รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 604

“อะไรนะ เป็นไปได้อย่างไร ใครเป็นคนซื้อไป”

“ตอนนี้ยังไม่ทราบครับ”

“รีบสืบเดี๋ยวนี้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของฉันแล้ว” เยี่ยกั๋วเหาตะโกนขึ้นด้วยความโมโห

เช้าตรู่

เยี่ยกั๋วเหานอนไม่หลับเลย และในตอนเช้าถัดมา เขาก็ได้รับข่าวอีกข่าวหนึ่ง บริษัทของเขาถูกเจ้าหนี้หลายรายฟ้องร้องร่วมกันเนื่องจากมีหนี้สินจำนวนมาก และกำลังจะเข้าสู่กระบวนการล้มละลาย

เวลาเพียงหนึ่งคืนเท่านั้น เหล่าเจ้าหนี้ที่เคยให้โอกาสเขา ตอนนี้กลับทำตัวแข็งกร้าวและร่วมกันดำเนินคดีขึ้นมา

เยี่ยกั๋วเหาติดต่อไปหาเพื่อนคนสนิทและถามออกไป “อาผิง ไหนนายบอกว่าจะให้ฉันรวบรวมเงินก่อนไง ทำไมกลับคำแบบนี้ล่ะ”

“กั๋วเหา ต้องขอโทษจริงๆ ฉันก็ถูกกดดันมาเหมือนกัน นายได้ไปล่วงเกินใครเข้าหรือเปล่า”

“ทำไม มีใครบังคับให้นายมาทวงหนี้ฉันหรือ”

“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ฉันก็ต้านไม่ไหวเหมือนกัน พวกเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ฉันถึงได้พูดกับนายว่าถ้านายไปล่วงเกินใครเข้า ก็รีบไปขอโทษเขาเถอะ ถ้าไม่อย่างนั้น บริษัทของนายคงจะล้มละลายแน่นอน”

เยี่ยกั๋วเหาวางสายโทรศัพท์ไป เขาคิดอยู่นานว่าไปล่วงเกินใครเข้า

และในขณะนั้นเอง ที่ด้านนอกก็มีเสียงของรถตำรวจดังขึ้น จากนั้นคนรับใช้ก็นำตำรวจหกคนเข้ามา

“เยี่ยกั๋วเหา พวกเรามีหลักฐานที่จะสงสัยว่าคุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฉ้อโกงทางการค้าหลายคดี รบกวนคุณตามพวกเราไปที่สถานีตำรวจด้วย”

“กั๋วเหา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณตำรวจคะ สามีของฉันเป็นนักธุรกิจที่ทำถูกต้องตามกฎหมาย ไม่มีทางทำอะไรผิดกฎหมายแน่นอน” หลี่ซวงตกใจมาก

เยี่ยกั๋วเหาปลอบใจภรรยา “ไม่เป็นไร ผมไปทำความเข้าใจสถานการณ์สักหน่อย”

ภาพที่เยี่ยกั๋วเหาถูกจับไปและถูกสื่อเข้าปิดกั้นอย่างกะทันหัน ถูกพาดหัวข่าวอย่างท่วมท้นในทันที และแพร่กระจายไปต่างประเทศในชั่วพริบตา ซึ่งครอบคลุมหัวข่าวของสื่อข่าวหลักทั่วโลก

ภาพของเยี่ยอู๋เหาที่ดูเหมือนอาชญากร ขึ้นพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ทั่วโลก และสื่อข่าวของทุกประเทศก็เผยแพร่เรื่องนี้อย่างจริงจังราวกับว่าพวกเขาถูกจ้างวานให้แพร่กระจายเรื่องนี้โดยเฉพาะ

สีจิ่วเฉินนัดเขาไปทานข้าวเที่ยง

เจียนจือเพ่ยได้รับข่าวดีมาเรื่องหนึ่ง การคาดเดาของเขากับเนี่ยเหยียนเฟิงถูกต้องแล้ว เด็กคนนั้นเป็นลูกแท้ๆ ของสีจิ่วเฉิน หรือก็คือลูกบุญธรรมของพวกเขานั่นเอง!

คิดว่าควรจะเตรียมของขวัญในครั้งนี้ได้แล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงคงจะไม่มีเวลาว่างมาทานข้าวด้วยกันแน่นอน เขาก็เลยตั้งใจจะเตรียมของขวัญไปให้ลูกบุญธรรมของเขา

ให้อะไรดีนะ จะเป็นของเล็กๆ ไม่ได้แล้ว

เจียนจือเพ่ยกัดริมฝีปาก เขาคิดอะไรไม่ออกเลย เพราะของที่เขาสามารถให้ได้ สีจิ่วเฉินก็ไม่ขาดแคลน ดังนั้นเขาก็เลยรู้สึกลำบากใจมาก

เจียนจือเพ่ยทำได้แค่คิดไปพลางมุ่งหน้าไปที่งานเลี้ยงของสีจิ่วเฉิน

ภายในห้องส่วนตัวในร้านอาหารสุดหรู สีจิ่วเฉินหรี่ตามองดูเพื่อนสนิทที่กำลังเดินเข้ามา พร้อมกับถามขึ้น “ทำไมเยี่ยซื่อกรุ๊ปถึงไปอยู่ในมือนายได้”

เจียนจือเพ่ยยกยิ้มขึ้น “แหม! ข่าวไวดีนี่! ฉันว่าฉันทำแบบลับๆ แล้วนะ!”