รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 657

ถังจือซย่ากําลังนั่งอยู่บนพื้นหญ้าที่ประตูห้องโถง ลูกชายของเธอกําลังเล่นกับแมว เธอกําลังอ่านหนังสืออยู่ สายตาของเธอมองผู้ชายที่เดินมาท่ามกลางแสงยามเย็น เธอวางหนังสือลงแล้วรีบวิ่งไปหาเขา

ไม่ได้เจอกันแค่วันเดียวเอง แต่คิดถึงจังเลย

เมื่อเห็นเธอวิ่งเข้ามา ผู้ชายคนนั้นก็อ้าแขนรับ ถังจือซย่าก็กระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเขาเหมือนเด็ก ๆ แล้วก็ถูกเขากอดเอวจับหมุนไปรอบ ๆ ก่อนที่จะค่อยๆคลายกอดลง

"คิดถึงผมหรอ” ในสายตาของผู้ชายมีแต่ความอ่อนโยนและความอบอุ่น พร้อมกับจูบหน้าผากของเธอดวยความรัก

“อื้อ! คิดถึงสิ" ถังจือซย่าอมยิ้ม

“แด๊ดดี้ หอมผมด้วยสิครับ” เจ้าตัวเล็กมาพร้อมกับลูกแมวตัวน้อย

สีจิ่วเฉินคลายกอดภรรยา หันมาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาหอม “เช้าวันนี้ที่โรงเรียนสนุกมั้ยครับลูก”

“สนุกครับ! สนุกมากเลย” เจ้าตัวเล็กพยักหน้า

"เหมียว!" แมวน้อยรู้สึกน้อยใจที่ไม่ได้รับความรักจากเจ้าของจึงส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ

สีจิ่วเฉินถือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวมานานแล้ว ฝ่ามือใหญ่ของเขาลูบหัวเล็ก ๆ ที่นุ่มนิ่มของมัน “แกก็คงอยากให้หอมเหมือนกันใช่มั้ย”

"เหมียว!" เสียงเล็กๆก็ร้องขึ้นมา เหมือนจะบอกว่าใช่

สีจิ่วเฉินยิ้มออกมา แล้วลูบมันอีกครั้งเพื่อปลอบมัน ในตอนเย็นของครอบครัวสามคนพ่อ แม่ ลูก และแมวตัวนึง มีบรรยากาศที่เงียบสงบ และช่างเป็นเวลาที่แสนจะสวยงาม

สีสือเหยาขับรถกลับบ้านและคุยโทรศัพท์กับแม่ระหว่างทาง เสียงของแม่ของคุณสีที่ปลายนั้นดังขึ้นมา "สือเหยา ลูกทําถูกแล้ว ที่สามารถขจัดความสงสัยของถังจือซย่าที่มีต่อลูกได้"

สีสือเหยาตั้งใจใช้เวลานี้ไปพบถังจือซย่า แล้วออกไปก่อนที่จะทานอาหาร เพื่อให้ถังจือซย่ารู้ว่าเธอไม่ได้มีความหมายอะไรกับครอบครัวนี้เลย

สิ่งนี้จะทําให้ได้รับความโปรดปรานจากถังจือซย่า และจะทําให้เธอลดความระแวงลง

"แม่คะ ประวัติของหนูถูกส่งเข้าไปในตระกูลสีเรียบร้อยแล้วค่ะ” แววตาของสีสือเหยาเต็มไปด้วยวามริษยา

"สือเหยา ทําไมลูกถึงรีบร้อนขนาดนี้ล่ะ พ่อของลูกบอกว่าอย่าได้วู่วามไป จิ่วเฉินเพิ่งแต่งงาน ยังข้าวใหม่ปลามันอยู่เลย ลูกรอให้ถังจือซย่ามีลูกคนที่สองก่อน แล้วค่อยลงมือทํา"

"แม่คะ ตอนนี้หนูแค่ทดสอบความรู้สึกที่จิ่วเฉินมีต่อหนูอยู่ ไม่ต้องกังวลไปค่ะ” ทุกขั้นตอนที่สีสือเหยาเดินตอนนี้ล้วนมีจุดมุ่งหมายทั้งนั้น

สีจิ่วเฉินเดินเข้ามาจูบเส้นผมของเธอ ถอดกระดุมสูทพลางพูดว่า "รอผมยี่สิบนาทีนะ”

ถังจือซย่ายิ้มแล้วพูดว่า "รอคุณทําไมล่ะ"

“คุณพูดถึงเรื่องอะไร ”เขาถามทั้งที่รู้ๆอยู่

"ภายในสัปดาห์นี้ ไม่ได้เด็ดขาด" ถังจือซย่าไม่พอใจ

สีจิ่วเฉินเข้าใจ มองแล้วก็ยิ้ม "โอเค ทําให้ผมหน่อยสิ”

ถังจือซย่ามองเขาอย่างมีเล่ห์นัย สีจิ่วเฉินเขายิ้มแล้วก็ไปอาบน้ํา

สีจิ่วเฉินอาบน้ําออกมา มองไปผู้หญิงที่อยู่บนเตียง เขาเองก็ขึ้นไปบนเตียง ถังจือซย่ายังคงถือหนังสืออ่าน เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วก็มองไปเธอ

"คุณคะ ฉันไม่อยากเป็นแม่บ้าน" ถังจือเซี่ยบ่นเบาๆ

สีจิ่วเฉินลูบผมของเธอ "งั้นคุณอยากทําอะไรก็ทําเถอะ"