รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 545

“พี่…พี่คะ…” ถังชิงชิงยื่นมือออกไปคิดจะดึงเธอไว้

ถังจือซย่ายกมือออกอย่างรังเกียจ “อย่ามาแตะฉัน”

ถังชิงชิงตกตะลึงจากสายตาของเธอทันที และไม่กล้าแตะโดนเธอ ถังชิงชิงมองไปที่ถังจือซย่าด้วยความแค้นในใจ

ถังจือซย่าไม่ให้โอกาส ทนายเยี่ยก็รู้สึกว่าเรื่องครั้งนี้นั้นยากลำบาก เขาจัดเอกสารและพูดว่า “คุณถังชิงชิง เคสของคุณแม่คุณมันยากจริงๆ!”

“ทนายเยี่ย ขอร้องคุณล่ะค่ะ คุณต้องวิ่งหาทางช่วยแม่ของฉันออกมาให้ได้นะคะ ฉันสามารถจ่ายคุณอย่างงาม” ถังชิงชิงพูดอย่างเร่งรีบ

“เคสนี้แม่ของคุณเสียเปรียบเป็นอย่างมาก และพี่สาวของคุณก็ไม่ได้แสดงความเห็นใจใดๆสักนิด ตอนนี้ มีแค่วิธีเดียว นั่นก็คือรีบช่วยคุณพ่อของคุณให้ฟื้นขึ้นมา ให้คุณพ่อของคุณออกหน้ามาจัดการเรื่องนี้ เขากับคุณแม่ของคุณมีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยามายี่สิบกว่าปี ไม่แน่ว่าอาจยกฟ้องคดีได้”

มีความหวังริบหรี่ปรากฎอยู่ในดวงตาของถังชิงชิง แต่ก็ถูกความตระหนกเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว ไม่ซิ หากถังจวิ้นฟื้นขึ้นมาก็อาจไม่ปล่อยพวกเธอไป พวกเธอเปลี่ยนพินัยกรรมของเขา แบ่งเอาหุ้นในบริษัทของเขา บวกกับหลักฐานที่มารดาทำร้ายเขา เกิดเขาไม่ปล่อยพวกเธอไปล่ะ?

ดังนั้น ถังชิงชิงจึงไม่อยากให้ถังจวิ้นฟื้นขึ้นมาตลอดกาล

“ชั่วชีวิตนี้พ่อของฉันอาจไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีก ลืมความคิดนี้ไปซะเถอะค่ะ คุณคิดหาวิธีอื่นดีกว่า!” ถังชิงชิงพูดจบ เธอก็ตัดสินใจไปหาถังจวิ้น

เนื่องจากมีคำกำชับมาจากถังจือซย่าแล้ว ตอนนี้นางพยาบาลในโรงพยาบาลจึงไม่เปิดเผยอาการป่วยของถังจวิ้นสู่คนภายนอก และแม้แต่ถังชิงชิงก็ไม่รู้ว่าอาการของถังจวิ้นดีขึ้นแล้ว

เธอยืนอยู่หน้าเตียงและมองที่ใบหน้าของถังจวิ้น ต่อให้เลี้ยงดูเธอมากว่ายี่สิบปี แต่ในตอนนี้ เธอก็ไม่ได้รู้สึกสำนึกบุญคุณเลยสักนิด

ป้าหลิวเธอยังกล้าลงมือ ใจคอของเธอได้โหดเหี้ยมไปแล้ว

ถังชิงชิงอยู่ไม่นานก็จากไป เธอตรงไปที่ถังซื่อกรุ๊ป เธอต้องการดูว่าบริษัทเป็นอย่างไรบ้าง คังเฮ่าเซวียนได้บอกเธอว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น

ถังชิงชิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอไม่สามารถทิ้งคังเฮ่าเซวียนไปได้ เธออิจฉาถังจือซย่าจริงๆ ที่สามารถทำให้ผู้ชายอย่างสีจิ่วเจินติดอยู่กับเธอตลอดไป แต่ทำไมผู้ชายที่เธอพบ ถึงได้เลือดเย็นขนาดนี้?

“ชิงชิง คุณลองคิดดูนะ ถ้าแม่ของคุณไม่มีความผิด คุณก็ต้องเป็นหนึ่งในผู้ที่กระทำความผิดในคดีฆาตกรรม ส่วนผมอย่างมากที่สุดก็เป็นแค่ผู้สมรู้ร่วมคิด ไม่ใช่คนบงการ แต่ก่อนที่พ่อของคุณจะฟื้น คุณกับแม่ของคุณยังไงก็ต้องเป็นผู้บงการสักคนหนึ่ง ไม่ใช่คุณก็เป็นแม่ของคุณที่ต้องเข้าคุก ถ้าเป็นคุณเข้าไป คุณยังอายุน้อย จะสามารถทนทุกข์ทรมานอยู่ในคุกได้เหรอ”

“แต่แม่ของฉัน…” ถังชิงชิงอยากตอบโต้

“แม่ของคุณใช้ชีวิตที่สุขสบายมายี่สิบปีแล้ว เธอต้องอยู่ได้แน่ แต่ผมเป็นห่วงคุณ คุณเพิ่งอายุยี่สิบสี่ คุณยังมีเวลาถลุงเงินได้อีกนาน แต่ไม่ใช่ไปจมปลักอยู่ในคุก ใช้ชีวิตทั้งหมดอยู่ในนั้น ถ้าแม่ของคุณรักคุณ เธอก็จะทนรับความผิดนี้ไว้เพื่อคุณ”

ในสมองของถังชิงชิง มีความกลัวอยู่แล้ว เธอไม่อยากติดคุก ต่อให้ต้องตายก็ไม่คิดจะไปสถานที่แบบนั้น มันคงทำให้เธอกลายเป็นบ้าได้ถ้าเข้าไป

“ได้! พรุ่งนี้ฉันมีโอกาสเจอหน้าแม่ ฉัน...ฉันจะพูดกับแม่” ถังชิงชิงก็เป็นคนเห็นแก่ตัว