รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 637

“สือเหยา เธอมีหน้าที่ที่จะต้องไปทำให้สำเร็จ ก่อนที่ยังทำไม่สำเร็จ ชีวิตของเธอจะไม่ใช่เป็นของเธอ” นี่เป็นคำพูดที่พ่อของเธอพูดกับเธอ

“พ่อ ทำไมฉันจะกลับประเทศไม่ได้ ฉันอยากกลับไปเจอเขา”

“ไม่ได้ เธอจะต้องปิดกั้นความรู้สึกของเธอให้หมด จะต้องปรากฏตัวต่อหน้าเขาในเวลาที่เหมาะสม”

“สือเหยา เขาจะแต่งงานแล้ว กลับไปเถอะ! ไปร่วมงานแตงของเขา”

สีสือเหยาปิดตาลง น้ำตาของเธอนั้นไหลริน

เงินเป็นจุดเริ่มต้นของทุกเรื่องที่เลวร้าย

หากตระกูลสีไม่มีทรัพย์สินมากมายขนาดที่เป็นปรปักษ์ของประเทศได้ คนที่อยู่รอบตัวตระกูลสีก็คงจะไม่เกิดความคิดอะไร แต่สีจิ่วเฉินกลับมีทรัพย์สินที่เทียบเท่ากับ GDP ของประเทศเล็กๆ เพียงคนเดียว มีใครกันที่ไม่อยากจะหาทุกวิถีทางเพื่อจะได้ส่วนแบ่งมาบ้างกัน

ส่วนกฎระเบียบของตระกูลสีนั้นก็เข้มงวดอย่างมาก ราวกับว่าคนที่สร้างกฎระเบียบนี้ขึ้นมานั้น เคยลิ้มรสความเจ็บปวดที่ถูกญาติพี่น้องจ้องจะเอาทรัพย์สมบัติ ดังนั้น บรรพบุรุษของตระกูลสีจึงปฏิบัติตามกฎระเบียบที่เข้มงวดนี้มารุ่นสู่รุ่น

คนของตระกูลสีนั้นห้ามเข้าทำงานที่สีซื่อกรุ๊ป ห้ามมีความเกี่ยวข้องกัน อีกห้ามมีคนครองอำนาจหลายคน ดังนั้น ทรัพย์สมบัติของตระกูลสีนั้น ร้อยทั้งร้อยนั้นอยู่ที่สีจิ่วเฉินหมดเลย ส่วนตระกูลใกล้เคียงนั้นก็ทำงานอาชีพต่างๆ แต่กลับไม่สามารถที่จะได้รับส่วนแบ่งของสีซื่อกรุ๊ปเลย

ไม่ว่าธุรกิจของพวกเขาจะสำเร็จหมด แล้วก็มีเส้นสายและคนตระกูลสี แต่แสงจากหิ่งห้อยจะสู้แสงจันทร์ได้ยังไง

ในใจของพวกเขานั้นต่างอิจฉามากมายและมีความโหยหาอย่างมาก พวกเขาก็เหมือนเป็นขุนนางที่คิดไม่ซื่อของกษัตริย์นั่นเอง พวกเขาต่างหวังจะไต่ขึ้นบัลลังก์ เพื่อที่จะเอาทุกอย่างมา

แต่กฎระเบียบของตระกูลสีนั้นก็ปกป้องพวกเขาเหมือนกัน สีซื่อกรุ๊ปจะต้องคอยดูแลเคลือบญาติต่างๆ ความรุ่งโรจน์ของตระกูลนั้นผูกมัดไว้ด้วยกัน ดังนั้น ตระกูลสีเองก็ปฏิบัติตามกฎระเบียบของบรรพบุรุษมาโดยตลอด ไม่ลืมเนื้อแท้ของตน ไม่ผิดต่อเครือญาติเหล่านี้

ในวันนี้ที่เป็นงานแต่งของสีจิ่วเฉิน ผู้ที่ร่วมงานนอกจากแขกแล้ว ก็ล้วนเป็นผู้อาวุโสของตระกูลสี ล้วนแสดงเป็นชาวนากับงู

ดูจากภายนอกแล้วพวกเขานั้นดูมีความสมานสามัคคี แต่ลับๆ แล้วพวกเขาก็คิดวางแผนต่างๆ นานา

“หม่ามี้ เป็นอะไรครับ” เจ้าตัวเล็กราวกับรับรู้ความเศร้าของแม่ได้

“ไม่มีอะไร ให้หม่ามี้กอดหนูหน่อยนะ หลายวันนี้ไม่ได้กอดหนูเลย” ถังจือซย่าลูบหัวของเขา

ไม่นาน พนักงานก็เข้ามาบอกว่า ใกล้ถึงเวลามงคลแล้ว

“หม่ามี้ ผมกับน้องสาวคนหนึ่งเป็นเด็กโปรยดอกไม้ให้นะครับ!”

“อื้ม! เก่งมากเลย” ถังจือซย่าหอมแก้มของเขา

ขณะนั้น มีผู้หญิงที่ประดับประดาด้วยเครื่องเพชรเดินขึ้นมา คนหนึ่งเป็นแม่ของสีสือเหยา อีกคนเป็นย่ารองของสีจิ่วเฉิน ทั้งสองนั้นอายุไล่เลี่ยกัน

“นายหญิง ใกล้ถึงเวลามงคลแล้ว พวกเรามาส่งคุณลงไป”