รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 680

“พี่เจียน พี่มีเรื่องกลุ้มใจเหรอ คุยกับฉันได้นะ!” เฉียวเสวี่ยเม่ยนั่งลงข้างเขา เธอจับแขนของเขาอย่างสนิทสนม และมองเขาด้วยดวงตาคู่สวย

“เปล่า” เจียนจือเพ่ยส่ายหัว

เฉียวเสวี่ยเม่ยเบะริมฝีปากสีแดง “พี่กำลังคิดถึงเยี่ยวานวานอยู่ใช่ไหม”

เจียนจือเพ่ยเลิกคิ้วคู่สวย และพูดออกไปอีกครั้งว่า “เปล่า”

เขาจะไปคิดถึงเธอได้ยังไง ถ้าเธอไม่คืนมรดกตกทอดของตระกูลเขาก่อน ยังไงเธอก็หนีไปไม่พ้นหรอก

ตอนสามทุ่มครึ่ง ถังจือซย่าพาลูกชายเข้าไปในห้อง มองดูท่าทางที่ลูกชายอาบน้ำและสวมชุดนอนลายการ์ตูน ซึ่งน่ารักเป็นอย่างมาก

ถังจือซย่าหวีผมสีดำที่เปียกชุ่มเป็นทรงแสกข้าง เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่ทั้งหล่อเหลาและงดงามของเขา ราวกับนายน้อยแห่งสาธารณรัฐ

“เฉินเฉิน ใกล้จะถึงวันเกิดลูกแล้ว คิดไว้ก่อนเลยนะว่าลูกอยากได้ของขวัญวันเกิดอะไร!” ถังจือซย่าพูดกับเขา

“ผมอยากได้อะไรหม่ามี๊ก็จะให้หมดเลยใช่ไหมฮะ” เจ้าตัวเล็กถามอย่างเจ้าเล่ห์

“จ้ะ! ใช่แล้ว!” แน่นอนว่าถังจือซย่าจะต้องทำให้เขาพอใจอยู่แล้ว

เจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคัก “โอเคฮะ งั้นผมจะบอกหม่ามี๊เดี๋ยวนี้แหละ ของขวัญวันเกิดของผมคือผมอยากได้น้องชายกับน้องสาวฮะ”

ถังจือซย่าตกตะลึงไปหลายวินาที แล้วจากนั้นก็หัวเราะออกมา “ของขวัญชิ้นนี้มอบให้ลูกตอนวันเกิดของลูกไม่ได้น่ะสิ!”

“หม่ามี๊ฮะ ผมไม่รีบ ผมอยากได้ของขวัญชิ้นนี้ในวันเกิดปีหน้าของผมก็ได้ฮะ!”

ถังจือซย่าถอนหายใจเบาๆ ลูกชายคนเดียวของเธอค่อนข้างเหงาจริงๆ เธอลูบหัวเล็กๆ ของเขาเบาๆ แล้วพูดว่า “เลือกของขวัญอีกชิ้นนะ ส่วนของขวัญชิ้นนี้หม่ามี๊จะลองไปคิดดู”

แล้วเจ้าตัวน้อยก็พูดของขวัญอีกชิ้นหนึ่งออกมาว่าอยากได้เลโก้หนึ่งชุด ถังจือซย่าจึงจับหัวเล็กๆ ของเขาเอาไว้แล้วจุ๊บเบาๆ “ได้เลยจ้ะ หม่ามี๊ให้ลูกแน่นอน”

หลังจากกล่อมเจ้าตัวเล็กนอนแล้ว ถังจือซย่าก็กลับไปที่ห้อง แล้วหยิบซองใส่เอกสารที่อยู่บนโซฟาขึ้นมาอ่าน และคืนนี้สีจิ่วเฉินมีงานเลี้ยง ดังนั้นเธอจึงต้องรอเขากลับมา

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “คุณไม่เคยคิดจะมีลูกอีกเหรอ”

“เคยคิดสิ อยากได้ลูกสาวน่ะ ลูกสาวที่สวยเหมือนเธอ” ริมฝีปากของสีจิ่วเฉินโค้งขึ้นยิ้ม จะไม่คิดได้ยังไงล่ะ เขาแค่กลัวว่าเธอจะต้องเจอกับความเจ็บปวดจากการคลอดลูก เขาไม่ใจแข็งพอที่จะให้เธอทำแบบนั้นอีก

ถังจือซย่าก็อยากรู้ว่าถ้าเธอมีลูกสาวจะเหมือนเขาหรือตัวเองกันแน่

สีจิ่วเฉินยื่นมือไปสำรวจบางอย่าง และมองมาด้วยสายตาประหลาดใจ “ที่รัก...ไม่คิดเลยว่าเธอจะไม่บอกฉัน”

ถังจือซย่าหัวเราะร่า “คุณนับวันเป็นไม่ใช่เหรอ! ถึงจะให้ฉันบอกคุณ ฉันก็ไม่บอกคุณหรอก!”

ทันใดนั้นซีจิ่วเฉินก็โผเข้ากอดอย่างแรง “ยัยตัวแสบ เธออยากสามีของเธอหิวตายเหรอ”

เพียงแค่เหตุผลนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาที่จะลงโทษเธอให้สาสม

แต่ในไม่ช้าสีจิ่วเฉินก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “ฉันลืมซื้อเลย เดี๋ยวฉันจะโทรให้ฉู่เฮ่า...”