รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 676

“ไม่ได้ ครั้งที่แล้ววานวานก็หนีไปต่างประเทศเลยนะ” เยี่ยกั๋วเหารู้สึกสงสารลูกสาว

“หนึ่งพันล้านเลยนะ! เราจะไปรวบรวมเงินก้อนนี้ได้จากที่ไหน ยังไงซะฉันก็ให้คุณเข้าคุกไม่ได้ ถ้าคุณต้องเข้าคุก ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

ผลไม้ที่อยู่ในมือของเยี่ยวานวานแทบจะร่วงหล่นลงมา อะไรนะ พ่อเป็นหนี้ธนาคารหนึ่งพันล้านเหรอ แต่ขอแค่เธอรับปากว่าจะแต่งงานกับอวี๋เส่าสยงอีกครั้ง ตระกูลเขาจะช่วยใช้หนี้ให้งั้นเหรอ 

เธอรู้สึกขอบคุณอวี๋เส่าสยงมาก ถึงครั้งที่แล้วที่เธอหนีจากการแต่งงาน เขาก็ยังต้องการเธออยู่ ในเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากให้ความช่วยเหลือด้วยตัวเอง เยี่ยวานวานยังจะต้องคำนึงถึงเรื่องอะไรอีกล่ะ

เธอเปิดประตูห้องเข้ามา และพูดกับคู่สามีภรรยาที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ว่า “พ่อ แม่ หนูได้ยินหมดแล้ว พ่อกับแม่ไม่ต้องเถียงกันแล้ว หนูจะแต่งงาน หนูยอมแต่งงานกับอวี๋เส่าสยง”

“วานวาน!”

สามีภรรยาทั้งสองหันมามองสีหน้าท่าทางที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ของลูกสาว แล้วพวกเขาต่างก็ตกตะลึง

“ตราบใดที่หนูสามารถแก้ปัญหาหนี้สินของพ่อได้ ตราบใดที่พ่อไม่ต้องติดคุก หนูก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อพ่อกับแม่” เยี่ยวานวานพูดออกมาพร้อมกับมีดวงตาที่แดงก่ำ

เธอเป็นลูกอกตัญญู ตอนนี้เธอเพิ่งจะมารู้ว่าครอบครัวกำลังเผชิญกับวิกฤตครั้งใหญ่

“วานวาน เราไม่ต้องรีบร้อนหรอก...” พ่อเยี่ยกำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง

เยี่ยวานวานสูดจมูกและพูดว่า "พ่อ ไม่เป็นไรหรอก หนูเต็มใจที่จะแต่งงานกับอวี๋เส่าสยง หนูไม่ได้รู้สึกว่าต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม”

หลังจากพูดจบ เยี่ยวานวานก็วางผลไม้ลง และหันหลังเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย เธอหาเบอร์โทรของอวี๋เส่าสยงจนเจอและกดโทรออก

“ฮัลโหล! ใครวะ” ปลายสายเป็นเสียงของผู้ชายที่พูดจาหยาบคาย

“ฉันเยี่ยวานวาน”

“วานวาน เธอจริงๆ เหรอ นางฟ้าของฉันในที่สุดเธอก็ติดต่อฉันมาสินะ!” เสียงปลายสายดีใจเป็นอย่างมาก

ณ คุกหญิงแห่งหนึ่งในเมืองอันหลาน เพิ่งจะส่งนักโทษกลุ่มใหม่เข้ามาอีกครั้ง ผู้หญิงที่กำลังเช็ดโต๊ะที่มีคราบน้ำมันอยู่เงยหน้าขึ้นมองคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามากินข้าว เธอหยุดเช็ดและจ้องมองตาเขม็ง แล้วจากนั้นเธอก็รีบหันหลังทันทีราวกับว่ากลัวถูกใครเห็นเข้า

เธอก็คือซ่งซาน บนตัวของเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีเทา ผมตัดสั้นถึงใบหู เธออยู่ที่นี่มาเกือบเดือนแล้ว และแทบจะตัดขาดการติดต่อกับโลกภายนอกทั้งหมดแล้วด้วย แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะได้เจอกับคนรู้จักที่นี่

ในบรรดาคนกลุ่มนั้นที่เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่ มีคนที่เธอรู้จักอยู่หนึ่งคน ซึ่งก็คือถังชิงชิง เธอเองก็ตัดผมทรงเดียวกันและสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกัน เห็นได้ชัดเลยว่าเธอถูกจัดให้มาคุมขังอยู่ที่นี่

ทั้งตัวของถังชิงชิงทั้งผอมแห้งและซีดเซียว เธอเคยได้รับการปฏิบัติเยี่ยงคุณหนู แต่ในช่วงเวลานี้เธอต้องกินอาหารที่เธอไม่เคยกินมาก่อน อาหารที่แม้แต่คนรับใช้ในบ้านของเธอก็ไม่กิน แต่เธอกลับต้องกลืนลงไป

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกชีวิตนี้ข่มเหงรังแกอย่างแสนสาหัส เธอรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปในตอนแรก และตอนนี้ก็อยากจะกลับเนื้อกลับตัวใหม่ แต่ก็สายไปเสียแล้ว

เธอต้องใช้ชีวิตครึ่งหลังอยู่ที่นี่ไปอีกสิบกว่าปี ถังชิงชิงกำลังกินหมั่นโถวแข็งๆ กับก๋วยเตี๋ยวที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าอยู่ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงแหลมๆ กำลังตะโกนเรียก “ซ่งซาน จะมัวอู้งานอยู่ทำไม รีบทำงานได้แล้ว”

ถังชิงชิงที่กำลังกัดหมั่นโถวอยู่หยุดชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที และมองไปยังทิศทางของเสียง แล้วก็ได้เห็นภาพด้านหลังที่คุ้นเคย ถึงแม้ว่าซ่งซานจะตั้งใจหันหลังเธอ แต่เธอก็ยังจำได้