รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 679

“งั้นฉันไปก่อนนะ” ซ่งโยวก็ไม่อยากรบกวนเธอจึงเดินออกมา แล้วจากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก ผู้ชายปลายสายถามว่า “มีอะไรเหรอ”

“ฉันได้เป็นพรีเซนเตอร์ของหอรุ่ยเป่าแล้วนะ คุณชายสีมีแผนจะฉลองให้ฉันยังไงดีคะ” ซ่งโยวถามด้วยความภาคภูมิใจ

“คืนนี้ผมจะเลือกโรงแรมดีๆ แล้วไปฉลองกันให้เต็มที่เลย” เสียงของสีจวิ้นเจี๋ยดังขึ้น

ซ่งโยวตอบกลับไปอย่างมีความสุข และคิดในใจว่า แซ่สีเหมือนกัน แต่สีจวิ้นเจี๋ยกลับเป็นแค่ทายาทเศรษฐีธรรมดาๆ งั้นเหรอ

ในตอนกลางคืน ซ่งโยวอยู่ในอ้อมกอดของสีจวิ้นเจี๋ย และถามความสงสัยที่อยู่ในใจออกไปว่า “จวิ้นเจี๋ย คุณบอกว่าคุณเรียกสีจิ่วเฉินว่าลูกพี่ลูกน้องใช่ไหม ทำไมเขารวยล้นฟ้า แต่ครอบครัวพวกคุณกลับต่ำต้อยกว่าล่ะ!”

สีจวิ้นเจี๋ยพูดด้วยท่าทีฟึดฟัด “คุณอยากจะบอกว่าครอบครัวผมจนใช่ไหม”

“แน่นอนว่าครอบครัวของคุณก็ต้องรวยกว่าคนธรรมดาๆ อย่างพวกฉันอยู่แล้ว แต่คุณเทียบ สีจิ่วเฉินไม่ได้เลยน่ะสิ!” ซ่งโยวรีบพูดออกไป

สีจวิ้นเจี๋ยพูดด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “ถ้าไม่ใช่เพราะนายหญิงใหญ่ตระกูลสีมีชีวิตยืนยาวขนาดนี้ บางทีพวกเราก็อาจจะได้เข้าร่วมคณะกรรมการบริหารของสีซื่อกรุ๊ปไปตั้งนานแล้ว พ่อผมบอกว่า รอให้นายหญิงใหญ่ตายไปก่อน ไม่ช้าก็เร็วครอบครัวของผมก็จะร่ำรวยขึ้น”

“จริงเหรอ” ซ่งโยวตาเป็นประกาย ถ้าเป็นแบบนี้เธอก็ต้องจับสีจวิ้นเจี๋ยไว้ให้อยู่หมัด

“พอนายหญิงใหญ่ตายไป ตอนนี้ถังจือซย่าก็จะเป็นคนกำกับดูแล เธอจะไปเข้าใจอะไรล่ะ” สีจวิ้นเจี๋ยพูดอย่างไม่เห็นด้วย

ถึงยังไงซ่งโยวก็ไม่เข้าใจ ถังจือซย่าเคยใช้ชีวิตอย่างต้อยต่ำอยู่ในบ้านเช่าที่ต่างประเทศ ทำไมตอนนี้เธอถึงได้นั่งออกคำสั่งอยู่บนที่นั่งประธานหอรุ่ยเป่าล่ะ

เธออยากจะเห็นวันที่ถังจือซย่าอยู่ในสภาพโชคร้ายอีกสักครั้ง มันจะต้องทำให้เธอรู้สึกสะใจมากแน่นอน

ณ โรงพยาบาล

เพียงชั่วพริบตาเดียวเยี่ยวานวานก็อยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่มาเป็นเวลาสามวันแล้ว เพราะเรื่องที่พ่อถูกธนาคารทวงหนี้ เธอจึงลืมเรื่องหนึ่งไปเลย

ซึ่งก็คือการกลับไปอยู่ข้างกายเจียนจือเพ่ย 

ดังนั้นชายคนนี้จึงโทรมาตามอย่างตรงเวลา

“ฮัลโหล! คุณเจียน ขอโทษนะคะ ยืดเวลาให้ฉันอีกสองวันได้ไหม” เยี่ยวานวานยังไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดอะไร เธอก็ขอร้องออกไปก่อนแล้ว

ณ วิลล่าของเจียนจือเพ่ย 

เฉียวเสวี่ยเม่ยเพิ่งกลับมาจากในเมือง เธอใส่กระโปรงยาวที่ซื้อมาใหม่ เธออยากให้เจียนจือเพ่ยเห็นจนอดใจรอแทบไม่ไหว จึงรีบมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องหนังสือบนชั้นสอง

“พี่เจียน พี่ว่าประโปรงที่ฉันซื้อมาใหม่สวยไหม” เฉียวเสวี่ยเม่ยหมุนตัวอยู่ตรงหน้าเขา

เจียนจือเพ่ยสวมเสื้อเชิ้ตสีดำปักลาย ออร่าความสูงศักดิ์ที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดแผ่กระจายออกมาตลอดเวลา

“อืม! สวย” เจียนจือเพ่ยชมเธอ

แต่เฉียวเสวี่ยเหม่ยกลับเห็นว่าเขาเหลือบมองแค่แวบเดียวเท่านั้น และเขาก็ไม่ได้รู้สึกทึ่งแต่อย่างใด เธอจึงพูดออกไปด้วยความเศร้าสร้อยเล็กน้อยว่า “พี่ก็แค่ชมฉันแบบขอไปที!”

สามวันมานี้เยี่ยวานวานไม่อยู่ เธอจึงอารมณ์ดีสุดๆ แต่ตอนที่เยี่ยวานวานอยู่มักจะทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจมาก

แต่เธอก็ได้พบว่าเจียนจือเพ่ยชอบอยู่คนเดียว ถ้าไม่มีธุระอะไรเขาก็จะอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ หรือไม่ก็จัดการงานของเขา ไม่เคยเห็นเขาเป็นฝ่ายชวนเธอออกไปข้างนอกเลย เธอชวนเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ตอบตกลงเลยสักครั้ง