รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 593

“วางใจเถอะ หม่ามี๊จะขอร้องเขาให้” ถังจือซย่าพูดปลอบใจเขา มีเธอช่วยอยู่ไม่มีปัญหา

เธอคิดว่าลูกชายคงไม่รู้จักพ่อของเขา เขาแทบทนไม่ไหวที่จะยกโลกทั้งใบมาให้กับลูก ดังนั้นเพียงแค่อยากเลี้ยงลูกแมวตัวหนึ่ง พ่อของเขาจะปฏิเสธได้อย่างไร

ลูกแมวเป็นเด็กดีมาก อาจไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้พบกับเจ้าของตัวเล็กที่ใจดีและน่ารัก มันอยู่ในอ้อมแขนเฉินเฉินอย่างเงียบๆ และร้องเหมียวๆ เป็นครั้งคราว

ถังจือซย่าพาลูกชายลงไปชั้นล่างด้วยกัน แล้วไปหยิบของกินที่ห้องครัว

ประมาณหกโมงครึ่ง ก็มีเสียงรถดังมาจากด้านนอกหน้าต่าง ถังอวี่เฉินอุ้มลูกแมวขึ้นมาและยืนรออยู่ที่ประตู ไม่นานนักเขาก็เห็นพ่อของตัวเองเดินเข้ามา

“เหมียว!” ราวกับสัมผัสได้ถึงอำนาจอันทรงพลังของเจ้านาย ลูกแมวจึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องอย่างขี้ขลาดและดิ้นรนเพื่อหลบหนี

“เฮ้ย! เจ้าแมวไม่ต้องกลัว นี่คือพ่อของฉัน เขาจะไม่โยนแกออกไปหรอก” ถังอวี่เฉินร้องเสียงดัง แต่ไม่สามารถกอดลูกแมวแน่นๆ ได้ ลูกแมวจึงหนีออกไปนอกประตู

ถังจือซย่าเดินเข้ามาและมองลูกแมวที่หลุดออกจากมือลูกชายของเธอแล้ววิ่งเข้าไปในสวนอีกครั้ง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ตอนนี้ลูกชายของเธอคงกำลังเสียใจ

สีจิ่วเฉินเดินไปหาลูกชาย พร้อมกับนั่งยองๆ แล้วถามว่า “เมื่อกี้แมวตัวนั้นลูกเลี้ยงมันเหรอ”

“พ่อ นั่นคือลูกแมวป่าที่ผมเก็บมาจากในสวน ตอนแรกผมอยากให้พ่อดู แต่มันวิ่งหนีออกไปแล้ว”เจ้าตัวเล็กก้มหัวลงด้วยความเศร้าโศก ดวงตาแดงก่ำ และเหมือนน้ำตาจะไหลลงมาตลอดเวลา

สีจิ่วเฉินจึงตบไหล่ลูกชายเบาๆ ทันที “ไม่เป็นไร พ่อจะไปช่วยลูกตามหามันตอนนี้”

“จริงเหรอ ผมจะไปกับพ่อด้วย” เด็กน้อยพูดอย่างตื่นเต้น

“ข้างนอกฝนตก ในสวนเต็มไปด้วยน้ำ พ่อจะช่วยหาให้ ลูกรอพ่ออยู่ที่บ้านนะ พ่อจะต้องหาให้ได้”เสียงของสีจิ่วเฉินทุ้มต่ำและทรงพลัง

“อืม ขอบคุณครับพ่อ” ถังอวี่เฉินพยักหน้าอย่างมีความสุข

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ สีจิ่วเฉินก็หาเจอจากสวนหน้าบ้านจนถึงสวนหลังบ้าน เขาได้ยินเสียงร้องแหลมๆ ของลูกแมวที่อ่อนแอ เขาจึงไล่ตามไปเรื่อยๆ ส่วนเจ้าแมวตัวน้อยกำลังจะหนีไปเหมือนกับกลัวเขามาก

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาแกกลับบ้านไปอยู่กับลูกชายของฉัน” สีจิ่วเฉินได้แต่นั่งยองๆ อยู่นิ่งๆ และส่งเสียงอย่างอ่อนโยนไปทางลูกแมวที่คลานไปรอบๆ ทุ่งหญ้า

ลูกแมวตัวนั้นรู้สึกถึงความอบอุ่นของมนุษย์ในวันนี้ มันจึงปรารถนาที่จะได้รับการปกป้องและได้รับการดูแล

ร่างเล็กๆ ของมันที่เปียกโชกก็โผล่ออกมาจากโพงหญ้า มันตัวเล็กมาก น่าจะเป็นลูกแมวน้อยที่เพิ่งหย่านม มันส่งเสียงร้องอย่างหมดหนทางและสบตากับชายสูงใหญ่ที่นั่งยองๆ อยู่ใต้แสงไฟ

“มานี่สิ! เจ้าตัวเล็ก” สีจิ่วเฉินเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำและยื่นมือไปยังลูกแมว

ลูกแมวระมัดระวังตัวอยู่สักพัก จากนั้นก็ลังเลที่จะก้าวเท้ามาหาเขา ค่อยๆ สำรวจ จนในที่สุด เมื่อมันอยู่ตรงหน้าสีจิ่วเฉิน สีจิ่วเฉินก็ลูบหัวเล็กๆ ของมันแล้วอุ้มมันขึ้นด้วยฝ่ามือที่อบอุ่น