รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 677

ซ่งซาน ทันใดนั้นความโกรธของถังชิงชิงที่ไม่มีที่ระบายก็ปะทุออกมาทันที ในสายตาของเธอซ่งซานเป็นคนที่เลวทรามต่ำช้าและไร้ยางอาย ซ่งซานแย่งผู้ชายของเธออย่างโจ่งแจ้ง และยังออกความเห็นแย่ๆ ให้เธอมาโดยตลอดเพื่อทำลายชีวิตของเธอ

ถังชิงชิงคว้าน้ำซุปที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาแล้วเดินไปหาซ่งซาน ซ่งซานก้มหน้าก้มตาอยู่ เธอพยายามที่จะไม่ทำให้ถังชิงชิงจำได้ แต่ในขณะนี้ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามา เมื่อเธอหันหน้ากลับไป ก็ถูกน้ำซุปเย็นๆ สาดเข้าที่หน้าของเธอ

“กรี๊ด!” ซ่งซานไม่สามารถลืมตาได้ในทันที และวินาทีต่อมา เธอก็ถูกตบเข้าที่บ้องหูอย่างแรง ตบเสร็จก็ยังไม่สาแก่ใจ ถังชิงชิงตวาดพร้อมกับดึงผมของเธอ “ซ่งซาน นังสารเลว ฉันจะฆ่าแก”

“ถังชิงชิง ปล่อยนะ” ซ่งซานรู้สึกเจ็บจนปวดแสบปวดร้อนหนังศีรษะ และในขณะนี้ผู้คุมสองคนก็เข้ามาลากพวกเธอออกจากกัน แล้วทุบตีพวกเธออย่างรุนแรง

ใบหน้าของซ่งซานเปลี่ยนเป็นยับเยินอย่างฉับพลัน ใบหน้าของเธอมีบาดแผลรุนแรงมาก ตอนนี้หน้าผากเป็นก้อนอย่างเห็นได้ชัด ทั้งใบหน้าราวกับหมั่นโถวที่พองฟู แม้แต่ปากของเธอก็ยังบิดเบี้ยวเล็กน้อย

“ฮ่าๆ! ดูหน้าเธอสิ อย่างกับแม่มดเลย เห็นแล้วน่าขยะแขยงจริงๆ” ถังชิงชิงนั่งอยู่บนที่นั่งและ แหน็บแหนมซ่งซานที่กำลังเช็ดโต๊ะ 

ซ่งซานยิ้มเยาะ “ฉันก็ขยะแขยงเธอ ถึงยังไงพวกเราก็ยังต้องเห็นกันไปอีกกว่าสิบปี! แต่ถังจือซย่ากลับมีหน้ามีตา กลายเป็นคุณนายสีไปแล้ว เธอรู้ไหมว่าถังจือซย่าแต่งงานกับสีจิ่วเฉินแล้วน่ะ! เป็นคุณหนูตระกูลถังเหมือนกัน เธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันราวกับหนู แต่ถังจือซย่ากลับเปล่งประกายราวกับเพชร”

ถังชิงชิงกัดริมฝีปากแน่น แน่นอนว่าเธอจะไม่บอกซ่งซานเรื่องภูมิหลังชีวิตที่แท้จริงของเธอ และแน่นอนว่าเธออิจฉาถังจือซย่า แต่ตอนนี้เธอไม่ได้รับแม้แต่อิสรภาพที่เธอปรารถนามากที่สุด อิจฉาริษยาไปจะมีประโยชน์อะไรล่ะ

“คังเฮ่าเซวียนก็ถูกตัดสินแล้วเหมือนกัน! พวกเราทุกคนต่างก็พังพินาศ ไม่มีใครมีจุดจบที่ดีเลยสักคน” ซ่งซานนั่งพักลงตรงข้ามถังชิงชิง

แววตาของถังชิงชิงก็มืดมนเช่นกัน พ่อแม่ของเธอต่างก็ติดคุกกันหมด แม้แต่ตัวเธอเองก็ด้วย ตกลงว่าเธอเคยเสียใจกับความเอาแต่ใจและความชั่วร้ายของตัวเองรึเปล่าน่ะเหรอ

เธอเสียใจ ถ้าให้โอกาสเธอแก้ตัวใหม่อีกครั้ง เธอจะไม่ทำลายตัวเองถึงขั้นนี้แน่นอน ถ้าเธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมายแล้วมีลูกด้วยกัน คอยช่วยเหลือสามีและดูแลลูกก็คงจะดีมากเลย

“ห้าปีต่อมา ธุรกิจร้านฉันแย่จนเกือบต้องปิดร้าน ฉันเลยเอานาฬิกาเรือนนั้นไปขาย แล้วหนึ่งสัปดาห์ต่อมาสีจิ่วเฉินก็มาที่ร้านของฉันพร้อมกับนาฬิกาเรือนนั้น และถามฉันว่าผู้หญิงในคืนนั้นใช่ฉันรึเปล่า ฉันก็ตอบไปว่าใช่” ซ่งซานพูดอย่างไม่ละอายใจเลยแม้แต่น้อย

ถังชิงชิงด่าทันที “เธอนี่มันหน้าด้านจริงๆ”

“ถ้าเป็นเธอ เธอก็คงทำเหมือนกันนั่นแหละ สีจิ่วเฉินบอกว่าจะชดเชยให้ฉัน เขาให้วิลล่าหลังใหญ่ รถสปอร์ต แบล็คการ์ดไม่จำกัดวงเงิน และคนรับใช้อีกหลายคน ในช่วงเวลานั้นฉันทั้งมีหน้ามีตาทั้งมีความสุข อยากซื้ออะไรก็ซื้อ แล้วฉันยังได้ไปดินเนอร์และไปงานแสดงเครื่องประดับด้วยกันกับสีจิ่วเฉินด้วย” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซ่งซานก็มองไปที่ถังชิงชิง “แถมฉันยังให้ของขวัญเธอไปหลายอย่างด้วย มูลค่าเกินห้าแสนเลยนะ!”

ในที่สุดถังชิงชิงก็ได้รู้เหตุผลที่ตอนแรกซ่งซานร่ำรวยมาก ที่แท้เธอก็ขโมยตัวตนของถังจือซย่าและเอาการชดเชยที่ควรจะเป็นของถังจือซย่ามาใช้กับตัวเอง

“เพราะงั้นนี่ก็คือสาเหตุที่ฉันเข้ามาที่นี่ เจ็ดเดือนมั้ง! ที่ฉันใช้เงินสามสิบห้าล้านของสีจิ่วเฉิน และสุดท้ายก็ถูกถังจือซย่าวางแผนแบล็คเมล์ฉัน” พูดจบ ซ่งซานก็ฝืนยิ้มเจื่อนๆ “ว่ากันว่าชีวิตคนเราไม่สามารถพบเจอคนที่น่าทึ่งเกินไปได้ บางครั้งนั่นอาจไม่ใช่วาสนา แต่เป็นชะตากรรม” ซ่งซานใช้ชีวิตที่เหลือของตัวเองเพื่อชดใช้ความผิดพลาดของตัวเอง