รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 544

ซ่งซานสูดหายใจเข้าไปลึกๆ เเละสำรวจก้อนพวกนั้น ยิ่งดูยิ่งโมโห และรู้สึกกลัวจนใจเต้นรัว

หรือว่านี่คือผลที่ตามมา ไม่นะ ตอนนี้เธอไม่มีเงินพอที่จะไปซ่อมหน้าและบำรุงรักษา

ซ่งซานใช้เวลาพักหนึ่งในการแต่งหน้าเพื่อปกปิดรอยเหล่านั้น แต่เธอรู้ดีว่า ถ้าหากยังไม่ไปทำการบำรุงรักษา เธอจะมีปัญหาบนใบหน้ามากขึ้นเรื่อยๆในอนาคต เดิมทีเธอใช้เงินเกือบสองล้านในการทำศัลยกรรม มีบางอย่างที่หลังจากสามเดือนไปแล้วต้องไปทำการบำรุงรักษาอย่างต่อเนื่อง

ก่อนหน้านี้มีแบล็คการ์ดของสีจิ่วเฉิน อยากใช้อะไรจ่ายเท่าไรก็ใช้ตามใจชอบ เธอนึกไม่ถึงว่าวันหนึ่งตัวเองจะโดนสีจิ่วเฉินไล่ออกมาอย่างไร้ความปรานี

ซ่งซานมองตัวเองในกระจก ใบหน้านี้ ช่างทำให้เธอทั้งรักและทั้งเกลียดจริงๆ

เธออิจฉาใบหน้าที่เป็นธรรมชาติของถังจือซย่ามากขึ้นไปอีก ส่วนเธอกลับต้องมาระแวงกลัวว่าจะสูญเสียใบหน้านี้ไปเมื่อไรก็ได้

ในตอนเช้าถังจือซย่าได้รับโทรศัพท์จากตำรวจ ทนายความของหลี่เจี๋ยต้องการพบเธอ ถังจือซย่าไม่ได้อยากเจอหน้าเพราะเรื่องของหลี่เจี๋ยยังไม่จบ เธอทำให้พ่อของเธอได้รับความช่วยเหลือล่าช้าไป และยาที่พบในปากของพ่อล้วนเกี่ยวข้องกับหลี่เจี๋ย

ก่อนที่จะรวบรวมหลักฐานเหล่านี้เสร็จ ถังจือซย่ายังไม่ต้องการตัดสินให้ผิดถึงขั้นรุนแรงสุด แต่ครั้งนี้ก็จะไม่มีความเมตตาให้แล้ว ต่อให้เป็นแม่เลี้ยง ก็ไม่สามารถอ่อนข้อได้

ในตอนบ่าย ทนายความของหลี่เจี๋ยติดต่อไปทางถังชิงชิง และถังชิงชิงได้พาทนายความคนนี้ตรงมาหาถังจือซย่าที่โรงพยาบาล

ถังชิงชิงยังหวังอย่างใจจดจ่อว่ามารดาจะสามารถออกมาได้ ถังจือซย่าจึงต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรง

ในห้องประชุม

“คุณถัง คุณอาจเข้าใจผิด ตามที่คุณหลี่เจี๋ยพูด เธอแค่ต้องการช่วยสามีให้ฟื้นขึ้นมา ไม่ได้วางแผนฆ่าเขา” ทนายเยี่ยกล่าวอย่างใจเย็น

“ทนายเยี่ย หลักฐานอยู่ในมือของฉัน ไม่ว่ายาเหล่านั้นจะไว้ช่วยชีวิตคนหรือไว้ทำร้ายคน โรงพยาบาลมีอำนาจในการออกใบรับรองที่น่าเชื่อถือที่สุด ถ้าคุณมีคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันสามารถบอกชื่อยาเหล่านั้นให้กับคุณ คุณสามารถไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญได้! หากคุณอยากให้เธอพ้นผิด ก็เชิญคุณไปเกลี้ยกล่อมให้เธอสารภาพเร็วๆหน่อย” ถังจือซย่าตอบโต้อย่างเย็นชา

ถังชิงชิงที่ฟังอยู่มีเหงื่อเย็นๆออกมาเล็กน้อย เมื่อก่อนถังจือซย่าแม้จะยั่วยุไม่ค่อยได้ แต่ตอนนี้ เธอพบว่ายิ่งยั่วยุไม่ได้เลย

“พี่คะ ฉันขอร้องล่ะ เห็นแก่ที่แม่ของฉันดูแลพ่อมาหลายปี ได้โปรดปล่อยแม่ไปเถอะ! พี่อยากได้อะไรฉันรับปากจะให้ทุกอย่างเลยดีไหมคะ ฉันขอโทษพี่แทนแม่ของฉัน ขอแค่พี่ยอมปล่อยแม่ฉันไป พวกเราจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน” ถังชิงชิงละทิ้งอัตตาตัวตนทั้งหมด ขอแค่มารดาออกมาได้ เธอสามารถนอบน้อมถ่อมตนขอร้องถังจือซย่าได้

แต่สำหรับถังจือซย่าแล้ว ต่อให้ถังชิงชิงคุกเข่าขอร้องเธอ ก็ไม่มีความหมาย เธอพูดเบาๆว่า “ฉันยุ่งมาก ต้องดูแลคุณพ่อ พวกคุณไปซะเถอะ!”