รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 658

"ฉันอยากคุมหอรุ่ยเป่า" ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นและพูดว่า แน่นอนว่าเดิมทีถังจวิ้นวางแผนที่จะให้เธออยู่ในกลุ่มถังต่อไป แต่ถังจือซย่าไม่สนใจวัสดุก่อสร้างจริง ๆ หลังจากที่พ่อของเขาเกษียณก็ให้สีจิ่วเฉินดูแลแทน

"ได้สิ! งั้นผมจะให้คุณคุมหอรุ่ยเป่า” สีจิ่วเฉินไม่สนใจผลกําไรหรืออะไรทั้งนั้น ขอแค่ภรรยาของเขามีความสุขก็พอ ถ้าไม่เบื่อ เขาจะเลี้ยงไว้

พอถังจือซย่ารู้สึกอุ่นใจ ก็ได้ยินเขาพูดต่อ "คุณไปทําสิ่งที่คุณอยากทําเถอะ ทุกอย่างมีฉันเป็นที่พึ่งอยู่ข้างหลังเธอ ไม่ต้องกลัวและไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”

ในห้องที่เงียบสงบทุกคําของชายคนนี้เผยให้เห็นความโปรดปรานของเธอ เสียงของเขาชัดเจนและหนักแน่น พร้อมด้วยพลังที่แข็งแกร่งและกระแทกในห้องหัวใจของถังจือซย่า

ทําให้เธอรู้สึกปลอดภัยที่ได้รับการปกป้องจากทั้งโลกจริง ๆ

ปล่อยเธอไปทำในสิ่งที่เธอต้องการ ล้มก็ไม่ต้องกลัว มีเขาคอยหนุนหลัง

ไม่ต้องพะวงหลัง เพราะข้างหลังเธอมีกําแพงที่แข็งแกร่งที่สุดคอยดันเธออยู่

แน่นอนว่าถังจือซย่าไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย ในเมื่อเธอตัดสินใจรับช่วงต่อในการคุมหอรุ่ยเป่า เธอก็ต้องทำอะไรบางอย่างสําเร็จให้เขาดู

เป็นผู้หญิงของเขา เธอจะต้องเก่งกว่านี้ถึงจะดี

ในวิลล่าของเจียนจือเพ่ย เยี่ยวานวานนอนดึกเพราะดูละครเธอเลยนอนไม่หลับ เธอลุกขึ้นและคิดว่าจะดื่มน้ําสักแก้วแล้วจะเข้านอน

เธอเปิดประตูออกอย่างเบา ๆ เธออยู่ชั้นสาม เจียนจือเพ่ยและเฉียวเสวี่ยเม่ยต่างก็อยู่บนชั้นสอง เธอพยายามไม่ส่งเสียงดัง

เดินเบา ๆ เหมือนลูกแมว เธอลงมาถึงชั้นหนึ่งและเดินไปทางตู้เย็น ตอนนี้มาถึงต้นฤดูร้อนแล้ว เธออยากจะดื่มน้ำเย็นบ้าง

“ดึกดื่นขนาดนี้แล้วลงมาทำอะไร” จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากข้างหลัง

อุ๊ย!

เยี่ยวานวานตกใจหันหลังกลับมา จนหัวกระแทกกับประตูตู้เย็นดัง ตึ่ง

“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง คุณไม่รู้เหรอว่าทำคนอื่นตกใจมันทําให้คนหัวใจวายตายได้นะ” เยี่ยวานวานบ่นอย่างหัวเสีย

นิ้วที่เรียวบางของเจียนจือเพ่ยอยู่บนริมฝีปากบางของเธอ ชู่ เพื่อให้เธอพูดเสียงเบาๆ

น่าทึ่งจริง ๆ

เจียนจือเพ่ย ก้าวขายาว คิ้วขมวด ผู้หญิงคนนี้โตมายังไงเนี่ย

เยี่ยวานวานนั่งอยู่บนบันได หน้าเล็ก ๆ สีหน้าที่แสดงให้เห็นว่าเจ็บ แล้วก็ค่อยๆเลิกกางเกงนอนขึ้น หัวเข่าทั้งสองข้างกระแทกจนเลือดอาบ

ซุ่มซ่ามอะไรอย่างนี้

“เธอไม่มีสมองรึไง ” ชายคนหนึ่งนั่งยอง ๆ ดูรอยเลือดบนหัวเข่าของเธอ

เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้น หากเหตุผลที่เธอล้มเกี่ยวกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ เขาหล่อขนาดนี้ทำให้ความคิดของเธอมันปั่นป่วนไปหมด

"ไม่เป็นไรค่ะ” เยี่ยวานวานพยายามตั้งใจจะลุกขึ้น

"นั่งก่อน” คําสั่งจากผู้ชายคนนี้ แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปที่ตู้ เขาเจอกล่องพยาบาลพอดี

"ฉันทำเองได้” เยี่ยวานวานกลัวเจ็บ เธอจึงอยากทำแผลเอง