตระกูลถังมาอย่างชัดเจนแล้ว 

วินาทีนี้ถังชิงชิงรู้สึกแค้นคุณแม่ตัวเองเล็กน้อย เพราะอะไรถึงได้เลือกผู้ชายชั้นต่ำแบบนี้มาเป็นพ่อของเธอกัน เป็นคนไร้ประโยชน์แถมยังเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่ง 

“นั้นคือเงินของตระกูลถัง เกี่ยวอะไรกับแกด้วย” 

“ลูกเป็นคุณหนูรองของบ้านตระกูลถัง ลูกต้องมีเงินสิ ชิงชิงพ่อไม่ได้ขอเงินเยอะ ให้พ่ออีกสักสองหมื่นเถอะ พ่อรับประกันว่าจะไม่ปรากฏตัวให้เห็นอีก” 

ถังชิงชิงได้ยินดังนั้น ก็เชื่อเขาในทันที “จริงหรือ? ไม่ปรากฏตัวให้เห็นอีกเหรอ?”

เมื่อถึงเวลานั้น เรื่องพินัยกรรมไม่ต้องทำอะไรก็แพ้ภัยตัวเองแล้ว พวกที่พยายามเอาทรัพย์สินของถังซื่อไป จะไม่มีใครหนีรอดไปได้

เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว อาจเพราะถังจือซย่าตื่นเต้นมากเกินไปจึงนอนไม่หลับ เลยออกมานั่งข้างนอกห้องผู้ป่วยของคุณพ่อ หลังจากนั่งไปสักพัก ก็เห็นสีจิ่วเฉินเดินเข้ามาพร้อมกับถือเสื้อโค้ตตัวหนึ่งมาด้วย ส่วนในมือยังถือน้ำมาแก้วน้ำหนึ่ง 

น้ำในมือที่ถือมาก็คือเอามาให้เธอ เสื้อโค้ตที่ถือมาก็เอามาให้เธอคลุม ถังจือซย่าถือแก้วน้ำด้วยความอุ่นใจ เสื้อโค้ตที่คลุมไว้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเขา ยกมุมปากยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“ทำไมคุณถึงยังไม่นอนล่ะ?” 

“ฉันเองก็ดีใจเหมือนกับเธอจึงนอนไม่หลับเหมือนกัน” สีจิ่วเฉินนั่งลงข้างๆกายเธอ นั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอ 

“แต่ว่าพรุ่งนี้ยังมีงานกองโตรอคุณอยู่นะ แต่ฉันสามารถแอบนอนหลับได้” ถังจือซย่าพูดกับเขาด้วยความเป็นห่วง 

“นอกจากว่าเธอจะให้ฉันนอนกอด ไม่เช่นนั้นฉันคงนอนไม่หลับ” ชายหนุ่มค่อยๆขยับเข้ามาเธอ ในสายตาเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม