รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 579

ไม่ ร่างของถังจือซย่าสั่นเทิ้ม ไม่ใช่มาจากความตื่นตกใจแต่มาจากความรู้สึกทึ่ง เธอไม่ได้ลนลาน เธอเพียงแค่กำลังจัดการกับความคิดของตัวเอง

สีจิ่วเฉินบอกว่าเขารู้ว่าเป็นซ่งซานจากนาฬิกาเรือนหนึ่ง คืนนั้นในตอนที่ชายหนุ่มผู้อยู่ภายใต้ความมืดปลดนาฬิกาให้กับเธอ เธอโยนมันลงพื้น

ห้องส่วนตัวนั่นซ่งซานเป็นคนเปิดแล้วทิ้งเบอร์เธอเอาไว้ คนในคลับเฮาส์เก็บนาฬิกาเรื่อนหนึ่งได้ซึ่งต้องติดต่อคนที่เป็นคนเปิดห้องก่อนอันดับแรก ดังนั้นนาฬิกาเรือนนี้ถึงได้ไปอยู่่ในมือของซ่งซาน

สีจิ่วเฉินตามหาซ่งซานเจอผ่านนาฬิกาและคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงในคืนนั้น

ทำไมเฉินเฉินถึงได้คล้ายเขาราวกับแกะ

เป็นเพราะ...

ชายในคืนนั้นคือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไง!

สมองของถังจือซย่ามีความรู้สึกแบบสุดโต่งสองอย่าง คนที่เธอเกลียดมากที่สุดคือเข้า แต่ผู้ชายที่เธอรักที่สุดก็คือเขาเหมือนกัน

เธอทนไม่ได้ที่ถูกความรู้สึกอันรุนแรงนี้เกาะกุมไปทั่วทั้งร่าง เธอเริ่มสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“เปิดไฟเถอะ!” สีจิ่วเฉินบอกกับคนควบคุมไฟ เพราะเขาอยากรู้ว่าถังจือซย่าเป็นอะไร ร่างของเธอสั่นเทิ้ม

คนควบคุมไฟรีบเปิดไฟ ในขณะที่ไฟสว่างขึ้นอย่างกะทันหันนั้นสีจิ่วเฉินกดถังจือซย่าเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างปกป้อง

ถังจือซย่าฝังตัวเองลงในอ้อมอกของเขา หลังจากที่เธอสงบสติอารมณ์แล้วเธอก็ก้มหน้าลงมองเห็นแหวนเพชรที่อยู่คนพรม

เธอผลักสีจิ่วเฉินออกเบาๆ จากนั้นคุกเข่าลงเก็บแหวนบนพื้นแล้วกุมมือของสีจิ่วเฉินไว้ต่อ จากนั้นสวมแวนลงไป

“ฉันมีเรื่องอยากจะบอกกับคุณ” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น น้ำตาของเธอทอประกาย

สีจิ่วเฉินคว้าเธอไว้แน่น เธอร้องไห้ทำไมกัน

ผู้ชมที่อยู่ด้านล่างเห็นเจ้าสาวสวมแหวนให้เจ้าบ่างต่างก็ผ่อนลมหายใจลง

“ขอโทษด้วยครับ ที่พวกเราปิดพลาดในตอนแรก” สีจิ่วเฉินพูดกับผู้ชมแล้วจึงจูงถังจือซย่าลงจากเวที

หัวใจของสีจิ่วเฉินบีบรัด หรือว่าเธอจะแคร์เรื่องนี้งั้นเหรอ นี่เป็นความผิดพลาดเดียวในชีวิตที่เขาลบล้างไม่ได้

“อืม” สีจิ่วเฉินรับคำเสียงเบาอย่างกลัวว่าจะทำให้เธออารมณเสีย

“งั้นคุณเคยคิดไหมคะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ซ่งซาน? แต่เป็นผู้หญิงคนอื่นล่ะ” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นถามเขา เธอติเตียนที่เขาเคยมอบความอบอุ่นนี้ให้กับผู้หญิงคนนั้นจริงด้วย

สีจิ่วเฉินงงงวยเล็กน้อย

จู่ๆถังจือซย่าก็จี้คำถามกับเขา “หลังจากที่คุณเจอตัวซ่งซานแล้ว คุณได้...ใกล้ชิดกันไหมคะ”

สีจิ่วเฉินส่ายหน้า “ไม่เคยนะ หลังจากที่เจอตัวเธอแล้ว นอกจากให้สิ่งของชดเชยผมก็ไม่ได้คิดอะไรอีก”

“ทำไมถึงไม่มีคะ เป็นเพราะคุณคิดว่าซ่งซานให้ความรู้สึกไม่เหมือนกับผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่าคะ” ถังจือซย่าถามต้อน

สีจิ่วเฉินงงวยไปอีกครั้ง “คุณรู้ได้อย่างไร”