รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 536

ดวงตาของคังเฮ่าเซวียนแดงก่ำ ทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออกไปยังหมายเลขของถังชิงชิง

“ฮัลโหล” 

“ชิงชิง ถังจือซย่าอายัดบัตรธนาคารของผม ตอนนี้ผมมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องใช้ คุณสามารถให้ผมยืมบัตรของคุณได้ไหม” 

“อะไรนะ? ทำไมถังจือซย่าต้องอายัดบัตรธนาคารของคุณด้วยล่ะ?” 

“เงินก้อนนั้นที่ผมยักยอกออกไปในครั้งก่อนถูกเธอจับได้แล้ว จึงใช้เหตุผลนี้ในการสั่งอายัดบัตรธนาคารของผม” คังเฮ่าเซวียนพูดด้วยความเดือดดาล

“ก็ได้ อีกสักพักฉันจะส่งบัตรไปให้คุณ” ถังชิงชิงเอ่ยพูด 

คังเฮ่าเซวียนวางสายโทรศัพท์จากถังชิงชิงไป ยังไงก็ต้องคิดหาวิธีที่ปลดการอายัดบัตรของตัวเองให้ได้

ณ โรงพยาบาล 

นางพยาบาลที่ให้น้ำเกลือแก่ถังจวิ้นกำลังจะเปลี่ยนเข็มที่ให้น้ำเกลือตรงมือ แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนแขนของถังจวิ้นที่เธอจับไว้มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย นางพยาบาลตกใจมาก เธอไม่ทำการฉีดเข็มอีกต่อไป เธอรีบวิ่งออกไปรายงานทันที

ไม่นานถังจือซย่าก็ได้ทราบข่าวเรื่องที่คุณพ่อมีการตอบสนองแล้ว เมื่อมาเห็นผู้เชี่ยวชาญหลายท่านกำลังตรวจอาการของคุณพ่ออยู่ตรงหน้าเตียง เธอที่ยืนอยู่ตรงข้างนอกหน้าต่างมองด้วยสายตาที่เปล่งประกายไปด้วยความดีใจ

ในที่สุดคุณพ่อก็ขยับตัวแล้ว นั้นก็หมายความว่าคุณพ่อใกล้ที่จะฟื้นขึ้นมาแล้ว 

ในขณะนั้นเอง นางพยาบาลที่ฉีดเข็มเมื่อครู่นี้เดินเข้ามาหาและพูดรายงานกับเธอ “คุณถังค่ะ ฉันมั่นใจว่าคุณพ่อของคุณเคลื่อนไหวตัวเล็กน้อยค่ะ” 

“ขอบคุณมากค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณพ่อกำลังฟื้นฟูตัว” ถังจือซย่าพูดด้วยรู้สึกขอบคุณ 

จากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรออกไปยังหมายเลขของสีจิ่วเฉิน เธอพูดกับเขาด้วยความดีใจ “เมื่อกี้นี้คุณพ่อของฉันมีการตอบสนองขึ้นมาด้วยล่ะ เขาขยับเล็กน้อย”

เธอไม่ทันสังเกตเลยว่า สภาพแวดล้อมโดยรอบของชายหนุ่มตอนนี้ดูเงียบผิดปกติ น้ำเสียงของสีจิ่วเฉินดูเหมือนกับกำลังดังไปทั่วทิศทาง น้ำเสียงทุ้มต่ำดังชัดเจน เอ่ยพูดดีใจแทนเธอ “จริงหรือ? นั้นก็แสดงว่าความพยายามของพวกเราไม่สูญเปล่า” 

ถังจือซย่าเริ่มสังเกตว่าทางฝั่งเขาดูเงียบสงบจนเกินไป เธอจึงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “คุณกำลังประชุมอยู่เหรอ?” 

ถ้าหากมีวันหนึ่งที่ถังจวิ้นไม่ฟื้นขึ้นมา ถังจือซย่าอาจจะเกลียดเธอมากเสียจนทำให้เธอต้องถูกจองจำอยู่ในนี้ไปตลอดกาลก็ได้ หลี่เจี๋ยร้องไห้จนไร้ซึ่งน้ำตา เธอละทิ้งชีวิตดีๆเอาไว้ข้างนอกไม่เสพสุข แต่กลับปล่อยให้ตัวเองมาตกต่ำเช่นนี้ได้ 

ทุกๆวันเธอคาดหวังว่าลูกสาวกับลูกเขยจะมาช่วยเธอออกไปในสักวัน แต่ว่าก็ต้องผิดหวังทุกๆวัน 

เธอรู้ว่าความสามารถของลูกสาวของตัวเองเป็นยังไง ก็แค่ลูกสาวที่ถูกเลี้ยงจนเสียคนก็เท่านั้น ไม่มีความสามารถอะไรเลย 

เธอรู้สึกเสียใจ ว่าทำไมถึงไม่เลี้ยงดูเธอให้ออกมาเหมือนถังจือซย่าแบบนั้น เพื่อช่วยพ่อของหล่อน หล่อนถึงกลับสามารถปล่อยวางทุกๆอย่างลง 

ในตอนบ่าย ถังชิงชิงส่งบัตรมาให้คังเฮ่าเซวียนหนึ่งใบและเธอก็อยากนัดคังเฮ่าเซวียนออกมากินข้าวด้วยกันคืนนี้ หลังจากนั้นค่อยไปหาความอบอุ่นของกันและกัน ถึงยังไงก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว เธออยากใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาเหมือนกัน 

แต่เพราะว่าคังเฮ่าเซวียนยุ่งกับงานบริษัทมาก จึงเลื่อนการกินอาหารมื้อค่ำของเธอออกไป เพราะคืนนี้ต้องทำโอที 

ถังชิงชิงไม่ใช่คนที่ชอบอยู่เฉย หากต้องมาอยู่ทำโอทีเป็นเพื่อนคังเฮ่าเซวียน เธอกลับไปนอนดูวิดิโอเล่นดีบ้านจะดีกว่า

คังเฮ่าเซวียนเองก็พูดโน้มน้าวให้เธอกลับบ้านไปเช่นกัน ถังชิงชิงได้แต่อาลัยอาวรณ์ที่ต้องจากออกไป เธอเพิ่งขับรถออกไปได้ครึ่งทาง ก็ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นมา เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเงินในบัตรของเธอถูกถอนออกไปสี่หมื่น