รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 605

สีจิ่วเฉินมีฝ่ายรวบรวมข้อมูลโดยเฉพาะ ข่าวในโลกธุรกิจทั้งหมดจะถูกรวบรวม ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้

“บอกเหตุผลมาเถอะ!” สีจิ่วเฉินถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ถ้าจะโทษก็ต้องโทษลูกสาวที่พวกเขาคลอดออกมาผิดคนนั้น ที่มายั่วโมโหฉัน”

“ลูกสาวของพวกเขาคือคนที่ขโมยมรดกตกทอดของตระกูลนายคนนั้นหรือ” เจียนจือเพ่ยพยักหน้า “ใช่ ตอนนี้เธอยังหายตัวไปอีก ไม่รู้ว่ามรดกตกทอดตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

“นายเล่นใหญ่ขนาดนี้เพื่อให้เธอแสดงตัวออกมาด้วยตัวเองหรือ” สีจิ่วเฉินรู้จักนิสัยของเขาดี

“ไม่ขุดเรื่องของบรรพบุรุษเธอก็ถือว่าฉันเกรงใจมากแล้ว” เจียนจือเพ่ยยกแก้วชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบ “รอเธอกลับมาแล้วได้เห็นดีกันแน่”

สีจิ่วเฉินรู้สึกเห็นใจหญิงสาวคนนี้ขึ้นมาเล็กน้อย

เจียนจือเพ่ยเชิดคางขึ้นและถาม “จิ่วเฉิน นายว่าฉันควรให้อะไรเป็นของขวัญงานแต่งงานของนายดี ลองบอกฉันมาหน่อยว่านายขาดแคลนอะไรบ้าง”

“ไม่มี นายให้อั่งเปาแบบง่ายๆ ก็พอแล้ว” สีจิ่วเฉินไม่อยากให้เขาใช้จ่ายสิ้นเปลือง

“ฉันคิดจะให้ของขวัญกับลูกบุญธรรมฉันด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าเด็กๆ จะชอบอะไร”

“เขาชอบเลโก้ นายซื้อเลโก้มาให้เขาสองสามกล่องก็ได้แล้ว” สีจิ่วเฉินยิ้มและพูดขึ้น “ถ้าไม่รู้จะซื้ออะไรให้จริงๆ นายก็รีบแต่งงานและมีน้องชายน้องสาวมาเล่นเป็นเพื่อนเขาก็ได้...

...มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ฉันสิ!” สีจิ่วเฉินหันไปพูดกับเขา

“ไม่ได้หรอก!” เจียนจือเพ่ยโบกมือ

“ทำไมล่ะ”

“ฉันกลัวว่าฉันจะเด่นกว่านายน่ะสิ!” เจียนจือเพ่ยพูดล้อเล่น

“ถ้าแบบนั้นนายไม่ต้องกลัวหรอก” สีจิ่วเฉินก็มั่นใจในตัวเองมากเช่นกัน

ทั้งสองคนมองหน้ากันและระเบิดหัวเราะออกมา ความสุขระหว่างเพื่อนสนิทแบบนี้ ทั้งเรียบง่ายและบริสุทธิ์ บางครั้งก็มีความไร้เดียงสาปะปนอยู่ด้วย

บนถนนของประเทศหนึ่ง หญิงสาวกำลังเดินช้อปปิ้งอยู่กับเพื่อน และจู่ๆ ก็มีหน้าหนังสือพิมพ์ปลิวมาใกล้ๆ เท้าเธอ เธอจึงจะเก็บไปทิ้งถังขยะให้ด้วยความหวังดี ขณะที่เธอกำลังจะทิ้งลงไปนั้น สายตาก็เห็นเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคย

“ฉันไปส่งเธอที่สนามบินเอง”

ภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง หญิงสาวสองคนกำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเธอเป็นห่วงพ่อของเธอมาก เยี่ยวานวานกระวนกระวายจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ถึงขั้นที่สร้อยคอของเธอร่วงลงไปเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทาง เธอก็ไม่รู้ตัวเลย

อีกทั้งยังยัดเสื้อผ้าเข้าไปอีกสองสามตัว จากนั้นก็ปิดกระเป๋าเดินทางและออกไป

สองชั่วโมงต่อมา เยี่ยวานวานก็มาถึงสนามบินและขึ้นเครื่องกลับประเทศ

และในเวลานั้นเอง ข้อมูลหนึ่งก็ได้ไปถึงโทรศัพท์ของชายหนุ่ม ข้อมูลการขึ้นเครื่องกลับประเทศของเยี่ยวานวานถูกส่งไป

“ในที่สุดก็กลับมาแล้วหรือ” เจียนจือเพ่ยแสยะยิ้ม

บนเครื่องบิน เยี่ยวานวานร้อนใจจนแทบบ้า แม้ว่าเครื่องบินจะเป็นการเดินทางที่เร็วที่สุดแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าช้าอยู่ดี

เป็นเพราะเธอ เพราะเธอไม่แต่งงานกับอวี๋เส่าสยง บริษัทของพ่อถึงได้เกิดเรื่องขึ้น

เธอสำนึกผิดแล้ว สำนึกผิดที่หนีงานแต่งไป เธอควรจะแต่งงานกับอวี๋เส่าสยง เพื่อช่วยให้พ่อข้ามความยากลำบากนี้ไป