รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 655

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เดินจากไป เยี่ยวานวานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ทำไมเจียนจือเพ่ยถึงยังไม่ปล่อยเธอไปอีก

เธอเปิดดูกระเป๋าเดินทางใบแรก หลังจากอึ้งไปสองสามวินาที เธอก็เอื้อมมือไปหยิบชุดนอนลูกไม้สีดำท่อนบนขึ้นมา

ทำไมมันน้อยชิ้นจัง! ใส่กับไม่ใส่ต่างกันตรงไหน?

คุณเฉียวจะใส่ชุดนี้ไปให้ใครดู หรือจะเป็นเจียนจือเพ่ย เขาชอบแบบนี้หรอ?

เยี่ยวานวานรู้สึกว่าเธอต้องแย่แน่ๆ! เธอไม่เคยรีดรีดผ้ามาก่อนเลย! ตั้งแต่เด็กพ่อแม่ดูแลเธอเหมือนสมบัติล้ำค่าชิ้นนึง และเธอไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เลย

แต่ตอนนี้เธอเป็นคนใช้ของเจียนจือเพ่ย เพราะฉะนั้นเธอจำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้ให้ได้

ชั้นล่าง

เจียนจือเพ่ยฟังที่เฉียวเสวี่ยเม่ยเล่าถึงสิ่งที่เธอเห็นระหว่างทางอย่างเหม่อลอย เมื่อเฉียวเสวี่ยเม่ยเห็นว่าเขาดูไม่สนใจที่เธอพูด เธอจึงหยุดพูดและพูดขึ้นมาอย่างเศร้าใจว่า "พี่เจียนไม่อยากให้ฉันมาหาหรอคะ"

"เปล่าครับ" เจียนจือเพ่ยชำเลืองมองเธอ และเขารู้ดีว่าทำไมคุณย่าถึงส่งเธอมาที่นี่

คุณย่าต้องการให้เขาและเฉียวเสวี่ยเหม่ยได้ใช้เวลาร่วมกันและตั้งใจที่จะจับคู่ให้เขาทั้งสองคน

“แล้วทำไมพี่ถึงดูไม่มีความสุขเลยล่ะคะ?” เฉียวเสวี่ยเม่ยกัดริมฝีปากสีแดงของเธอแล้วพูดขึ้น

"ฉันไม่ได้ไม่มีความสุข แค่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่น่ะ" หลังจากที่เจียนจือเพ่ยพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงอุทานมาจากชั้นสอง

"อะไรน่ะ…"

เจียนจือเพ่ยจึงยืนขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบน ส่วนเฉียวเสวี่ยเม่ยก็ตามเขาขึ้นไปที่ชั้นบน

เมื่อไปถึงเขาจึงเห็นเยี่ยวานวานลูบๆที่ฝ่ามือของเธอ และเห็นเครื่องรีดผ้าข้างๆของเธอยังคงทำงานอยู่

"เกิดอะไรขึ้น?" เจียนจือเพ่ยเอื้อมมือออกไปจับมือเธอมาดู เขาจึงเห็นรอยแดงที่โดดเด่นบนฝ่ามือของเยี่ยวานวาน

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวังเลยโดนลวกมือนิดหน่อย แต่ฉันไม่เป็นไรค่ะ" เยี่ยวานวาานอุทานออกมาเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าจะทำให้ทั้งสองคนต้องเดินขึ้นมาดู

เธอจึงจะดึงข้อมือกลับจากมือของ แต่เขากลับจับมือเธอไว้และเดินไปยังห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำและทำให้มือของเธอที่โดนเตารีดลวกเย็นลง

เขาล้างไปและดุเธอไปพลาง “ทำอะไรให้ระวังกว่านี้ไม่ได้หรือไง”

เจียนจือเพ่ยเกลียดการแตะตัวผู้หญิงไม่ใช่หรอ ทำไมเขาถึงจับมือสาวใช้คนนี้ได้เหมือนไม่มีอะไร?

เยี่ยวานวานรู้สึกพูดไม่ออก ตกลงชายคนนี้จะไม่ยอมปล่อยเธอไปใช่ไหม?

ทำกาแฟ? เยี่ยวานวานมองไปที่เจียนจือเพ่ยราวกับจะขอความช่วยเหลือ เธอทำไม่เป็น! ปกติเธอมักจะซื้อกาแฟจากร้านกาแฟข้างนอก

เมื่อมองไปยังดวงตาที่ใหญ่ราวกับกวางของเธอ เจียนจือเพ่ยก็รู้สึกหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรเป็นบ้างเนี้ย? หรือแค่เถียงเป็นอย่างเดียว?

"ที่นี่ไม่มีเครื่องชงกาแฟ ผมจะให้คนออกไปซื้อมาให้คุณ!" เจียนจือเพ่ยบอก

เฉียวเสวี่ยเม่ยไม่พอใจมากและพูดว่า "ก็ได้ งั้นฉันจะดื่มชา ให้เธอไปชงชาให้ฉันสิ!"

เฉียวเสวี่ยเม่ย เห็นว่าเจียนจือเพ่ยความสำคัญกับสาวใช้คนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงทำให้เธอนึกเกลียดเยี่ยวานวานอยู่ในใจ หล่อนต้องหาทางกำจัดเธอและลบความรู้สึดีที่เจียนจือเพ่ยมีต่อเยี่ยวานวานให้ได้

หล่อนต้องการให้เจียนจือเพ่ยเกลียดเธอ เก็บเธอไว้ก็ดีเหมือนกัน เพราะอิทธิพลของตระกูลเจียน สามารถทำให้เธอทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

เพื่อป้องกันไม่ให้เขามองหาผู้หญิงคนนี้ในอนาคต เฉียวเสวี่ยเม่ยต้องการที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

เยี่ยวานวานไปชงชา เธอรู้วิธีชงชา

เมื่อเดินมาถึงโซฟาพร้อมถ้วยชาสองถ้วย เธอวางถ้วยสำหรับสองคนตามลำดับ เฉียวเสวี่ยเม่ยก็พูดขึ้นทันทีว่า "เธอไม่ใช่คนใช้หรอ ทำไมถึงไม่มีชุดทำงาน"