รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 688

ใบหน้าอันเย่อหยิ่งของชิวกั๋วจื้อเปลี่ยนเป็นลนลานทันที เขาแสร้งทำเป็นพูดอย่างไม่รู้ร้อนอะไร “ประธานถัง คุณต้องมีหลักฐานในสิ่งที่คุณพูดออกมาสิ”

“ตอนที่ฉันได้หลักฐานมา ก็เป็นตอนที่คุณไปขึ้นศาลไงล่ะ คุณแน่ใจนะว่าอยากจะฉีกหน้าตัวเองน่ะ?” ถังจือซย่าเอาแขนกอดอก ท่อนบนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ากับกระโปรงเอวสูง ช่างเพรียวบางน่าหลงใหล แต่กลับทรงพลังในคราวเดียวกัน

“คุณน่าจะรู้ว่าทีมทนายของสีซื่อกรุ๊ปไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน” ดวงตาคู่สวยของถังจือซย่าจ้องมองมาที่เขาอย่างเย็นชา

ความเย่อหยิ่งที่ชิวกั๋วจื้อพกมาที่นี่แปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกตกใจแทน เขาจึงรีบหัวเราะทันที “ประธานถัง อย่าทำอย่างนี้เลยนะ ผมยอมย้ายก็ได้”

“คุณควรลาออกจากตำแหน่งต่างหากล่ะ!” ถังจือซย่าไม่ให้โอกาสเขาได้ใช้ชีวิตไปวันๆ อีกต่อไปแล้ว

ชิวกั๋วจื้อ ชายหนุ่มผู้ไฟแรง กำหมัดแน่นขึ้นมาทันที และถลึงตาใส่ “เธอนี่มัน...”

ประตูทางด้านหลังถูกผลักให้เปิดออก ก่อนบอดี้การ์ดสองคนจะเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขายืนขนาบข้างทั้งซ้ายและขวาของถังจือซย่าไว้ สายตาจ้องมองไปที่ชิวกั๋วจื้อเป็นการเตือน

ชิวกั๋วจื้อดับความโกรธของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะกระแทกเสียงด้วยความเย็นชา “ออกก็ออกวะ”

เมื่อบอดี้การ์ดออกไปแล้วก็ยืนอารักขาอยู่หน้าประตูห้องของถังจือซย่า และโทรศัพท์อินเตอร์คอมของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เธอจึงเอื้อมมือไปรับ “ว่าไง!”

“ได้ยินมาว่าคุณไล่ผู้บริหารระดับสูงไปหลายคนภายในวันเดียวเลยเหรอ” เสียงทุ้มต่ำของสีจิ่วเฉินดังขึ้นมา

“คุณก็รู้นี่! จะปล่อยให้เขาสูบเลือดสูบเนื้อของหอเป่ารุ่ยไม่ได้แน่ ฉันจะสมรู้ร่วมคิดกับคนแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ” ในน้ำเสียงของถังจือซย่า แฝงไปด้วยพลังของความรวดเร็วและเฉียบขาด

“ภรรยาของฉันจะทำอะไร ฉันก็สนับสนุนหมดนั่นแหละ แต่คราวหน้าถ้ามีอันตรายล่ะก็ อย่าลืมบอกฉันก่อนละกัน” สีจิ่วเฉินเตือน เขาเพิ่งจะได้รับคำร้องจากหลี่เสี่ยวซิน และบอกว่ามีผู้จัดการชายบุกเข้าไปถึงห้องทำงานของเธอ ตอนนี้เขาอยู่ข้างนอก จึงทำได้เพียงส่งบอดี้การ์ดเข้าไปแทน

เมื่อเข้ามาคุ้มกันแล้ว ในใจของถังจือซย่ากลับไม่ได้มีความหวาดหวั่นกลัวใครหน้าไหน อาจจะเป็นเพราะเธอมีความใจกล้าบ้าบิ่นมาตั้งแต่ยังเด็ก เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำให้คุณเป็นห่วงเหรอเนี่ย”

“ในใจของฉันน่ะ ความปลอดภัยของคนในครอบครัวก็ต้องมาก่อนอันดับแรกเสมอสิ”

ถังจือซย่าก็พูดอย่างจริงจัง “โอเค ฉันจะเรียนรู้เรื่องการปกป้องตัวเองละกัน”

“ก็ให้หยางถงไปกับเธอสิ” สีจิ่วเฉินสั่ง

วันนี้ถังจือซย่าให้หยางถงหยุดพอดี ดังนั้นเธอจึงไม่ได้อยู่ด้วย

“อื้ม ฉันรู้แล้วน่า คุณอยู่ที่งานประชุมสุดยอดเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“พี่จิ่วเฉิน ฉันได้ยินมาว่าพี่อยากพบคนที่รวยที่สุดในประเทศดอร์รันน่ะ พอดีว่าฉันก็รู้ภาษาดอร์รันอยู่นะ ฉันเป็นล่ามให้พี่ได้” สีสือเหยาพูดเสนอตัว

“เดี๋ยวล่ามฉันก็มาแล้วล่ะ” สีจิ่วเฉินไม่รบกวนเธอ

“พี่จิ่วเฉิน ให้โอกาสฉันได้ช่วยพี่บ้างสิ!” ดวงตาคู่สวยของสีสือเหยาวูบไหวและออดอ้อน

สีจิ่วเฉินโบกมือปัด “เธอไปทำงานของเธอเถอะน่า!” พูดจบ เขาก็พาฉู่เฮ่า ผู้ช่วยของเขาเดินจากไป

สีสือเหยากัดปากสีแดงสด หันหน้าไปมองแผ่นหลังตั้งตรงอันทรงเสน่ห์ของสีจิ่วเฉิน เธอรู้สึกหดหู่และท้อใจ เป็นเพราะคราวที่แล้วเธอตั้งใจจะยั่วยวนเขาหรือเปล่านะ สีจิวเฉินก็เลยไม่ให้โอกาสเธอได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อย?

แต่เธอจะยอมแพ้ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน?

เธอเกิดมาเพื่อเป็นเครื่องมือให้ผู้เป็นพ่อได้รับผลประโยชน์จากสีซื่อกรุ๊ป เธอไม่มีทางหนี เธอจึงจำเป็นต้องเผชิญกับความยากลำบากแสนเข็น

เวลาห้าโมงเย็น ณ งานเลี้ยงในที่ประชุม สีสือเหยาจงใจยั่วยวนนักธุรกิจชาวต่างชาติรายหนึ่ง และนักธุรกิจรายนี้ก็มองความงามของเธอน้ำลายไหล จับมือถือแขนเป็นบางครั้งบางคราว และ ณ จุดนี้ สีสือเหยาก็ต้องอดทน