เยี่ยวานวานลุกขึ้นนั่งพร้อมหันไปถามคุณพยาบาลว่า “ขอโทษนะคะ เมื่อคืนเขาอยู่ข้างๆ ฉันตลอดเลยเหรอคะ”
คุณพยาบาลคือคนที่เข้าเวรตอนกลางคืน ดังนั้น เธอจะต้องรู้แน่นอนว่าเมื่อคืนนี้ใครอยู่ข้างเตียงของเธอ
“ใช่ค่ะ ฉันก็เลยคิดว่าเขาเป็นแฟนของคุณน่ะค่ะ” คุณพยาบาลพูดกลั้วหัวเราะ
เยี่ยวานวานมองไปที่เก้าอี้ตรงขอบเตียง แววตาฉายแววทุกข์ใจที่ปล่อยให้เขาต้องมานอนเฝ้าเธอทั้งคืน
และในตอนนี้ก็มีเสียงฝีเท้าอยู่ที่หน้าประตู ก่อนเจียนจือเพ่ยจะเข้ามาพร้อมกับถุงใส่กล่องอาหารที่อยู่ในมือ มันเป็นอาหารเช้าจากห้องอาหารสุดหรูที่บอดี้การ์ดของเขามาส่งให้โดยเฉพาะ
“ตื่นแล้วเหรอ ทานอะไรสักหน่อยสิ” เจียนจือเพ่ยพูดจบเขาก็เปิดกล่องขนมพร้อมยื่นส้อมให้กับเธอ
“ขอบคุณมากๆ นะคะ คุณท่านเจียน” เยี่ยวานวานขอบคุณเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ
มือของเจียนจือเพ่ยทาบลงบนหน้าผากของเธอโดยอัตโนมัติ เหมือนกับว่าเมื่อคืนเขาจะทำสิ่งนี้ไปหลายครั้ง ดังนั้นมันจึงไหลไปตามสัญชาตญาณ
เมื่อฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นทาบทามลงมา เยี่ยวานวานก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ซึมลึกตรงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ เธอกระพริบตาปริบๆ รอให้เขาวัดอุณหภูมิร่างกายจนเสร็จ เยี่ยวานวานหลุบตาต่ำลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย
ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเธอกับชายคนนี้จะทะลุไปอีกมิติหนึ่งภายในชั่วข้ามคืนอย่างไรอย่างนั้น
“เดี๋ยวทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันจะให้บอดี้การ์ดพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน” เจียนจือเพ่ยเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตาคู่นั้นที่เคยลึกล้ำและใสสะอาด ตอนนี้กลับแดงก่ำ ทั้งร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าชนิดที่สามารถมองเห็นชัดได้ด้วยตาเปล่า
“คุณให้บอดี้การ์ดพาคุณกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรให้คนขับรถของพ่อมารับเอง” เยี่ยวานวานหันไปพูดกับเขาอย่างห่วงใย
เจียนจือเพ่ยพยักหน้ารับ “ก็ได้ โทรสิ!”
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนขับรถจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง เจียนจือเพ่ยก็ไม่ได้รีบกลับในทันที เยี่ยวานวานกินขนมไปหนึ่งคำ สัมผัสแรกช่างเหนียวนุ่ม แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของผลไม้อีกด้วย
เยี่ยวานวานที่เพิ่งจะกินคำแรกเสร็จก็หันไปมองชายหนุ่มทันที “คุณก็ยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่หิวน่ะ” เจียนจือเพ่ยอธิบาย
เยี่ยวานวานรีบเอาขนมที่กินไปก่อนหน้านี้ใส่ปาก ก่อนจะจิ้มขนมอีกชิ้นหนึ่งขึ้นมายื่นให้ชายหนุ่ม “อร่อยมากๆ เลยนะ คุณลองชิมดูสิ”
เมื่อคนขับรถใกล้จะมาถึง เจียนจือเพ่ยก็ขอตัวกลับไปก่อน เยี่ยวานวานนอนราบอยู่บนเตียง ใบหน้าแสนสวยและไร้เดียงสานั้นเต็มไปด้วยความคิดที่พลุ่งพล่าน
ในวิลล่าของเจียนจือเพ่ย เมื่อคืนนี้เฉียวเสวี่ยเม่ยอดหลับอดนอนเพื่อรอเขากลับบ้าน แต่กลับไม่คาดคิดว่าเธอจะอดไม่ได้จนผล็อยหลับไป และเขาก็เพิ่งจะกลับมาถึงอย่างอิดโรย
“พี่เจียน ทำไมพี่ถึงเพิ่งจะกลับมาล่ะ! เยี่ยวานวานคนนั้นคงจะรู้สึกคุ้มค่าที่มีพี่อยู่เป็นเพื่อนที่โรงพยาบาลทั้งคืนเลยใช่ไหมล่ะ” น้ำเสียงของเฉียวเสวี่ยเม่ยไม่อาจปกปิดความอิจฉาริษยาไว้ได้
“เสวี่ยเม่ย บ่ายวันนี้คุณย่าจะมาที่นี่ อย่าพูดถึงเยี่ยวานวานคนนี้ขึ้นมาต่อหน้าเธอก็แล้วกัน”
หัวใจของเฉียวเสวี่ยเม่ยเต้นระส่ำด้วยความตกใจ เธอเคยพูดถึงไปก่อนแล้วน่ะสิ! คราวก่อนเธอแอบเอาไปรายงานนายหญิงใหญ่เจียนเอาไว้
“พี่เจียน ฉันขอโทษ...คะ...คราวที่แล้ว...ตอนที่ฉันโทรไปหาคุณย่าของพี่ ฉันเผลอพูดถึงเยี่ยวานวานไปแล้ว”
ทันใดนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจียนจือเพ่ยก็เคร่งขรึมลงเล็กน้อย “เธอพูดอะไรกับย่าของฉัน”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่บอกว่าพี่จ้างสาวใช้มาที่นี่คนหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรอื่น” เฉียวเสี่ยเม่ยอธิบายเสียงเบา อย่างไม่กล้าที่จะกวนใจเจียนจือเพ่ย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...