รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 599

“อืม!” ถังจือซย่าถอนหายใจ “ช่วงเวลาที่อยู่ต่างประเทศนั้น เป็นวันที่ยากที่สุดในชีวิตของฉัน ใครก็ตามที่อยู่เคียงข้างฉัน คนที่ดูแลฉันล้วนเป็นผู้มีพระคุณของฉันกับเฉินเฉิน”

“ขอโทษ ผมสมควรตาย ผมน่าจะหาคุณเจอเมื่อห้าปีก่อน” สีจิ่วเฉินโทษตัวเอง เมื่อห้าปีก่อนเขาเคยกลับไปตามหาเธอจริงๆ แต่สมาชิกของโอเวอร์ไนต์คลับปะปนกัน เขาจึงไม่ได้ใส่ใจในการตามหามากขึ้น และเขาก็เข้าไปพัวพันกับเรื่องของบริษัท กระทั่งเดินทางไปต่างประเทศติดต่อกันนานกว่าหนึ่งปีถึงกลับประเทศ

ในปีนั้น เขาพบว่ามันยากที่จะลืมหญิงสาวในคืนนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะเริ่มตามหา พอเขาเริ่มใช้นาฬิกาเรือนนั้นเป็นเป้าหมายในการตามหา ตราบใดที่หญิงสาวที่ถือนาฬิกาเรือนนั้น เขาจะถือว่าเป็นผู้หญิงในคืนนั้น

แต่เขาไม่คิดว่าถังจือซย่าในคืนนั้นจะทิ้งนาฬิกาไปและมันตกอยู่ในมือของหญิงสาวอีกคนหนึ่ง

“ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลย พวกเรามองไปข้างหน้า” ถังจือซย่าปลอบใจเขา แล้วเอียงหน้าไปทางเขา “ในที่สุดครอบครัวของเราสามคนก็ได้พบกันอีกครั้ง ชีวิตนี้จะไม่แยกจากกันอีกแล้ว”

สีจิ่วเฉินจับมือเธอแน่นและสัญญาว่า พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

สีจิ่วเฉินพาเธอไปทานอาหารกลางวัน พอตอนบ่ายก็พาเธอไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เพื่อพักผ่อน

ในหอรุ่ยเป่า ซ่งอวี้กลับไปที่ห้องทำงานของเขา เขาโทรหาซ่งโยวน้องสาวของเขาเรื่องเข้าร่วมงานแต่งงาน

“อะไรนะ สามีในอนาคตของถังจือซย่าคือสีจิ่วเฉิน ประธานสีซื่อกรุ๊ปเหรอ พี่ พี่ไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม!” อีกด้านหนึ่งเป็นเสียงของผู้หญิงที่ประหลาดใจ

“จะเข้าใจผิดได้ยังไง เราเจอกันแล้ว”

“งั้นแบบนี้ เด็กที่ถังจือซย่าคลอดในตอนนั้น ก็เป็นของเขาด้วยเหรอ”

“ใช่ เป็นของเขา”

“ว้าว! พี่ งั้นพี่ก็เป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่! ในตอนนั้นถ้าไม่มีพี่ คุณชายน้อยของสีซื่อกรุ๊ปคงจมน้ำตายในท้องของแม่เขาไปนานแล้ว จะมีโอกาสคลอดออกมาได้ยังไง! สีจิ่วเฉินจะขึ้นเงินเดือนให้พี่ไหม”

“โยวโยว เธอว่ายังไงนะ”

เธอถามเขาเกี่ยวกับเส้นทางของวิทยาลัยการออกแบบ เขาเป็นนักเรียนของวิทยาลัยนั้นพอดี จึงยินดีที่จะช่วยเหลือเธอและเธอเองก็รู้สึกขอบคุณเขาด้วย

ซ่งอวี้ช่วยเธอหาที่อยู่อย่างกระตือรือร้น หลังจากถามเธอ เธอไม่ใช่นักเรียนที่ได้รับคัดเลือก เธอแค่มาเรียนเพราะเป็นงานอดิเรกเท่านั้น

ซ่งอวี้ได้แต่บอกเธออย่างโหดร้ายว่าวิทยาลัยจะไม่รับนักเรียนกรณีพิเศษ แต่ดวงตาคู่นั้นของเธอที่มองเขาอย่างแน่วแน่และบอกว่าเธอไม่มีทางถอยแล้ว เธอต้องเข้าเรียนที่วิทยาลัยแห่งนี้

เธอเคยได้ยินว่ามีนักออกแบบที่มีพรสวรรค์คนหนึ่งได้รับให้เข้าเรียนในกรณีพิเศษ เธอก็ทำได้เช่นกัน ซ่งอวี้รู้สึกประทับใจกับความเข้มแข็งของเธอ

เขาจึงตัดสินใจถามทางวิทยาลัยให้เธอ พอครึ่งเดือนต่อมา เขาก็นําต้นฉบับการออกแบบของเธอไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์ของเขา ปรากฏตัวครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อขอให้ศาสตราจารย์คนนั้นรับเธอเข้าเรียน แต่ก็ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ซ่งอวี้ไม่เบื่อที่จะทำ และหญิงสาวนั้นก็ดื้อรั้นไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เมื่อเขาหวั่นไหวกับเธอก็พบว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว ตอนนั้นหัวใจของเขาได้พังทลายลง

ใช่ เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังมากขึ้น วิทยาลัยการออกแบบไม่ยอมรับเธอเข้าเรียน ในช่วงเวลาที่มืดมนนั้น เขาอยู่กับเธอมองดูเธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แล้วคว้าเธอขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อเผชิญหน้ากับชีวิต