รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 661

"พี่จิ่วเฉินหาให้ฉันดีขนาดนี้ ถ้าฉันไม่ไป ก็คงจะไม่ดีแล้ว ขอบคุณพี่จิ่วเฉินมากนะคะ เที่ยงนี้ให้ฉันเลี้ยงข้าวพี่นะ เพื่อเป็นการขอบคุณ"สีสือเหยานัดกินข้าวกันเหมือนปกติ 

"เที่ยงวันนี้คงไม่ได้ คราวหน้าเถอะ "สีจิ่วเฉินปฏิเสธทางอ้อม

"แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ" สีสือเหยาไม่ยอมแพ้ เธอต้องการหาโอกาสอยู่กับสีจิ่วเฉินสองต่อสอง

"ขึ้นอยู่กับสถานการณ์น่ะ ถ้ามีเวลาเดี๋ยวฉันจะบอกอีกที"สีจิ่วเฉินไม่ได้ให้เวลาที่เฉพาะเจาะจง เพราะเขาไม่อยากยอมรับสิ่งตอบแทนจากสีสือเหยา 

"จริงเหรอคะ งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะรอ"สีสือเหยาเข้าใจการเว้นระยะของเขา คําพูดของเขาเต็มไปด้วยความหมายแฝง

"ตอนมา ฉันหิวน้ํานิดนิดหน่อย มีชาไหมคะ" สีสือเหยาพัดมือเล็กน้อย ให้กลิ่นหอมบนร่างกายของเธอลอยไปในทิศทางของสีจิ่วเฉิน 

หลังจากสีจิ่วเฉินได้ยิน เขาก็พูดกับฉู่เฮ่าที่อยู่ข้างหลังว่า "ไปเอาชาเข้ามาที" 

สีสือเหยายืนขึ้น บิดเอวไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน แสงแดดยามบ่ายส่องมาที่เธอ เธอรู้ดีการออกกําลังกายของเธอในช่วงหลายปีที่ผ่านมามันสำเร็จ รูปร่างของเธอยากที่ให้ผู้ชายปฏิเสธได้

ถ้าสีจิ่วเฉินมองเธออยู่ข้างหลัง แม้แค่แวบเดียวก็เพียงพอแล้ว 

แต่สีสือเหยามองเห็นที่สะท้อนผ่านกระจก เธอจึงได้รู้พบว่าสีจิ่วเฉินไม่ได้มองเธอ แต่ก้มหน้าดูเอกสารที่อยู่ข้าง ๆ 

กระจกสะท้อนดวงตาที่ผิดหวังของสีสือเหยา เธอหันกลับมาที่โซฟา หยิบชาขึ้นมาจิบ "พี่จิ่วเฉินคะ ฉันไม่ได้รบกวนพี่ใช่มั้ย" 

"ไม่เป็นไรหรอก ดื่มชาเถอะ"สีจิ่วเฉินเงยหน้ามองเธอแล้วถือปากกาเซ็นชื่อในเอกสารอย่างเรียบร้อย 

เวลานี้ โทรศัพท์ของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้น สีสือเหยาเข้าใจทันทีว่าเป็นใคร เธอรีบถาม"พี่จิ่วเฉินคะ ใช่พี่สะใภ้หรือเปล่าพี่ห้ามบอกเธอว่าอยู่กับฉันเด็ดขาดนะคะ ฉันกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด" ซีจิ่วเฉินยิ้มเล็กน้อย "จือซย่าไม่เข้าใจผิดหรอก"

แน่นอนว่าเขาจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ เขารับสายและพูดด้วยเสียงอ่อนโยน "ว่าไงที่รัก" 

เขาพาเธอไปวิ่งในสวนของบ้านเล็ก เมื่อเธอล้มลง เขาจะมาพยุงเธอ เมื่อเธอร้องไห้ เขาจะปลอบโยนเธอ เธอทำแจกันแตก เขาก็รับผิดแทนเธอ ตอนเด็ก ๆ สีจิ่วเฉินเป็นดั่งเทพบุตรของเธอ เป็นคนที่เธออยากเห็นทุกวัน 

แต่ด้วยโชคชะตา เมื่อเธอจากเขาไป เขาก็ได้แต่งงานและมีลูกแล้ว ในขณะเดียวกันก็เป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์มากขึ้นอีก

"โอเค ผมสัญญาว่าจะพักผ่อนและไม่เป็นงาน" สีจิ่วเฉินรับรองกับคนในโทรศัพท์อย่างอ่อนโยน 

สีจิ่วเฉินคุยกับภรรยาอีกสองสามประโยค กําชับให้เธอรักษาสุขภาพ เพราะตอนนี้เธอกำลังจะมีช่วงเวลาพิเศษ 

ชายหนุ่มขี้บ่นจำใจต้องวางสายจากภรรยา หันไปพบว่าสีสือเหยายังอยู่ เขาจึงเดินกลับไปที่โซฟา 

"พี่จิ่วเฉิน พี่จือซย่าใช่มั้ยคะ โชคดีจริง ๆนะคะ ที่พี่ได้แต่งงานกับภรรยาที่ดีอย่างเธอ" ซีซือเหยาพูดด้วยรอยยิ้ม 

รอยยิ้มในสายตาของสีจิ่วเฉินยังคงอยู่ "อืม! ฉันโชคดีมากที่ได้แต่งงานกับเธอ"