รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 598

“อาอวี้ อย่าโทษเขาเลย ถ้าเขามีทางเลือกเมื่อห้าปีก่อน เขาจะไม่ทำร้ายฉันอย่างแน่นอน” ถังจือซย่าถอนหายใจเบาๆ

“ผมไม่รู้ว่าคุณให้อภัยเขาได้อย่างไร แต่... ผมเจ็บปวดจริงๆ” สายตาของซ่งอวี้แสดงออกอย่างรุนแรงถึงความเจ็บปวดแทนเธอ

“ขอบคุณนะ! ฉันผ่านมันมาได้แล้ว ให้ฉันอวยพรให้คุณมีความสุขสำหรับการเข้าร่วมหอรุ่ยเป่าก่อนดีกว่า” ถังจือซย่ายกแก้วขึ้นและพูดกับเขา

ซ่งอวี้ถอนหายใจ “พวกเราจะไปงานแต่งของคุณ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ขอให้คุณมีความสุข”

“แล้วคุณล่ะ! แต่งงานหรือยัง” ถังจือซย่าถามอย่างเป็นห่วง

สายตาของซ่งอวี้มองไปที่เธอ และยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่มี ยังไม่เจอคนที่ใช่”

เพราะผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยชอบอยู่ตรงหน้า แต่ปีนั้นน้องสาวของเขาไม่ยอมให้เขาจีบจือซย่าและขัดขวางทุกหนทาง จนในที่สุดถังจือซย่าก็ไปที่คิวอาร์ ส่วนเขาก็ไปอีกประเทศหนึ่ง ทั้งคู่เลยขาดการติดต่อกัน

“ไม่รีบ คุณยังหนุ่มอยู่ หาเจอแน่” ถังจือซย่าปลอบโยนเขา

“ผมก็หวังว่าจะเจอ ปล่อยไปตามโชคชะตา ไม่รีบร้อนอะไร” ซ่งอวี้พูดจบ ก็เปิดการ์ดเชิญของเธอดูอีกครั้ง “นี่คุณเขียนเองไหม! ลายมือนี้ผมจำได้ว่าเป็นของคุณ”

“ใช่”

“ลายมือยังสวยขนาดนี้” ซ่งอวี้พูดจบ สายตาของเขามองมาที่หญิงสาวฝั่งตรงข้าม ความรู้สึกในดวงตาเล็ดรอดออกมา

“คุณรู้ไหม ถ้าไม่มีน้องสาวของผมมาขัดขวาง ผมก็อาจจะจีบคุณ บางทีเราอาจจะ...”

ซ่งอวี้พูดได้เพียงเท่านี้ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ทุ้มต่ำและเผด็จการดังขึ้น “ภรรยา!”

ถังจือซย่ามองชายหนุ่มที่เดินเข้ามา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกร็งขึ้นมา เขามาได้ยังไง

แต่เมื่อคิดว่าหยางถงฟังคำสั่งของเขา ดังนั้นเธออยู่ที่ไหนและพบใคร เขาต้องรู้ทันทีอย่างแน่นอน

“ไม่ต้องขอบคุณ นั่นเป็นสิ่งที่ผมควรทำ” ซ่งอวี้พยักหน้าเล็กน้อย มองชายหญิงที่เหมาะสมกันคู่หนึ่งที่อยู่ตรงข้าม ซ่งอวี้อวยพรพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ “จือซย่า ประธานสี ผมขอให้พวกคุณมีความสุข”

“ขอบคุณ งั้นที่งานแต่งงานคุณกับซ่งโยวต้องมาร่วมด้วยนะ” ถังจือซย่าพูดด้วยรอยยิ้ม

“โอเค! พวกเราต้องไปแน่นอน” ซ่งอวี้พูดจบ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “ผมควรต้องกลับบริษัทแล้ว ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องเรียนรู้ ฝากประธานสีดูแลต่อด้วย”

“ได้สิ” สีจิ่วเฉินพยักหน้ารับ

ซ่งอวี้ไม่สะดวกที่จะพูดอะไรอีก จึงลุกขึ้นแล้วจากไป

พอเขาจากไป ถังจือซย่าก็หันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ “ห้ามเป็นศัตรูกับซ่งอวี้ เขาดูแลฉันและเฉินเฉินที่ต่างประเทศอย่างดี ตอนที่ฉันคลอดเฉินเฉิน เขารออยู่นอกห้องคลอดและเป็นคนแรกที่อุ้มลูกชายคุณ”

ซีจิ่วเฉินรู้สึกหายใจไม่ออก เขาพยักหน้าอย่างหนักหน่วง “ได้ ที่บริษัทผมจะดูแลเขาให้ดี”