รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 656

เฉียวเสวี่ยเม่ยเห็นว่าเยี่ยวานวานสวมชุดที่ค่อนข้างดูดีและสวย ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจในทันที

เยี่ยวานวานมองไปที่เจียนจือเพ่ยและพูดว่า "ฉันเพิ่งทำงานได้แค่เดือนเดียว เลยยังไม่ได้เตรียมชุดทำงานค่ะ"

“ฉันจะเตรียมให้เธอเอง!” เฉียวเสวี่ยเม่ยยิ้มมุมปากแล้วพูด

"ไม่จำเป็น เธอใส่เสื้อผ้าของเธอเองได้ ฉันไม่ชอบชุดทำงานที่ดูอึดอัด" เจียนจือเพ่ยพูดอนุญาติ

เฉียวเสวี่ยเม่ยสำลัก สถานะของเยี่ยวานวานคืออะไรกันแน่? เจียนจือเพ่ยผู้ที่ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย แต่กลับห่วงใยเธอมากและพยายามแก้ตัวให้เธออีก

"ขอบคุณค่ะ คุณชายเจียน" เยี่ยวานวานพูด และเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป เธอคิดว่าชีวิตของเธอคงจะไม่ง่ายอีกต่อไป

เฉียวเสวี่ยเม่ยดูเหมือนจะอิจฉาเธอ เห้อ! ถ้าตอนนั้นเธอสามารถหาสร้อยคคอของผู้ชายคนนี้เจอ เธอก็คงไม่ต้องรู้สึกผิดแบบนี้

แต่มรดกของครอบครัวของเขาจะไปอยู่ที่ไหนได้? เธออยากจะร้องไห้จริงๆ อยู่ดีๆก็ไปหาเรื่องใส่ตัว

ในตอนเช้าถังจือซย่าได้รับโทรศัพท์จากสีสือเหยา เธอกำลังรีบออกแบบชุดเครื่องประดับสำหรับเพื่อนสนิทของเธอเพื่อเป็นของขวัญงานหมั้น ดังนั้นสีสือเหยาจึงต้องการขอให้เธอมาแก้แบบร่างของเธอ

ถังจือซย่าเชิญเธอมา

เวลาประมาณบ่ายสี่โมง รถของสีสือเหยาขับเข้าไปในลานจอดรถของบ้านสีจิ่วเฉิน

เธอหยิบภาพร่างและเดินไปที่ห้องโถง ถังจือซย่าทักทายเธอในชุดยาวที่ดูสุภาพ

"สือเหยา"

"คุณนายสี"

"เรียกฉันว่าจือซย่าเป็นการส่วนตัวก็ได้!

"ที่จริงฉันก็อยากจะเรียกคุณด้วยชื่อเหมือนกัน แต่ฉันกลัวคุณจะไม่พอใจ ในครอบครัวของเรา กฎของครอบครัวเข้มงวดมาก" สีสือเหยาอมยิ้ม

"ไม่เป็นไร เราสามารถโทรหากันเป็นการส่วนตัวได้" ถังจือซย่า ยิ้มเล็กน้อยและมองไปที่สีสือเหยา วันนี้เธอแต่งตัวอย่างมีระดับแต่ก็มีความเซ็กซี่เล็กน้อย และการแต่งหน้าของเธอก็สวยงามมาก

ถังจือซย่ารับแบบร่างของเธอไปและชมว่า "คุณมีความสามารถและมีความคิดสร้างสรรค์มาก"

ดวงตาคมของถังจือซย่าฉายความรู้สึกที่ดูสับสนหลายอย่าง แทนที่จะกลับไปที่ห้องโถง เธอเหลือบดูเวลาบนนาฬิกา ในเวลานี้ลูกชายของเธอควรจะต้องกลับมาแล้ว

เป็นไปตามคาดว่ารถที่มารับเจ้าตัวเล็กก็กลับมาหลังจากนั้นไม่นาน แต่ไม่ทันที่รถจะขับเข้ามา เจ้าตัวเล็กก็วิ่งเข้ามาทางประตูเล็ก เขาเห็นเธอแล้ววิ่งมาอย่างตื่นเต้น "หม่ามี้! กำลังรอผมอยู่หรอครับ?"

ถังจือซย่ามองเขาด้วยรอยยิ้ม "ใช่จ้ะ!"

จู่ๆ เด็กน้อยก็มีความสุขมากขึ้นเมื่อเธออุ้มเขาขึ้นมาแล้วพูดว่า "หม่ามี้ครับ ผมรักหม่ามี้ที่สุดในโลกเลย!"

"หม่ามี้รักลูกมากเหมือนกันจ้ะ" ถังจือซย่าลูบหัวเล็ก ๆ ของเขาแล้วเดินไปที่ห้องโถง

เจ้าตัวเล็กเดินเข้าไปในห้องโถงและเห็นแมวน้อยกระโดดขึ้นๆ ลงๆ อยู่บนโซฟา เขาจึงวางกระเป๋านักเรียนลงแล้วเข้าไปเล่นกับเจ้าแมว

เจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนจะโตขึ้นมาเล็กน้อยอยู่กับเจ้าขนปุยก็ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก

หลังจากนั้นไม่นาน รถสปอร์ตบูกัตติสีดำก็ขับเข้ามา สีจิ่วเฉินกลับมาแล้ว