รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 654

เยี่ยวานวานตกใจเล็กน้อย เพราะเธอเห็นเฉียวเสวี่ยเม่ยชี้มาที่เธอ

เมื่อเห็นเธอยังตกตะลึง เฉียวเสวี่ยเหม่ยรีบพูดทันที “เธอไม่ใช่คนใช้เหรอ"

เยี่ยวานวานนึกถึงเรื่องที่เจียนจือเพ่ยขอเธอให้เป็นสาวใช้ เธอจึงรีบตอบว่า “ได้ค่ะ ฉันจะรีบยกไปให้คุณทันทีเลยค่ะ"

เยี่ยวานวานจึงก้มไปยกกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่นั้นขึ้นมา หลังจากนั้นเธอก็ยกกระเป๋าเดินทางไปที่บันได แล้วพยายามจะยกขึ้นมา แต่กระเป๋าเดินทางนั้นหนักมาก จนเธอไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้

แม่บ้านสองคนนั้นมีแรงเยอะมากจริง ๆ แขนเล็กๆของเยี่ยวานวานจะเทียบกับแม่บ้านที่ทํางานมาหนักตลอดทั้งปีได้อย่างไรกันล่ะ

เฉียวซือเม่ยยืนกอดอกแล้วมองไปเยี่ยวานวาน “ นี่! ระวัง! ในนั้นมีแต่ของมีค่านะ ถ้ามันพังขึ้นมา เธอจะชดใช้ยังไงไหวห๊ะ”

เยี่ยวานวานพยายามที่จะยกหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถยกขึ้นได้เลย เธอรู้สึกหอบเล็กน้อย "คุณเฉียวคะ มันหนักมากเลยค่ะ ฉันยกขึ้นไม่ไหว”

“ไร้ประโยชน์จริง” เฉียวเสวี่ยเม่ยยกริมฝีปากสีแดงขึ้นเพื่อเยาะเย้ย

"คุณเจียนคะ ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ” เยี่ยวานวานได้แต่ขอความช่วยเหลือจากชายคนเดียวที่อยู่ในห้องโถง

"นี่มันเป็นหน้าที่ของคนใช้ แล้วทำไมถึง...” เฉียวเสวี่ยเม่ยกําลังจะเอ่ยปากด่าทอเธอ ก็เห็นเจียนจือเพ่ยเดินผ่านไป

เขาเอื้อมมือยกกระเป๋าเดินทางสองใบขึ้นไป เยี่ยวานวานก็ตามเขาขึ้นไปชั้นบน และประหลาดใจกับความแข็งแกร่งอันน่าทึ่งของแรงแขนของชายคนนี้

และเฉียวเสวี่ยเม่ยที่อยู่ชั้นล่างก็เบิกตาคู่สวยขึ้น เจียนจือเพ่ยช่วยคนรับใช้ถือกระเป๋าเดินทางจริงหรอเนี่ย? เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

เขาเป็นคุณชายใหญ่ที่มีเกียรติที่สุดของตระกูลเจียน

เฉียวเสวี่ยเหม่ยก็ขึ้นไปชั้นบนแล้ว สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือ เจียนจือเหม่ยยกกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องพักแขกเองตลอดทาง

ในตอนแรกเยี่ยวานวานคิดว่าเขาขึ้นไปชั้นบนก็พอแล้ว แต่เขายังใจดียกเข้าไปให้จนถึงห้องของเฉียวเสวี่ยเหม่ย

"ขอบคุณนะคะคุณเจียน” เยี่ยวานวานรีบกล่าวคำขอบคุณ

"คุณชายเจียน คุณคงไม่อยากที่จะค้างเงินเดือนฉันใช่มั้ยคะ ฉันทํางานให้คุณมาเดือนกว่าแล้ว" เยี่ยวานวานรีบถาม

เฉียวเสวี่ยเม่ยหัวเราะอย่างเย็นชา “บ้านพี่เจียนมีเงินมากเสียจนเธอจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำ จะมาค้างค่าแรงเธอได้ยังไง ตลก”

เยี่ยวานวานพยักหน้าเห็นด้วยทันที "ใช่ค่ะ ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน คุณชายเจียนมีฐานะมีเกียรติ ไม่ค้างชําระเงินเดือนฉันแน่นอนค่ะ ใช่ไหม" พูดจบ เยี่ยวานวานก็ยิ้มให้ชายบางคน "รับโอนเงินวีแชทนะ"

ชายคนนั้น "..."

เฉียวเสวี่ยเว่ยพบว่าแม้เธอจะพึ่งมาถึง แต่การมีตัวตนของเธอในสายตาเจียนจือเพ่ยยังสู้สาวใช้คนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ และนั่นทำให้เธออดรู้สึกเคืองขุ่นไม่ได้

“โอเค เงินเดือนเธอเดี๋ยวจะจัดการให้ เธอทํางานของเธอไป เอาเสื้อผ้าทั้งหมดของฉันออกมารีดและแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าด้วย เข้าใจที่ฉันสั่งมั้ย อย่าให้ฉันเห็นรอยยับแม้แต่นิดเดียว" เจียนจือเพ่ยกระแทกเสียง

พูดจบ เฉียวเสวี่ยเม่ยก็พูดขึ้นว่า "รหัสของกระเป๋าเดินทางคือ 2345" พูดจบ ก็ดึงเจียนจือเพ่ยขึ้นมา "พี่เจียนเราลงไปคุยข้างล่างกันเถอะค่ะ ให้หล่อนเก็บของไป”