รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 706

“ย่าทวดเป็นอะไรไป”เด็กน้อยกะพริบตาพร้อมพูดถาม

“ไม่มีอะไร ย่าทวดไปที่ที่ไกลมากๆ ”จ้านฉิงเหย่พูดจบ จูบที่หน้าผากของเด็กน้อย “เข้าไปห้องเรียนเถอะ！”

เด็กน้อยกอดเขาครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องเรียนแล้ว และจ้านฉิงเหย่ก็ลุกขึ้นยืนพ่นลมหายใจ เช็ดน้ำตาที่มุมปากออก ลุกขึ้นไปโรงพยาบาล

ในวิลล่าหลังหนึ่ง

สีจื้อหย่วนพ่อของสีสือเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก “ถือว่าไปสักที ฉันรอวันนี้มานานเกินไปแล้ว”

“พ่อ แม้ว่านายหญิงสีตายแล้ว งั้นถังจือซย่าก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายดาย ”สีสือเหยาขอคำแนะนำที่สุดยอดจากถังจือซย่ามาด้วยตัวเอง

“กลัวอะไร ผู้หญิงที่อายุน้อยประสบการณ์ไม่เพียงพออย่างเธอ ไม่มีอะไรต้องกลัว ”สีจื้อหย่วนพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เห็นด้วย หลังจากนั้นก็พูดอย่างมีความสุขว่า “ต่อไปพวกเราจะต้องได้รับส่วนแบ่งจากสีซื่อกรุ๊ปแน่นอน ไม่แน่อาศัยคุณและพวกเรายังสามารถมีการสืบทอดต่อในอนาคตได้”

“พ่อ จะเป็นไปได้ยังไงกัน พวกเราจะมีได้ยังไง”

“ถ้าหากแกตั้งท้องลูกของสีจิ่วเฉิน ก็มีความเป็นไปได้แล้ว”

“ฉัน…”สีสือเหยาสีหน้าท่าทางหดหู่ “ตอนนี้ในสายตาของเขามีเพียงถังจือซย่า”

“ใครบอกว่าตั้งครรภ์มีแค่ทางเดียว ฉันได้ยินมาว่าสีจิ่วเฉินฝากของบางอย่างไว้ที่โรงพยาบาลสีซื่อ งั้นที่ฝากไว้ก่อนหน้านี้ เพราะว่านายหญิงใหญ่สีกลัวจะไม่มีลูกสืบตระกูล”

ใบหน้าของสีสือเหยาสาดส่องความเขินอายออกมา “พ่อ พ่อหมายความว่าให้ฉันเหรอ”

“ขอเพียงแค่แกตั้งท้องของเขา คลอดออกมาก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาไม่ยอมรับ”สีจื้อหย่วนวางแผนมาดีทุกอย่าง ขอเพียงแค่คุณนายหญิงสีตาย แผนการของเขาถึงจะเริ่มปฏิบัติขึ้นได้

สีสือเหยาหายใจเร็วเล็กน้อย หรือว่าเธอจะใช้วิธีการที่ต่ำทรามเช่นนี้มาจัดการกับสีจิ่วเนจริงๆ

แต่ว่าสีสือเหยานึกถึงท่าทางที่ถังจือซย่าเตือนเธอในครั้งก่อน เธอยังคงโมโหมาก ในใจของเธอ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าพ่อขวางเธอไว้ เธอกลับประเทศไปตามสีจิ่วเฉินตั้งนานแล้ว

ถังจือซย่าถูกพาตัวมายังห้องพักผ่อน เยี่ยวานวานเตรียมอาหารทานเล่นไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

“ประธานถัง คุณน่าจะยังไม่ได้ทานอะไร ทานอาหารก่อนนะ！”

เยี่ยวานวานมองเธออย่างเป็นห่วง เพราะว่าเธอเศร้าเสียใจเกินไป และก็แตกต่างจากเมื่อวานราวกับว่าเป็นคนละคนเลย เบ้าตาแดงก่ำ ผมเผ้ารุงรังเล็กน้อย ผิวก็ซีดมาก

“ฉันกินไม่ลง เอาไปเถอะ！”ถังจือซย่าส่ายหน้า

เยี่ยวานวานพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ประธานถัง นายหญิงใหญ่สีจากไป ทุกคนต่างก็อาลัยอาวรณ์ทั้งนั้น และก็เสียใจมากด้วย แต่คุณก็ต้องกระปรี้ประเปร่าเพื่อที่จะดูแลคนอื่นๆ คุณจะล้มลงไม่ได้ คุณยังมีลูกที่ต้องดูแล ยังต้องช่วยจัดงานศพให้ประธานสี คุณจะต้องทานอะไรหน่อย”

ในเวลานี้ถังจือซย่าจิตใจอ่อนแอมาก จะต้องมีคนพาเธอเดินออกมาจากสถานการณ์เช่นนี้ คำพูดของวานวาน ให้พลังเธออย่างไม่มีข้อสงสัย เธอมองไปที่เธอแวบหนึ่งอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะวานวาน คุณพูดถูก”

เธอไม่สามารถสร้างเรื่องอะไร ที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนได้อีกแล้ว