รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 653

"ห้ามมีอีกเป็นครั้งที่สอง"เจียนจือเพ่ยเตือนประโยคหนึ่ง 

"อื้ม!" เยี่ยวานวานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง 

น่าขายหน้าที่สุด 

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเจียนจือเพ่ยก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมามองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย หยิบมันขึ้นมา "ฮัลโหล!"

"พี่เจียนคะ นี่ฉันเอง ฉันมาหาคุณแล้ว" เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนดังมา 

หลังจากเจียนจือเพ่ยวางสายนี้ สีหน้าค่อนข้างสับสนมองเยี่ยวานวาน มองเยี่ยวานวานด้วยสายตาซับซ้อน "มีอะไรหรือเปล่าคะ" 

"ฉันมีน้องสาวที่จะย้ายเข้ามา" เจียนจือเพ่ยพูดจบ ครุ่นคิดอยู่หลายวินาทีแล้วพูดว่า "จากนี้ไปคุณต้องเป็นคนรับใช้ของฉันอย่างจริงจังและห้ามทําอะไรที่ดูไม่เกรงใจฉันอีก" 

เยี่ยวานวานก็ไม่ใช่คนโง่ เธอเดาทันทีว่าน้องสาวคนนี้เป็นคนที่เจียนจือเพ่ยชอบ เธอถาม"ถ้าคิดว่าฉันขวางหูขวางตา ฉันก็จะไป" 

เจียนจือเพ่ยหันหน้าและตวาดใส่เธอ "เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น" 

"งั้นน้องสาวของคุณ เป็นน้องสาวแท้ ๆ หรือน้องสาวที่รักของคุณล่ะ"เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะถามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

"เธอถามเยอะขนาดนี้ทําไม" เจียนจือเพ่ยเลิกคิ้วเล็กน้อย 

"ถ้าเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของคุณยังโอเค แต่ถ้าเป็นน้องสาวแสนรักของคุณ งั้นฉันก็ไม่อยากทำให้พวกคุณเข้าใจผิดกัน คุณชายเจียนคะ ให้ฉันหยุดงานเถอะค่ะ!"เยี่ยวานวานอยากกลับบ้านแล้ว 

สีหน้าของเจียนจือเพ่ยสับสนไปหลายวินาที ในใจของเขาก็สับสนกับอะไรบ้างอย่างอยู่

สุดท้ายเขาก็ดึงสติกลับมาเตือนว่า "เยี่ยวานวาน อย่าคิดจะหนีไปจากฉันได้" 

เยี่ยวานวานอดที่จะสําลักไม่ได้ ทําไมประโยคนี้ฟังดูคลุมเครือขนาดนั้น เธอเป็นแค่คนใช้ของเขา ไม่ใช่แฟนเขา เขาจำเป็นต้องพูดแบบนี้เหรอ 

"ฉันไม่ได้คิดหนีนะคะ" เยี่ยวานวานปากแข็ง 

เจียนจือเพ่ยก็เรียกเธอประโยคหนึ่งว่า "เสวี่ยเม่ย" "คุณย่าสั่งให้ฉันมาดูแลเธอ" เฉียวเสวี่ยเม่ยก้าวไปข้างหน้าแล้วจับแขนเขา เอียงหัวมองเขา "พี่เจียนคะพี่ผอมเกินไปแล้ว “

"ผอมตรงไหนกัน”เจียนจือเพ่ยโต้กลับ เฉียวเสวี่ยเม่ยหัวเราะด้วยเสียงหวานๆ แล้วเห็นเยี่ยวานวานที่ยืนอยู่ที่ประตู ถามอย่างไม่พอใจว่า "พี่เจียนคะ ยัยนั้นเป็นคนใช้ของพี่จริง ๆ เหรอคะ" 

"อืม เธอช่วยฉันดูแลเรื่องอาหารการกินน่ะ" เจียนจือเพ่ยตอบประโยคหนึ่ง เยี่ยวานวานฟังการคุยกันของทั้งคู่และมั่นใจว่าสาวคนนี้เป็นน้องสาวแสนรักของเจียนจือเพ่ยแน่ๆ 

ในเวลานี้ มีคนใช้สองคนถือกระเป๋าเดินทางเข้ามา ทันใดนั้นเฉียวเสวี่ยเม่ยก็กระพริบตาและพูดกับคนใช้สองคนว่า "พวกเธอเหนื่อยแล้ว ไปหาโรงแรมใกล้ ๆ พักก่อนเถอะ" 

คนรับใช้สองคนเป็นคนที่รับใช้เธอจนชิน พอฟังประโยคนี้ของเธอ ก็รู้ทันทีว่าคุณหนูใหญ่มีความหมายอื่น 

"ได้ค่ะ!" แม่บ้านสองคนวางกระเป๋าลงแล้วก้มตัวลงและหันหลังออกไป 

จากนั้นเฉียวเสวี่ยเม่ยก็ชี้นิ้วสั่ง"เธอ! ยกกระเป๋าไปให้ฉันด้วย"