รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 692

“ถ้าฉันมีคนที่เหมาะสมล่ะก็ ฉันสามารถแนะนำให้เธอได้นะ” ถังจือซย่าพูดอย่างกระตือรือร้น

สีสือเหยารีบโบกไม้โบกมือ “ไม่ต้องหรอก จือซย่า ขอบคุณสำหรับความหวังดีของเธอนะ”

ถังจือซย่าก็ไม่ได้บังคับขืนใจอะไร และในขณะนั้นเอง อาหารก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองก็ยังคงคุยเรื่องอื่นต่อไป และเป้าหมายของถังจือซย่าก็บรรลุผล เธอเชื่อว่าสีสือเหยาคงจะเข้าใจความหมายที่เธอพูดเป็นสองเท่า

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองก็ลุกออกไป สีสือเหยาพูดขึ้นขณะที่ถือถุงเสื้อสูท “จือซย่า นี่สูทของพี่จิ่วเฉินเมื่อวานนี้ จะให้ฉันส่งซักแห้งไหม?”

“ไม่ต้องหรอก เอามาให้ฉันเถอะ!” ถังจือซย่าไม่อยากลำบากเธอแล้ว และยื่นมือไปรับเสื้อสูทมาถือไว้ในมือ

ทั้งสองออกมาจากร้านอาหาร ถังจือซย่าชี้ไปที่รถของตัวเอง “รถฉันอยู่นั่นน่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ บาย”

“บาย” สีสือเหยามองส่งเธอ เห็นเพียงบอดี้การ์ดผู้หญิงที่เป็นคนขับอยู่ในรถของเธอ จากนั้นรถของเธอก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

และสีสือเหยาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย วีธีการของถังจือซย่านั้นไม่ใช่ง่ายๆ เลย ทั้งเตือนและตบเธอด้วยการพูดจาเป็นนัยๆ

ถังจือซย่าหยิบเสื้อสูทของสีจิ่วเฉินขึ้นมา เธอหันไปพูดกันหยางถงว่า “ไม่เอาสูทตัวนี้แล้ว เธอเอาไปจัดการด้วย”

“ได้ค่ะ นายหญิง”

ถังจือซย่ารู้สึกเสียดายสูทตัวนี้อยู่เหมือนกัน แต่เมื่อมันมีกลิ่นของผู้หญิงคนอื่น เธอก็ไม่ต้องการมันอีกต่อไป และไม่สามารถให้สามีของตัวเองสวมมันได้อีก

ในอีกมุมหนึ่งเธอก็เป็นคนที่รักความสะอาดเช่นกัน

เธอหวังว่าสีสือเหยาจะเอาสิ่งที่เธอเตือนฝังลงในจิตใจของเธอ และอย่ามาแส่หาเรื่องอีก

ณ วิลล่าของเจียนจือเพ่ย

เฉียวเสวี่ยเม่ยออกไปชอปปิง ส่วนเจียนจือเพ่ยก็ออกไปทำธุระ เธอจึงเริ่มทำงานอย่างตั้งใจ ยกแก้วน้ำที่เอามาให้เจียนจือเพ่ยแล้วเก็บกวาดโต๊ะในห้องหนังสือของเขา รวมทั้งเช็ดในบริเวณที่มีฝุ่นทั้งหมดด้วย

ในขณะที่เธอกำลังจัดเก็บเอกสารอยู่นั้น อดไม่ได้ที่จะได้เห็นลายเซ็นหนึ่ง เส้นปากกาที่ทรงพลัง หล่อเหลาและสง่างาม ซึ่งเป็นลายมือของชายผู้นี้

เธอนั่งยองๆ และเช็ดๆ ถูๆ อยู่ตรงใต้โต๊ะ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนผลักประตูเข้ามา เธอจึงตกใจและรีบลุกขึ้น

เสียงกระแทก “ตึง...” ดังขึ้น

หน้าผากของเธอกระแทกเข้ากับโต๊ะ

เขาจำเป็นต้องแน่ใจว่า ริมฝีปากของเธอนั้น นุ่มและหวานเหมือนกับเยลลี่จริงๆ หรือเปล่า?

ด้วยความคิดนี้ เขาจึงไม่ลังเลอีกต่อไป และประกบลงบนริมฝีปากแดงที่เผยอเชื้อเชิญเล็กน้อยของเธอ

อุ๊ย!

หัวของเยี่ยวานวานว่างเปล่า และเต็มไปด้วยความตกใจ

ชายผู้นี้จูบเธออีกแล้วเหรอ?

เจียนจือเพ่ยพบว่าเอวของเธอก็นุ่มนิ่มพอๆ กันเลย พออยู่บนโต๊ะของเขา เอวที่เรียวเล็กเหมือนงูของเธอทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมา และด้วยริมฝีปากนั้น เขาก็ยิ่งแน่ใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าริมฝีปากของเธอช่างนุ่มนวลและหวานหอมเป็นที่สุด

ในห้องหนังสือยามบ่ายนั้น มีอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแสดงออกมาอย่างเงียบๆ

เยี่ยวานวานหลับตาลง สัมผัสได้ถึงจูบที่บางครั้งก็เหมือนอยากครอบครอง บางครั้งก็อ่อนโยนของชายหนุ่ม เธอลิ้มรสได้ถึงความรักอันหวานฉ่ำจริงๆ

สุดท้าย เจียนจือเพ่ยก็ถอนจูบออก เยี่ยวานวานก็วิ่งออกไปราวกับจะหลบหนี และยังคงมีความคลุมเครือลอยล่องอยู่ในอากาศ