รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 543

“หมดสติยังไม่ฟื้น” ถังชิงชิงพูดเบาๆ

ป้าหลิวหยุดพูด ตอนที่ถังชิงชิงหันไปมองเธอ ในดวงตาฉายแววเกลียดชังออกมา

ท้ายที่สุด รถของถังชิงชิงก็ขับมาถึงถนนเล็กๆริมทะเล รอบด้านมีแต่ต้นอ้อ ป้าหลิวถามอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “เพื่อนของคุณเปิดโรงแรมข้างในนี้เหรอ”

“ไม่ใช่ พวกเรานัดเจอกันตรงนี้ เงินมากมายขนาดนั้น เพื่อนฉันก็ต้องหาที่ลับหน่อยเอาให้ฉัน ไม่อย่างนั้นเกิดถูกคนอื่นฉกไปก็จบเห่ซิ” ถังชิงชิงพูดไปด้วยก็แกล้งทำเป็นโทรศัพท์ไปด้วย ปลายสายไม่มีคนรับ

อันที่จริงถังชิงชิงโทรฯไปเป็นเบอร์มือถืออีกเครื่องของเธอที่วางอยู่ในบ้าน

“ตายล่ะ! เพื่อนของฉันไม่รับสาย พวกเราไปดูก่อนดีกว่าว่ามาถึงหรือยัง” ถังชิงชิงแสดงละคร

เพื่อเห็นแก่เงิน ป้าหลิวจึงไม่ได้คิดมาก เมื่อได้ยินก็เชื่อคำพูดของเธอ รถขับไปจนสุดเนินเขา ที่ไกลๆนั่นก็เป็นชายทะเลแล้ว สองข้างทางเต็มไปด้วยโขดหินที่อันตราย

รถของถังชิงชิงจอดอยู่ในพุ่มไม้แห่งหนึ่ง เธอทำเป็นโทรฯหาเพื่อนอีกครั้ง และป้าหลิวก็หันมามองทันที

“ซานซาน เธอถึงยัง ทำไมเธอไม่รอฉันล่ะ งั้นเธอเอาเงินวางไว้ตรงไหน”

“ทำไมเธอเอาเงินวางไว้ตรงนั้นล่ะ! โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไปเอาเองนะ!” ถังชิงชิงพูดจบก็วางสาย “ป้าหลิว เพื่อนของฉันเอาเงินวางไว้ที่แห่งหนึ่ง พวกเราไปดูกันเถอะ!”

ป้าหลิวพยักหน้า และเดินตามถังชิงชิงไปจนถึงริมหน้าผา ถังชิงชิงชี้ไปที่ด้านหลังก้อนหินก้อนหนึ่งและพูดว่า “เพื่อนฉันเอาเงินวางไว้ที่ด้านหลังหินก้อนนั้น พวกเราไปดูกันเถอะว่ายังอยู่ไหม”

เดิมทีป้าหลิวอยู่ข้างหลัง แต่ตอนนี้ ถังชิงชิงหยิบบัตรออกมาใบหนึ่ง แล้วโยนเข้าไปข้างกอหญ้าทันที “อุ้ย! ป้าหลิว บัตรฉันโดนลมพัดปลิวไปแล้ว รีบช่วยฉันหยิบมาหน่อย บัตรใบนั้นจะให้ป้า”

ในบริษัท คังเฮ่าเซวียนเริ่มเตรียมตัวโยกย้ายถ่ายโอนเงินสามสิบล้านแล้ว ในตอนแรกเขาพูดว่าได้เจรจากับบริษัทกระเป๋าหนัง จากนั้นโอนเงินผ่านบริษัทนั้น จากนั้นค่อยเอามาเข้ากระเป๋าเขา และอาจใช้เหตุผลว่าเงินก้อนนี้ทำแล้วขาดทุน

ในคอนโดของคังเฮ่าเซวียน ชีวิตความเป็นอยู่ของซ่งซานก็ไม่ได้ดีนัก ตอนนี้เธอสูญเสียการรับรู้รสชาติและการรับรู้กลิ่น ซึ่งมีผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของเธอเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เธอตื่นนอนในตอนเช้าก็ไปที่กระจกสำรวจความงามของตัวเองเป็นอย่างแรก จากนั้นจึงประทินผิวอย่างครบชุด

ในเวลานี้เอง จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามีก้อนอะไรหลายก้อนปรากฎอยู่บนหน้าผาก แล้วยังมีเส้นสีดำช้ำจางๆเส้นหนึ่ง ถึงแม้ว่าถ้าไม่สังเกตุดีๆก็คงดูไม่ออก แต่ก้อนที่ปรากฎออกมา มันกลับค่อนข้างชัดเจน

“นี่เกิดอะไรขึ้น” ซ่งซานยื่นมือมาปิดหน้าผาก ไม่กล้าพินิจมองอย่างละเอียด เพราะก่อนหน้านี้หน้าผากของเธอมันดูไม่เต็ม และค่อนข้างแบน ดังนั้นเธอจึงได้ไปเติมให้มันเต็ม