รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 592

สีจิ่วเฉินและถังจือซย่าส่งถังจวิ้นขึ้นรถด้วยกัน มองคนขับรถของเขาขับออกไปแล้ว พวกเขาถึงเดินไปยังขบวนรถของพวกเขา

ในตอนกลางคืน พวกเขากลับไปกินข้าวที่บ้านตระกูลสีและพูดถึงเรื่องงานแต่งงาน ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นพูดกับคุณหญิงใหญ่สีว่า Wคุณย่าคะ ฉันตั้งใจจะจัดงานแต่งงานอย่างเงียบๆ ไม่จำเป็นต้องหรูหรามาก และไม่อยากให้ลงสื่อด้วยW

การมีหน้ามีตาเหล่านั้นมักจะมาพร้อมกับความเสี่ยง เธอไม่ต้องการให้ชีวิตของพวกเธอถูกจับจ้องจากโลกภายนอก เธอแค่อยากใช้ชีวิตของพวกเธออย่างเงียบๆ

ข้อเสนอนี้ได้รับการยอมรับจากคุณหญิงใหญ่สีแล้ว สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดคือกลัวว่าจะทำให้ถังจือซย่าลำบากใจ ตอนนี้ถังจือซย่าเป็นคนเสนอเอง งั้นเธอก็ต้องปฏิบัติตามอย่างแน่นอน

งานแต่งงานจะจัดขึ้นในต้นเดือนพฤษภาคม สถานที่ตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวในประเทศจีน แขกที่ได้รับเชิญมีประมาณหนึ่งร้อยคนเท่านั้น

แม้ว่าจะเป็นคนนุ่มนวล แต่สีจิ่วเฉินยังคงออกเงินทุนอย่างไม่ตระหนี่เพื่อพยายามจัดงานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบและโรแมนติกให้กับภรรยา

เวลาต่อมาถังจือซย่าก็ยุ่งอยู่เช่นกัน ชุดแต่งงานของเธอ ชุดราตรี และรายละเอียดต่างๆ ได้รับการสรุป เธอเตรียมงานแต่งงานของตัวเองอย่างสุดใจ

เมื่อพูดถึงเพื่อนที่เป็นแขก นอกจากญาติและเพื่อนของฝ่ายพ่อแล้ว ถังจือซย่าก็ได้เชิญหลี่เหมยและผู้ช่วยหลี่เสี่ยวซินมาด้วย ถังจือซย่าเองก็มีเพื่อนในต่างประเทศเช่นกัน แต่เมื่อพิจารณาถึงปัญหาระยะทาง เธอจึงตัดสินใจไม่แจ้ง

นอกหน้าต่างเต็มไปด้วยฤดูใบไม้ผลิ ถังจือซย่าก็อดจิตใจเหนื่อยล้าในช่วงฤดูใบไม้ผลิไม่ได้ ในเวลานี้ลูกชายของเธอไปโรงเรียนแล้ว เธอก็เพิ่งพูดคุยรายละเอียดในตอนเช้าเสร็จ หลังจากที่คนจากบริษัทจัดงานแต่งงานจากไป เธอจึงห่มผ้าห่มผืนบางๆ แล้วนั่งยองๆ บนโซฟา

แล้วหลับไป ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงแขนที่แข็งแกร่งโอบกอดเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นและมองใบหน้าของชายหนุ่มแล้วหลับอย่างสบายใจในอ้อมแขนของเขา

สีจิ่วเฉินลูบผมยาวๆ ของเธอ และจูบเส้นผมของเธอ พร้อมกับใช้เวลางีบสั้นๆ กับเธอ

เมื่อถังจือซย่าตื่นขึ้นมา ถึงรู้ว่าสีจิ่วเฉินกลับมาและครั้งนี้ยังพาบอดี้การ์ดหญิงคนหนึ่งมาด้วย

เธอชื่อหยางถง อายุสามสิบสามปี นอกจากทักษะที่ยอดเยี่ยมและประวัติการทำงานที่น่าทึ่งแล้ว เธอยังฉลาดและมีความสามารถมาก สามารถช่วยถังจือซย่าจัดการทุกอย่างได้ และเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

ถังจือซย่ามองการแสดงความรักใคร่เอ็นดูของลูกชาย แล้วเธอจะทนปฏิเสธได้ยังไง

“โอเค หม่ามี๊รับปากว่าสามารถเลี้ยงได้” ถังจือซย่าพยักหน้า

“เย้!”เจ้าตัวเล็กมีความสุขมากและต่อมาก็ไม่ได้เล่นน้ำอีก จึงอุ้มลูกแมวเข้าไปในห้องโถงใหญ่

ลูกแมวคงไม่รู้ว่ามันกําลังจะเปิดวันที่ดีที่สุดในการดำรงชีวิตของแมว เพราะมันกําลังจะเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้

ลูกแมวถูกจัดการอย่างเหมาะสม ถังจือซย่าเองก็ช่วยลูกแมวเป่าขนให้แห้ง อาจเป็นแค่แมวป่าตัวหนึ่งที่สายพันธุ์ไม่ค่อยดีและหน้าตาธรรมดา แต่ดวงตาโตคู่นั้นสามารถดึงดูดความรักของผู้คนได้

“หม่ามี๊ พ่อจะให้ผมเลี้ยงไหม” เฉินเฉินถามด้วยความสงสัย เมื่อนึกถึงคนที่สง่าน่าเกรงขามอย่างพ่อ เขาคงไม่ชอบให้มีสัตว์ตัวเล็กๆ อยู่ในบ้าน!