รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 699

สายตานี้ทำให้รูม่านตาของเธอขยายออกเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าเขานั่งรถออกไปแล้วหรอกเหรอ?

แล้วทำไมเขาถึงกลับมาหาเธอล่ะ

“เธอเป็นอะไรไป” เจียนจือเพ่ยถามเสียงต่ำ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงก่ำ เขาจึงตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ฝ่ามือหนาจึงวางลงบนหน้าผากของเธอ

ความรู้สึกร้อนผ่าวทำใจของเขากระตุกวูบ เขาดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พร้อมสบถขึ้นมาในเวลาเดียวกัน “นี่เธอโง่หรือไง”

เยี่ยวานวานนั้นโดนต่อว่า แต่ทำไมถึงรู้สึกหวานซึ้งอยู่ในใจกันล่ะ

“ก็ฉันไม่อยากรบกวนพวกคุณ”

ในวินาทีต่อมา เจียนจือเพ่ยอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว พร้อมรีบเดินตรงไปยังรถลุยป่าอย่างรวดเร็ว

เฉียวเสวี่ยเม่ยที่กำลังมองผ่านกระจกมองหลัง เล็บทั้งหมดนั้นก็จิกลงบนเบาะหนังแท้ของรถจนแทบจะทะลุ เยี่ยวานวานใช้กลอุบายอะไรถึงทำให้เจียนจือเพ่ยต้องกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอีกแล้วล่ะ?

ประตูรถเปิดออก เจียนจือเพ่ยก็พูดกับเฉียวเสวี่ยเม่ยว่า “เธอไปนั่งข้างคนขับ”

“ทำไมล่ะ”

“เธอไม่สบาย พวกเราต้องไปโรงพยาบาล” เจียนจือเพ่ยพูดเสียงต่ำ

เฉียวเสวี่ยเม่ยกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชังอยู่ภายในใจ เยี่ยวานวานป่วย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอกันล่ะ? ทำไมจะต้องบังคับให้เธอเปลี่ยนตำแหน่งด้วย

แต่ด้วยคำพูดของเจียนจือเพ่ยที่มีความรู้สึกน่าเกรงขามนั้น เธอจึงทำได้เพียงย้ายที่ไปนั่งตรงที่ข้างคนขับ เมื่อหันกลับไปก็เห็นว่าเจียนจือเพ่ยกำลังโอบเยี่ยวานวานไว้ ราวกับว่าเธอนั้นมีความสำคัญมากแค่ไหน

บอดี้การ์ดค้นหาโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงพร้อมมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลนั้นโดยทันที

ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล เยี่ยวานวานถูกเจียนจือเพ่ยอุ้มเข้ามา ไข้เธอสูงขึ้นอย่างเฉียบพัน อุณหภูมิร่างกายพุ่งสูงถึงสี่สิบองศา

แพทย์จึงใช้มาตรการฉุกเฉินเพื่อลดไข้ในทันที บนเตียงผู้ป่วย เยี่ยวานวานมีสายน้ำเกลือแขวนอยู่ ผิวหนังอันบอบบางถูกแผดเผาจนแห้งกร้านและแดงระเรื่อ

เฉียวเสวี่ยเม่ยนั้นรออยู่ในรถ แต่กลับยิ่งรอนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกรำคาญใจมากขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะอยากให้ตนเองป่วยขึ้นมาอย่างกะทันหันและทำให้เจียนจือเพ่ยต้องรู้สึกทรมาณใจเพราะเธอบ้าง

และในขณะนั้นเอง บอดี้การ์ดกลับมาที่รถพร้อมบอกกับเธอว่า “คุณชายให้ผมพาคุณไปส่งที่บ้านก่อนครับ”

“ว่ายังไงนะ นี่เขาต้องอยู่ดูแลเธอเหรอ สาวใช้ต่ำต้อยอย่างเยี่ยวานวานมีสิทธิ์อะไรที่จะต้องให้พี่เจียนของฉันไปดูแล” เฉียวเสวี่ยเม่ยก่นด่าออกมาด้วยความโกรธ

“ไม่ใช่แน่นอนครับ ผมก็คิดถึงคุณย่ามากๆ เหมือนกัน”

“งั้นพรุ่งนี้บ่ายมารับหน่อยละกัน! รับปู่ของหลานกลับบ้านเกิด”

“ได้ครับ!”

หลังจากวางสาย คิ้วของเจียนจือเพ่ยก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามีบางอย่างจะทำให้เขาลำบากใจขึ้นมา

เยี่ยวานวานนอนหลับไปจนถึงเช้า ไข้ของเธอนั้นลดลงแล้ว นอกจากความมึนงงเล็กน้อยหลังจากที่มีไข้สูง ร่างกายของเธอก็กลับรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยๆ แล้ว

ในเวลานี้ คุณพยาบาลที่มาเปลี่ยนยาให้ถามเธอพร้อมรอยยิ้ม “คุณ ตื่นแล้วเหรอคะ แฟนคุณเพิ่งจะลงไปข้างล่าง เดี๋ยวเขาก็กลับมาค่ะ”

พูดจบ ก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยความอิจฉา “แฟนของคุณนี่หล่อจังเลยนะคะ”

เยี่ยวานวานรู้ว่าที่คุณพยาบาลพูดถึงนั้นคือใคร เธอจึงอธิบายว่า “เขาไม่ใช่แฟนฉันหรอกค่ะ”

“อ้าว แล้วเขามีแฟนหรือยังคะ” คุณพยาบาลถามด้วยความแปลกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะคิดได้ว่าตนเองนั้นกำลังเสียมารยาท “ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าเขาเป็นแฟนของคุณซะอีก”

หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้น ผิวขาวราวเครื่องเคลือบดินเผา ใบหน้าก็งดงาม แถมยังเป็นสาวสวยที่หายากอีกด้วย!